Einu sinni furðaði Keli sig á því hvað ég ætti miklu auðveldara með að treysta ókunnugum en ástvinum mínum. Ég sagði honum að það væri nú ekkert skrýtið. Þeir einu sem hefðu farið illa með mig væri fólk sem ég þekkti og treysti. Þótt staðhæfingin beri óneitanlega keim af kaldhæðni er sannleikskjarni í henni fólginn. Halda áfram að lesa →

Ó mæ god hvað ég er búin að hespa af leiðinlegu verkefni í morgun.

Jamm og af því að ég hef orðið vör við lítinn en mjög leiðinlegan misskilning; mistökin sem ég gerði í október tengjast Pegasusi ekki neitt. Ég gerði þau heimskulegu mistök að reikna með innkomu sem gat alveg eins klikkað (og gerði það) þegar ég hefði frekar átt að sýna þá ábyrgð að taka að mér annað, öruggara og óskemmtilegra verkefni. Eins og t.d. að prófarkalesa snyrtivörubæklinga. Konur eru heimskara kynið. (Ég hef reyndar ekki lesið bílablöð svo það er hugsanlegt að mér skjátlist.)

Ég er með feituna, ljótuna, andleysuna, heimskuna og blönkuna. Geðsleg samsetning eða hitt þó heldur. Hlýtur að verða beinlínis uppörvandi að mæta á útifund í hádeginu.

Skítt með það allt, ég er elskuð.

Já og áðan kom Sjoppmundur hlaupandi yfir til mín með volgt pekanhnetuvínarbrauð. Hann elskar mig semsagt líka.
Lífið er gott. Ekki endilega auðvelt, skemmtillegt eða áhugavert, en það er gott.

Ég skil Golla. Gaurinn var búinn að þvæla múg og margmenni, búpeningi, öndvegissúlum (dæmi um undarlegasta drasl sem fylgir karlmönnum, hvað var konan hans að pæla að taka svoleiðis rugl í mál?) og allskonar öðru drasli norður í ballarhaf og ljúga því að sjálfum sér og öðrum að hann hefði fundið lífvænlegt land. Það hefði bara verið meiriháttar bögg að húrra öllu liðinu upp í skip aftur og snúa heim til Noregs með skottið á milli fótanna. Auk þess hélt hann kannski að þetta væri ekkert alltaf svona.

Ég skil líka alveg afkomendur hans. Það er nógu helvíti leiðinlegt að flytja þótt maður setji ekki börn sín og búalið í margra vikna lífsháska til þess.

Hvað ég sjálf er að pæla, það er aftur á móti óskiljanlegt. Ég verð að komast burt af þessum klaka. Kemst ekki spönn frá rassgati eins og er en í alvör, þetta er síðasti veturinn sem ég bý á þessu grjótskeri.

Þetta segi ég reyndar alltaf á þessum árstíma. Það líður hjá í apríl en í augnablikinu þoli ég varla við. Ég hef ekki passað hendurnar á mér nógu vel og er komin með gigtarverki. Sjálfri mér að kenna og allt það en það er bara ekkert það sem fer verst í mig. Ég hata íslenskan vetur. Ég þarf að komast burt. Núna.

Þegar ég las Flugdrekahlauparann, fann ég mér til undurnar ekki til neinnar samúðar með aðalpersónunum. Mér fannst drengirnir báðir aumingjar, hvor á sinn hátt. Það olli mér nokkru hugarangri því bókin er vissulega góð og mér fannst eins og ég ætti að skilja þá eða allavega finna til með með þeim. Halda áfram að lesa →

Einu sinni spurði ungur maður mig hvort konum þætti Í ALVÖRU gaman að fá blóm og konfekt. Honum fannst það eitthvað svo ófrumlegt og hallærislegt að það gæti varla verið að konur sem hefðu eitthvað á milli eyrnanna kynnu að meta það. Halda áfram að lesa →

Ljóðalestur og tónlist á Dillon annað kvöld. Nokkur skúffuskáld auk Einars Más og Péturs Gunnarssonar. Ég mun lesa eitthvað smávegis úr unnum afrekum mínum og Björn Margeir ætlar að syngja nokkur lög við kvæði eftir mig.

Enskumælandi fólk býr til peninga. Íslenskan nær hinsvegar ekki yfir þá hugmynd. Íslendingar þéna peninga, með þjónustu, afla fjár, með líkamsafli sínu, eða græða fé á sama hátt og skóga, með því að sá og uppskera. Hugmyndin um uppskeru án útsæðis, erfiðis og þjónkunar við aðra er einfaldlega ekki til í málinu. Þegar Íslendingurinn er kominn með þóknunina, aflann eða gróðann í hendurnar, tekur hann til við að eyða honum. Jafnvel að sóa honum. Íslendingar verja ekki fjármunum til daglegra þarfa eða nota þá, heldur eyða þeim.

