IDOL

Heyrði brot úr útvarpsviðtali við vesælt vonnabí áðan. Eitthvað á þessa leið:

Jú sko, það sem er erfiðast við þetta er að það nottla vita allir hver maður er og mér finnst alveg geðveikt pirrandi þegar fólk er alltaf að koma til mín og eitthvað að tala við mig. En þetta er bara hluti af pakkanum og maður tekur því bara og sko mér finnst bara gegt gaman þegar krakkar eru að stoppa mig úti á götu og tala við mig, ég meina það er bara ógisla sætt. Halda áfram að lesa

Blæti

Ég er líklega haldin lúserablæti. Mig dauðlangar að æða út í sjálfrennireið mína og stoppa hana fyrir framan blokkina sem ég bjó í á námsárum mínum forðum daga. Hef oft tekið Rósu frænku með í heimsókn til Haffa en honum var venjulega alveg sama þótt kerlingarhexið meinaði honum aðgang að helgidómnum svo framarlega sem hann fékk að drekka sína 6 bjóra án athugasemda og ég lofaði að fara ekki frá honum fyrr en hann væri sofnaður. Halda áfram að lesa

Særingar

Í gær fór ég til læknis sem tjáði mér að þar sem ég væri haldin ógeðspestinni virus diabolus (sem útleggst á íslensku „djöfulleg veirusýking“ eða „víruð djöflapest“) væri ekkert hægt að gera í málinu nema gúlla í mig íbúfeni og parkódíni, halda mig undir sæng fram að helgi, jafnvel framyfir helgi ef parkófenið dygði ekki til og láta „einhvern“ stjana við mig. Ég skyldi svo hafa samband á mánudaginn ef ég yrði ekkert skárri. Mæess, einhvern, þekkið þið „einhvern“ sem hefur ekki nóg að gera við að vinna fyrir jólavísunni og stjana við sitt eigið slekti? Halda áfram að lesa

Enn eitt leikritið

Frumsýning á Híbýlum vindanna í gær. Fín sýning. Jaðraði á köflum við að vera of artý fyrir minn smekk en slapp til og ég var ánægð með af leikstjórn, reyndar alla listræna stjórnun, hrifin af öllum leikurum, ekki síst börnunum sem stóðu sig mjög vel, sviðsmyndinni, búningunum o.s.frv. Sagan sjálf er dapurleg og sjálfsagt erfitt að segja svona mikla sögu í einu leikverki en handritið er þokkalegt. Sumsé vel þess virði að sjá þetta stykki. Halda áfram að lesa

Vessar

Líklega finnst flestu fólki eitthvað erfitt við að horfast í augu við hlutina eins og þeir eru. Ég skil ekki alveg hvers vegna. Sjálfri hefur mér fundist það mun einfaldara en að vera stöðugt að ljúga að sjálfum sér og öðrum. Þarf kannski smá kjark ef aðstæður manns eru ekki sérlega bleikar en þegar upp er staðið er það auðveldara. Halda áfram að lesa

Áramótaheit

Mér skilst að maður eigi helst að upplifa áramót sem einhverskonar tækifæri, nýtt upphaf á einhverju stórkostlegu. Maður á að gerast rosalega ferskur og taka nokkra daga í það að standa við loforðin sem maður er alltaf að gefa sjálfum sér og helst að finna upp á einhverju nýju til að lofa. Aukaatriði hversu lengi maður stendur við það. Halda áfram að lesa