Eitt sem ég velti stundum fyrir mér, án þess að það skipti í sjálfu sér neinu máli:

-Ég held að flest pör stundi sitt samlíf oftar en ekki á kvöldin áður en þau sofna. (Ekki það að ég hafi verulega reynslu af því að tilheyra pari (allavega ekki pari sem stundar kynlíf neitt að ráði) en mér hefur sýnst þetta svona á sjónvarpsþáttum.)
-Þótt Íslendingar séu illa kristnir er samt fullt af fólki í veröldinni sem er mjög trúað og hefur fyrir venju að fara með kvöldbæn, eða jafnvel ræða svona kumpánlega við almættið um landsins gagn og nauðsynjar. (Ég hef lesið það í bók.) Halda áfram að lesa →

Æ, elskan.

Þú myndir segja honum það allt. Hvernig þér líður og hvað þú hugsar. Frá fiðrildum og silfurskottum og ostinum og öllu því.

Þú myndir segja honum það allt en þú reiknar ekki með að hann hafi áhuga á því. Halda áfram að lesa →

Ostur var það nú ekki heillin, ekki í bókstaflegri merkingu allavega.

Þetta með ostinn er vísun í söguna „Hver tók ostinn minn?“

Sagan greinir frá viðbrögðum músanna þegar þær uppgötva einn góðan veðurdag að osturinn þeirra er næstum því búinn. Þær þurfa að taka ákvörðun um það hvort þær eiga að fara á stúfana að leita að meiri osti og bíta jafnvel í sig kjark til að bragða á tegundum sem þær þekkja ekki eða hvort þær ætla að sitja úti í horni og nöldra „hver tók ostinn minn?“

Ég er sumsé búin að eignast ostagerð. Í bókmenntalegri merkingu.

Liggaligga lá.

Það eru ekki örlög mín að mála íbúðina. Hef verið með sinaskeiðabólgu síðan í desember og á sunnudagsmorguninn vaknaði ég svo slæm að mig verkjaði upp í olnboga við minnstu hreyfingu. Sé fram að þurfa að nota úlnliðina til að framfleyta mér svo ég ákvað að fresta framkvæmdum um nokkra daga. Gerði ekki handtak allan sunnudaginn og ekki í gær heldur en er samt ekkert skárri.

Frá dyrunum var ekki að sjá að neinn væri í afgreiðslunni en einhver bauð nú samt góðan dag svo ég gekk að borðinu. Hún sat fyrir innan það og leit varla upp en hélt áfram að mata ungbarn sem sat þar í kerru á barnagraut.
-Ég ætla rétt að klára að gefa henni að borða, sagði hún svo án þess að vottaði fyrir nokkrum afsökunartón í röddinni og án þess að líta á mig. Halda áfram að lesa →

Og hvað ég vildi að hann væri hér núna, drengurinn sem flytur fjöll.

Beetle of strife
you´re the scholar of life
the insect perspective is modest
and quite valuable

-Þú veist að ég kem alltaf til þín, eins og fjallið sem kom til Múhammeðs.
-Eh … fjallið kom ekki til Múhammeðs, svara ég og reyni að forðast kennaratóninn.

-Þá flyt ég fjallið til Múhammeðs,  segir hann og heldur áfram að ryðja jarðveginn, hrúga upp heilu fjöllunum af frjósamri mold þótt hann viti vel að ég á ekkert til að planta.

Skítsæld híbýla minna er með ólíkindum. Ég ætlaði að nota helgina til að mála en kom mér ekki á lappir fyrr en um 9 leytið í morgun, tók alltof langan tíma í bókhaldið og restin af deginum fór í að núllstilla skítsældarstuðul heimilisins. Reyndar er ég enn ekki farin að ráðast í meyjarskemmuna. Hélt til að byrja með að heimasætan væri kannski eitthvað minna skítsæl en sonur minn Fatfríður en það voru víst bara kynjafordómar hjá mér.

Er annars að fara í leikhús í kvöld. Með strák. Nánar tiltekið strák sem hefur ekki reynst jafn auðflekanlegur og hann lítur út fyrir að vera. Ég tók fram að þetta væri ekki hugsað sem deit svo hann beit í sig kjark og sló til. Þetta er allt að koma.

Dínamít er víst ekki á fjölunum í kvöld.

Mér finnst dálítið merkileg þessi kenning um einn af hverjum tíu.

