-Hvað er að sjá þig. Gleymdirðu hamingjugrímunni heima?
-Hmprr. Ég er ekki lengur alltaf hamingjusamur. Nú er ég bara næstum því alltaf hamingjusamur.
-Hvað er eiginlega að?
-Það ræði ég þegar ég er tilbúinn til þess. Ef ég verð það þá einhverntíma. Urraði hann. Halda áfram að lesa →

Hversu mörg tækifæri á maður að gefa einhverjum áður en maður afskrifar hann sem drullusokk? spurði Klikkun.

Ég held ekki að sé til nein þumalputtaregla í því sambandi. Þú þarft heldur ekkert að velta því fyrir þér ef þú bara horfist í augu við sjálfan þig og viðurkennir tilfinningar sem eru af einhverjum dularfullum ástæðum feimnismál. (T.d. höfnunarkennd, afbrýðisemi, biturð, niðurlæging, einmannaleiki og hefnarþorsti.) Ef þú gefur skýr skilaboð um leið og réttlætiskennd þín er særð, munu drullusokkar og dræsur hverfa úr lífi þínu af sjálfsdáðum. Þú verður kannski aldrei neitt rosalega vinsæll en þú getur allavega treyst þeim sem eftir standa. Halda áfram að lesa →

Þrátt fyrir að systir mín sé, eins og flestir í minni fjölskyldu, dálítið veruleikafirrt á köflum, (ég er eina manneskjan í minni móðurfjölskyldu sem jarðar við að vera normal) tilheyrir hún reyndar ekki þeim hópi meðvirkra vesælinga sem fá kikk út úr því að láta „góða stráka“ drulla yfir sig. Veit ekki betur en að Eiki sé bara nokkurn veginn í lagi, af karlmanni að vera.

Ef ég efaðist um að fullyrðingar systur minnar um að hún myndi „ekki breyta neinu“ ef hún fengi tækifæri til, séu vanhugsaðar, væri ég sennilega lögð af stað út til að reyna að koma henni undir læknishendur. Það er semsé ekki hún sem ég hafði í huga í reiðlestrum mínum um mennskuna þótt hugmyndir hennar um hamingjuna séu reyndar hið mesta kjaftæði.

Ég var að hugsa um það samsafn kvenna sem undanfarið hafa beðið mig um ráð til að endurheimta drulluhala sem hafa farið illa með þær. „Indælar“ konur sem þykjast algerlega lausar við reiði og afbrýðisemi, búnar að fyrirgefa allt og jaríjarí. Bara af því að þær hafa ekki kjark til að horfast í augu við eigin tilfinningar.

Hmmm… Nú hefur það verið staðfest og það á internetinu að ég sé „vingjarnleg„. Ekki minnist ég þess að mér hafi verið gefin sú einkunn áður. Þvert á móti er freðýsulegt eðli mitt alkunna. En kannski hefur Anna óvenjulegt innsæi. Nema hún sé veruleikafirrt.

Hún er allavega flink, svo mikið er víst. Færði mér þessar líka dásamlegu galdrabrúður sem eru svo fínar að ég tók aflátsbréfið mitt niður af veggnum til að koma þeim fyrir á góðum stað.

Já, vel á minnst; ef þú hefur í hyggju að syndga, skaltu endilega leggja leið þína í Nornabúðina. Þar er nefnilega hægt að fá kreditfyrirgefningu fyrir hinar ýmsu syndir með hæfilegri fórnargjöf til Mammons. Það er nú aldeilis ekki ónýtt að eiga inni allt að 10 hórdómsbrot áður en maður gerist sjónvarpsbatsjellor eða vera búinn að tryggja sér syndafyrirgefningu fyrir lygar áður en maður fyllir út skattaskýrsluna.

Hvað getur verið yndislegra en að syndga í fullri sátt við Mammon og vita að krabbameinssjúk börn njóta góðs af saurlífi manns?

Ég held að ég sé að koma mér upp varanlegu ógeði á því alltumvefjandi ljósi kærleikans sem gerir veikgeðja manneskjur að „indælu“ fólki. Ég hef aldrei kynnst indælli manneskju sem ekki er um leið sjálfsblekkingarsjúkur hræsnari.

Þetta pakk getur talað fjálglega um kristilegt umburðarlyndi og fyrirgefningu en eina ástæða þess að það „fyrirgefur“ er sú að það þorir ekki að horfast í augu við sársaukann sem fylgir því að hafa verið beittur órétti. Þar með er auðvitað ekki um neina fyrirgefningu að ræða. Málin hafa ekki verið gerð upp, heldur litið fram hjá þeim. Staðreyndin er nú sú að þegar upp er staðið er tiltölulega auðvelt að fyrirgefa hvað sem er svo framarlega sem það bitnar ekki á þér og þínum.

Athyglisvert er líka að indæla liðið virðist eiga auðvelt með að hlaupast undan ábyrgð og ímynda sér að hlutirnir hafi bara „átt að fara svona“, í stað þess að skammast sín og læra eitthvað hagnýtt af reynslunni.

Óheilbrigð er sú afstaða að sjá ekki eftir neinu.
Rangt að ljúga til um eðli sitt og innræti.
Hættulegt að horfast ekki í augu við dýrið í sjálfum sér.
Og að álíta sjálfan sig „góða manneskju“, það er allt í senn; sjúkt, rangt og hættulegt.

Undir sauðagærunni leynist nefnilega eðlileg manneskja og maðurinn er í eðli sínu dýr.