Orð síast inn í undirvitundina, móta hugmyndir okkar um veruleikann og gera okkur að því sem við erum. Ég hef þénað, grætt og aflað, oftast minna en mig langar til að eyða. Sennilega er hrifning mín á orðsifjafræði stóra ástæðan fyrir því hve sjaldan mér hefur tekist að búa til peninga úr engu og verja þeim til að búa til ennþá fleiri peninga.

Allt er í heiminum táknrænt. Það þurfti reyndar nokkuð leiðinlegt óhapp til að ég áttaði mig á þessu en það var mjög heppilegt óhapp því nú er ég búin að finna út hvað ég þarf að gera til að verða ósiðlega rík (á íslenskan mælikvarða).

Ef ég neita að tala íslensku næst þegar við hittumst, þá er ég líklega að endurforsníða harða diskinn í hausnum á mér. Ég er ansi hrædd um að quick format virki ekki.

Mig svimar af offylli. Það er nú aldeilis gott á mig.

Við Miriam erum báðar grasekkjur en héldum upp á konudaginn með morgunverði á Gráa kettinum. Ég át HEILAN trukk. Ég meina upp til agna. Þetta er náttúrulega rugl. Ætti ekki að vera hægt. Nú þarf ég heldur ekki að borða aftur fyrr en um páska. Mér leið undursamlega í svona 40 mínútur á eftir en nú er ég á niðurtúr.

Ég er svo heppin að hafa óvenju sterkan maga. Mér hefur ekki orðið illt af ofáti síðan ég var átta ára og finnst með ólíkindum að nokkur geti lagt á sig að borða sér til magapínu en það kemur fyrir, kannski tvisvar á ári að ég fæ sykurskjálfta. Ég hef ekki látið neinn hvítan sykur ofan í mig í morgun og ég skelf ekki en ég er döpur án nokkurrar ástæðu og svo syfjuð að ég þori ekki að setjast undir stýri. Varla hafa kartöflurnar farið svona með mig svo þetta hlýtur að vera beikonsjokk.

Miriam finnst íslenski veturinn æðislegur. Mig langar til græna Englands þar sem páskaliljur vaxa villtar í febrúar.

Það angrar mig alltaf dálítið að sjá ekki röklegt samhengi í hlutunum. Þetta á líka við um það sem kemur mér ekkert við. T.d. það hvernig annað fólk hagar bókhaldi sínu. Halda áfram að lesa →

Keli og Lindita áttu 15 ára brúðkaupsafmæli í gær. Það er hellingur. Mér finnst það nánast flippuð hugmynd að Hulda Elíra hafi náð 12 ára aldri án þess að ganga í gegnum skilnað. Ég þekki bara svo fá slík dæmi um börn minnar kynslóðar. Halda áfram að lesa →

Ég er BÚIN að greiða þessi fáránlegu stimpilgjöld fjórum sinnum. Samt mun ég þurfa að greiða þau einu sinni enn ef mér dettur í hug að skipta um íbúð (ekki svo að skilja að það standi til.) Ég er búin að fá nóg af svokölluðu lýðræði. Það gengur ekki upp. Menntað einveldi ekki heldur. Getum við ekki fengið einhvern fávita sem einvald og sleppt öllum ráðgjöfum? Það er allavega leið sem er ekki orðin gatslitin ennþá.

Rikki tók áskoruninni um að opna eldspýtnasokkinn, taka upp eldspýtu og kveikja á henni, slökkva á henni aftur og setja eldsýpuna ofan í stokkinn, án þess að nota vinstri höndina. Hann hélt eldspýtnastokknum milli tannanna og glotti. Halda áfram að lesa →

Farðu varlega segi ég þegar Darri sest undir stýri í hálku. Farðu varlega, við leggjum sömu merkingu í þau orð. Ekki aka hraðar en þú ræður við, ekki aka bíl sem þú hefur ástæðu til að halda að sé með lélegar bremsur. Reiknaðu með að bílstjórinn fyrir framan þig gæti verið fáviti, fullur, með hjartasjúkdóm eða sofandi. Gerðu ráð fyrir að börn séu óútreiknanleg, haltu athyglinni vakandi, taktu fullt mark á merkjum og ljósum. Halda áfram að lesa →

Það telst ekki til tíðinda þótt börn fari upp á slysadeild eftir að hafa troðið hnetu upp í nefið á sér eða gleypt eyrnalokk. Af hverju er þetta þá fréttaefni?

Annars rifjar þetta upp fyrir mér söguna af því þegar vinur minn Siggi litli Behernd (sem er ekki lengur lítill) fann handjárn heima hjá sér og fannst upplagt að leika sér að þeim. Það fór einhvernveginn þannig að hann handjárnaði ömmu sína. Daniel var í vinnunni með lyklana í rassvasanum og varð víst hálf kindarlegur þegar kvað við í talstöðinni; Daniel Behrend, Daniel Behrend, vinsamlegast skrepptu heim og losaðu tengdamóður þína úr handjárnunum.

Börn í Vesturbænum kunna bara eitt lag. „Krummi svaf í klettagjá“, fyrsta erindi.