Talsmenn flestra minnihlutahópa tala um að einn af hverjum tíu lendi í dittinn dattinn. Einn af hverjum tíu er samkynhneigður, einn af hverjum tíu verður fyrir einelti í skóla, einn af hverjum tíu er með sértæka námsörðugleika (hversu margir ætli séu með „samtæka“ námserfiðleika?) Einn af hverjum tíu er afburðagreindur, einn af hverjum tíu er alki o.s.frv.

Stundum eru hlutföllin kannski einn af hverjum 20 eða einn af hverjum 5 en að meðaltali má reikna með að einn af hverjum tíu skeri sig úr.

Í hópi 10 félaga er semsé einn alki, einn hommi, einn bjáni, einn nörd, einn lesblindur, einn geðveikur, einn sem lendir í einelti, einn glæpon og einn gjaldþrota. Eftir er bara einn sem getur talist meðalmaður.

Það vill svo skemmtilega til að þessi eini er ég.
Það er semsé tölfræðileg staðreynd að ég er að jafnaði töluvert meðaltalslegri en meðalmaðurinn.

Ég er í hádramatískri sálarangist.

Loksins get ég keypt málningu á íbúðina mína. Hún er öll á litinn eins og hvítir veggir verða á heimilium þar sem er reykt innan dyra og nú er ekki einu sinni nógu dimmt á kvöldin til að maður geti falið það með kertaljósum. Ég er að velta því fyrir mér hvort þessi óþægindi í öndunarfærunum á mér, sem virðast vera orðin krónísk, séu kannski bara móðursýkisleg viðbrögð við því sem þessi eldklári líkami minn skynjar sem merki um að tóbaksreykur gæti komist í námunda við hann. Gæti líka verið ofnæmi fyrir illfyglinu en þótt heil fylking lungnasérfræðinga myndi sverja það fyrir rétti myndi Darri ekki trúa því. Halda áfram að lesa →

Sumir álíta að allar órökréttar tilfinningar eigi sér uppruna í einhverri reynslu og jafnvel reynslu sem maður man ekkert eftir. Ég held að þetta sé bull. Ég get nefnt amk eitt svona dæmi úr lífi mínu sem er nánast útilokað að skýra með öðru en duttlungum sálarinnar. Halda áfram að lesa →

Ég hefi ákafa ást á peningum og er meinilla við að eyða þeim.

Að vísu þarf maður alltaf að nota helling af peningum og eini tilgangurinn með því að geyma þá er sá að láta þá æxlast en ég geri skýran greinarmun á því að verja fé og eyða því. Það er bara sóun að nota peninga til einhvers sem er manni hvorki til gagns né ánægju. Mér finnst t.d. gaman að nota peninga til að fara í leikhús eða kaupa gjafir handa þeim sem ég elska en mig svíður alveg óskaplega í nískupúkann ef ég fæ stöðumælasekt.

Í dag er stór dagur. Ég hélt upp á hann með því að fara með peningana mína á lóðarí í von um að þeir kynnist fleiri peningum sem vilja vera vinir þeirra og eignast með þeim nýja peninga. Peningar eru nefnilega félagsverur. Ég vona að peningarnir mínir hafi meiri félagslega færni en ég sjálf.

-Fínt að horfast í augu við hlutina eins og þeir eru en flestir sýna nú samt sjálfum sér þá miskunnsemi að nota jákvæðari orð. Geturðu ekki alveg eins sagt að þú sért reið og sár? sagði Sálan. Halda áfram að lesa →

Og hvers vegna hafði ég aldrei næga ást á sjálfri mér til að brjóta odd af oflæti mínu og spyrja um ástæður, öll þessi ár sem marbendill tilveru minnar lá í hláturskasti?

Og hversvegna svarar hann mér ekki nú, þegar ég hef spurt hann, gengið á hann, grátbeðið hann að segja mér svarið, yfirheyrt hann, mútað honum, borið fram tillögur að svörum og beðið hann að svara bara já eða nei?

Marbendill setur upp pókerfés. Hann er löngu hættur að hlæja. Stekkur ekki einu sinni bros þótt ég prumpi og þó hefur hann alltaf verið veikur fyrir fimmaurahúmor. Kannski hugsar hann sem svo að þetta sé bara ekki fyndið lengur.

Félagi minn sendi mér tengil á könnun sem vinkona hans er að gera í tengslum við rannsókn á hjátrú varðandi meðgöngu og fæðingu. Efnið er afskaplega áhugavert og ég hvet alla sem sjá þetta til að leggja sitt af mörkum með því að svara spurningalistanum. Halda áfram að lesa →