I´d give up my halo for the horn

and the horn for the hat I once had.

(Jethro Tull -Passion Play)

Mér þykja karlmenn dæmalaust hrífandi verur. Alveg eins og nykurinn og önnur kynjadýr. Áratugalangar rannsóknir mínar á þessari sérstöku dýrategund hafa leitt mig að ýmsum merkum niðurstöðum um eðli og hegðunarmynstur tegundarinnar en þó eru enn fjölmörg atriði sem ég botna ekkert í.

Eitt af því sem vefst verulega fyrir mér er skilningur karlmannsins á dindli þeim er framan á honum hangir. Flestir menn virðast alls ekki líta á skottið sem líkamshluta, heldur fremur sem sjálfstæðan karakter.

Tungumálið endurspeglar þessa hugsun. Ekki einasta tala karlar um það sem „hann vill“ og það sem „honum finnst“, heldur notum við líka rósamál á borð við Jón á neðri hæðinni, vinurinn, félaginn, (Willie í ensku) o.s.frv. um kynfæri karla en ekkert sambærilegt er almennt notað um kynfæri kvenna.

Ég hef aldrei heyrt nokkurn mann persónugera handlegginn á sér eða vélindað. Ég hef heldur aldrei heyrt konu ræða um dindilhosu sína eins og hún hefði sjálfstæðan vilja og hugmyndir.

Því spyr ég, fávís konan; hvers vegna tala karlmenn svo oft um sprellann á sér sem sjálfstæðan persónuleika?

Mér finnst gaman að fá að fylgjast með biblíulestri Varríusar. Að teknu tilliti til þess hve mikil áhrif þetta bókasafn hefur haft á menningu okkar, má telja furðulegt hversu margar frásagnir þess eru lítt þekktar meðal almennings.

Ég er ekki sérlega biblíufróð sjálf en það sem ég þekki af biblíunni og sögu kristninnar dugar mér allavega til að vilja fyrir enga muni kenna mig við kristindóm af neinu tagi. Þar fyrir finnst mér biblían áhugaverð og þá ekki síður þau undur sem fram fara í höfðum þeirra sem segjast trúa á hana.

Það er ekki bara trúarlegi hlutinn sem vekur forvitni mína. Mér finnst t.d. hugmyndir margra guðfræðinga um fræðimennsku rannsóknarefni út af fyrir sig. Ég hef t.d lesið nokkrar greinar eftir guðfræðinga sem gagnrýna aðferðir Eriks von Daaniken og röksemdir hans fyrir hugmyndum sínum um guðina sem geimfara. Allt ágætar greinar þar sem menn benda á augljósa vankanta á verkum Daanikens.

Það sem mér finnst svo undarlegt við kýrhaus guðfræðinga er eimitt það að klúður Eriks von Daaniken -sem felst í því að taka eingöngu þá texta biblíunnar sem henta kenningu hans en hunsa hina, er nákvæmlega sama aðferðin og kristnir menn nota til að „sanna“ hugmyndir sínar um biblíuna, hvort sem um er að ræða siðaboðskap hennar eða sagnfræði.

Er það ekki skrýtið?

Það sem þú lest úr skrifum mínum kemur mér iðulega á óvart Torfi. Kannski er það ekki að undra. Þegar allt kemur til alls ertu sérfræðingur í bók sem hefð er fyrir að túlka bara eins og hvur og einn fílar hverju sinni. Samt er það stundum langsótt.

Mér er t.d. hulin ráðgáta hvernig þér dettur í hug að lesa „biturð“ út úr fremur eitruðu skoti á konu sem af fjárhagslegum ástæðum viðheldur sambandi sem einkennist af kúgun og óheiðarleika. Vissulega er írónía í þeim texta, fyrirlitning, hugsanlega vottar fyrir afbrýði en þar er ekkert að finna sem bendir til þess að ég telji að „lífið fari illa með mig“. Halda áfram að lesa →

Ég er hætt(ur) að reykja.
-Þessi fullyrðing er oft ómarktæk með öllu. Stenst kannski í nokkra daga eða vikur og er þ.a.l. ósönn þar sem „hættur“ merkir að atferlið hafi verið aflagt varanlega.

Drykkja mín/fíniefnaneysla mín bitnar ekki á neinum öðrum.
-Þetta segja nánast allir fíklar. Það er aldrei satt. Halda áfram að lesa →

Í rauninni „veit“ maður sjaldan neitt um annað fólk. Því maður veit ekki nema hafa sannanir. Oftast er maður bara sannfærður og byggir þá kannski sannfæringu sína á rökum. Það er samt ekki vissa.

Hitti Dramus í dag. Fyndið að horfa á hann og „vita“ að hann „veit“ að ég „veit“ að hann er Dramus en „vita“ jafnframt að sennilega myndi hann ekki viðurkenna það.
„Það var ekki eins og þú hélst“ sagði hann.
Rétt eins og það skipti einhverju máli eftir öll þessi ár.

Yfirleitt eru hlutirnir nákvæmlega eins og þeir virðast vera en það sem skiptir máli er ekki sannfæring manns heldur það sem maður raunverulega veit.

Það sem ég raunverulega veit er í rauninni nóg til þess að ég hef endanlega gefist upp á því að treysta dýrategundinni homo dramus og hvað varðar sannfæringu mína um eðli og hátterni tegundarinnar þá nenni ég ekki lengur að velta réttmæti ósannaðrar sannfæringar fyrir mér.