Elskan

Þú ert góður við mig. Ég þarfnast þess. Ekki endilega frá þér, heldur bara einhverjum en það vill svo til að þú ert til staðar. Þú ert góður við mig og veist ósköp vel sjálfur að það er ekki af því að þú sért svo góður gæi, heldur vegna þess að þér finnst það gott. Þú veist líka að allar mannsins gjörðir spretta af eigingjörnum hvötum, það er bara hluti af því að vera dýr og þessvegna skammastu þín ekkert fyrir það.

Stundum veltirðu samt fyrir þér andartakinu þegar ástúð, munúð og varúð renna saman og þú hugsar; hvenær skaðar maður mann og hvenær skaðar maður ekki mann? Það er mun sjaldnar sem við veltum fyrir okkur spurningunni; hvenær lætur maður skaðast?

Það er ekkert örlagaaugnablik milli nándar og losta. Þú þarft bara að skilja þessar tvær einföldu staðreyndir; maðurinn er það sem hann gerir og hugur stýrir hönd. Vertu meðvitaður um það og þú þarft aldrei að sjá eftir neinu.

Er sértæk jólaskrautsröskun algeng eða tekur maður bara svona vel eftir þessum tilvikum?

Yfirleitt, ef ekki alltaf, er einhver glufa á harðri skel.

Í gær var mér sagt að það væri ekki von að þessi eilífa makaleit mín bæri árangur fyrst ég væri alltaf að hitta nýja og nýja menn. Þar sem hún er gipt en ég ekki, hlýt ég að gefa því séns að hún hafi rétt fyrir sér. Mér finnst þetta samt ekki hljóma sérlega sannfærandi og þar sem löng hefð er fyrir því að ég hafi rétt fyrir mér, hlýt ég að reikna með því að svo gæti og verið í þessu tilfelli. Halda áfram að lesa →

Það er alveg sama hvað leiksýningin er góð og maturinn frábær. Eini nothæfi mælikvarðinn á gæði stefnumóts er löngun manns til að láta það endast lengur.

Gaman að leika við einhvern sem áttar sig á því hvort okkar „erann“ hverju sinni. Það er sjaldgæfur hæfileiki.

Alcoa fær ekki krónu. Nananananana!
Ríkið á hinsvegar rétt á bótum vegna óhlýðni sonar míns við verði laganna en honum er slétt sama um það (það er álmafían sem er óvinurinn) og því réttlæti mun hvort sem er aldrei verða fullnægt. Halda áfram að lesa →

Á sunnudaginn hitti ég sæta strákinn aftur.
Langt síðan ég hef fengið firðildi í magann út af karlmanni.

Um daginn sagði sonur minn Byltingin mér frá hópi ungra aktivista sem hefði bjargað vænum skika af skóglendi með klámsýki sinni. Þau gerðu klámmynd undir heitinu „Fuck for the Forest“ og notuðu ágóðann til að kaupa skóg sem annars hefði verið eytt. Halda áfram að lesa →

Þetta svar hans Kela er nú alveg tilefni til nýrrar færslu.

Það eru alls ekki allir karlar vonlausir, Keli minn, það hef ég aldrei sagt og ekki Anna heldur. Gremja okkur liggur í því hvað geðslegir menn eru óaðgengilegir. Þeir sem eru „á markaðnum“ eru: Halda áfram að lesa →

… þegar ég loksins á peninga til að koma heimilinu í það horf sem ég vil, hvað virðist vera miklum erfiðleikum háð að fá það sem mig vantar. Halda áfram að lesa →

Og eitt í viðbót sem þú verður að skilja: andúð þín á mönnunum stendur í beinu samhengi við sorgina yfir því að eiga ekki heima í veröldinni.

Carmen ólst að hluta til upp í klausturskóla. Harður agi og mamma víðs fjarri. Hún hataði klaustrið, átti til að sýna ögrandi framkomu og nunnurnar sýndu henni kulda og afskiptaleysi. Ein nunnan hélt mikið upp á vinkonu hennar og var góð við hana, kannski af því að hún var glaðlynd og sátt við skólann. Jafnaðargeð vinkonunnar fór í taugarnar á Carmen. Einu sinni sátu vinkonurnar í svefnsalnum og töluðu saman. Þær voru bara tvær inni. Nunnan sem hélt upp á vinkonuna kom inn til þeirra og gaf henni konfektmola. Hún virti Carmen ekki viðlits. Vinkonan bauðst ekki til að skipta molanum með henni.

-Ég hef borðað marga konfektmola síðan, en sá eini sem ég man eftir er þessi sem ég fékk ekki, sagði hún mér 20 árum síðar. Hún tók ekki fram að hún hefði hatað þær báðar næstu dagana en ég veit að hún gerði það. Ekki af því að hún öfundaði vinkonuna af sælgætinu eða af því að eiga verndara innan klaustursins, heldur af því að samband þeirra vakti í henni heimþrána.

Þegar allt kemur til alls hefur fólkið sem ég og þú hötum sjaldnast svikið okkur um konfektmolann sem það hefði getað deilt. Yfirleitt hefur það ekki gert neitt af sér, annað en að vera sátt við hlutskipti sitt í heiminum.

Smámsaman rennur upp fyrir þér að sérstaða þín byggist ekki á fötunum sem þú klæðist eða költinu sem þú kennir þig við. Þér verður ljóst að þú ert á vissan hátt eins og tökubarn frá fjarlægum heimshluta. Þótt þú sért uppalinn í heiminum er eins og blóðið í þér tilheyri allt annarri veröld sem þú verður að heimsækja til að átta þig á því hver þú ert. Halda áfram að lesa →

Það hentaði mér ekki beinlínis vel að bíllinn skyldi bila viku áður en ég átti von á satanískum reikningi fyrir utanhússviðgerðunum. Viðgerðarkostnaðinum var skipt niður á tvö ár og um síðustu áramót þurfti ég að taka lán til að eiga fyrir honum. Það átti ekki að gerast aftur enda hata ég að sjá mínus á bankareikningunum mínum en allt leit út fyrir að bílabilunin hefði klúðrað fyrir mér ánægjunni af grænni tölu í stað rauðrar. Gól ég því seið og hét á Mammon að forða mér frá rauðu.

Rukkun vegna uatanhússviðgerðanna er komin inn á heimabankann hjá mér. Ef maður tekur greiðsluseðilinn fyrir fyrri hlutanum og dregur frá viðgerðina á bílnum, fær maður út töluna á þessum nýja. Upp á krónu.

Eva. Hvar finnur maður utangarðsfólk sem er ekki utangarðs af því að það tilheyri minnihlutahóp? Ekki öryrkjar eða samkynhneigt eða hjárænulegt og með sjálfstraustið fyrir neðan frostmark? spurði Drengurinn sem fyllir æðar mínar af endorfíni. Halda áfram að lesa →

Þá er ég loksins endanlega flutt af Blogger. Nú get ég sett inn eins marga tengla og mér sýnist án þess að raska uppsetningu og er þegar búin að tengja á nokkra sem ég hef ekki getað fyrr. Eldri vefbókarfærslur (af reykjavikurdrama) eru komnar hér inn. Að vísu hafa komment farið til fjandans en þau voru hvort sem er ekki mörg.

Nú á ég bara eftir að læra á ljósmyndatrixið og þá verður allt ….komið.