Afstaða mín til hjónabandsins hefur farið í marga hringi síðan Keli og Lindita giftust. Á erfiðum tímum hefur trú mín á heilagleika hjónabandsins nálgast ameríska íhaldshyggju, saman í blíðu og stríðu uns dauðinn aðskilur. Ég hef jafnvel hugleitt þann möguleika að hlýða manninum mínum út á fullvissu um að vera elskuð, virt og vernduð, dáð og dekruð. Sú ímynd hrynur rækilega þegar vinkona fagnar 20 ára brúðkaupsafmæli, talar um að verða gömul með honum og er svo skilin ári síðar.

Inn á milli hef ég aðhyllst anarkistahjónabönd af ýmsu tagi. Ég hef reyndar aldrei séð slíkt fyrirkomulag virka nema í nokkra mánuði en að fenginni reynslu get ég fullyrt að anarkísk hjónabönd þurfa alls ekki að vera slæm. Bara mjög skammlíf. Þau sem endast þróast yfir í hefðbundna sambúð tveggja á nokkrum mánuðum.

Stundum hef ég upplifað daga, jafnvel nokkrar vikur sem ég hef verið fullkomlega sátt við einlífi. Karlmönnum fylgja iðulega mörg drösl sem ég vil ekki hafa heima hjá mér og svo hafa þeir tilhneigingu til að dreifa verkfærum, tölvudrasli, útivistardóti eða listsköpunargræjum, tilviljanakennt um heimilið. Ég þekki einn sem reif bílvél í sundur á stofugólfinu heima hjá sér og þar lá hún í viku.

Ég er reyndar búin að fá staðfestingu á því núna að það eru til karlmenn sem eru ekki ruslasafnarar en ég held að það séu ekki mörg eintök af þeirri tegund á lausu. En já, semsagt, ég hef aldrei, ekki í eitt einasta skipti þrætt við kærasta eða sambýlismann út af fjármálum (sem mér skilst að sé helsta deiluefni para) en mismunandi skilgreiningar á drasli (ég skilgreini drasl sem hvern þann hlut sem hefur ekki verið neinum til gagns eða ánægju í ár eða lengur) hafa tekið of mikla orku og tíma frá mér til að mér finnist það ástarinnar virði að búa á ruslahaug. Ég get líka alveg verið drifter og þótt það geri mann grimman til lengdar hefur mér liðið ágætlega á meðan ég velti því ekki of mikið fyrir mér hvort mér líki vel við sjálfa mig í því hlutverki.

Eina fyrirkomulagið sem mér hefur aldrei hugnast er kærustusamband. Ef fólk kynnist ekki nógu vel á nokkrum mánuðum til að gera upp við sig hvort það eigi skap saman, þá mun það heldur ekki kynnast á 20 árum. Ég hef þessvegna alltaf litið á langtíma kærustusambönd fullorðinna sem andstyggilegt kúgunartæki. Aðferð þess sem sér enga framtíð í sambandinu til að halda ástfangna aðilanum volgum án þess að taka á sig nokkra ábyrgð gagnvart honum/henni. Og þá finnst mér bara hreinlegra að slíta því strax.

Ég er reyndar í svona kærustusambandi núna og undarlegt nokk þá líkar mér bara ágætlega að geta komið og farið eins og mér sýnist. Ég er hvorki að undirbúa flótta né ástarsorg. Ég hef velt því fyrir mér hvort ég sé gengin inn í hlutverk skúrksins sem vill bara sleikja kremið af kökunni en mér líður ekki þannig. Það er heldur ekki eins og ég hverfi dögum saman og ef Walter grætur sig í svefn þær nætur sem hann er einn hafa leikhúsin misst af miklum listamanni.

Ég ætla samt til öryggis að hætta þessu ritæði og gá hvort mér er nokkuð að vaxa typpi