Drífa Snædal skrifar grein á knúzið þar sem hún færir rök fyrir því að þrif og þvottar séu atvinnugrein.
Þetta eru ágæt rök hjá Drífu og ég er henni sammála. Vil bæta því við að auðvitað eiga konur að fá að vinna við þrif ef þær kjósa það, jafnvel þótt megi reikna með að flestar þeirra horfi meira til launa en skemmtunar. Það sem mér finnst hinsvegar undarlegt við grein Drífu er að hún segist mynda sér skoðun á þessu á sama hátt og vændi og staðgöngumæðrun, þ.e. út frá samfélagslegum áhrifum og því hvort hreingerningafólk, vændiskonur og staðgöngumæður yrðu verr eða betur staddar með lögleiðingu. Hún kemst semsagt að þeirri niðurstöðu að áhrif þess að gera heimilsstöf að atvinnugrein yrðu góð en heldur samt í þá skoðun að áhrif þess að líta á kynlífsþjónustu sem atvinnugrein yrðu slæm.
Ég tók hluta af texta Drífu breytti honum lítiilega, breytingarnar felast aðallega í því að skipta hreingerningum út fyrir kynlífsþjónustu. Útkoman er þessi:
Samfélagslega hef ég metnað til að kynlífsþjónusta verði metin á við önnur störf og sé í því möguleika á að auka jafnrétti bæði innan heimila og á vinnumarkaðnum. Konur myndu þá minnka hina ólaunuðu kynlífsþjónustu sem kemur í veg fyrir að þær njóti kjara og réttinda á við karla á vinnumarkaðnum. Fjölskyldur myndu hugsanlega losna undan streitunni sem fylgir því þegar hjón hafa mismikla þörf fyrir kynlíf og snertingu og konur sérstaklega fengju tíma til lýðræðisþátttöku í stað þess að standa í því að sænga hjá sambýlingi sínum. Einhverjir hafa orðið til að benda á að með aðkeyptri kynlífsþjónustu inni á heimilum yrðu þau eins og vændishús og fólk fjarlægðist hjónaband sitt sem grunneiningu samfélagsins. Vissulega er fólk sem finnst nauðsynlegt að sinna maka sínum og jafnvel góð skemmtun – ég sé hins vegar lítinn mun á að fara með bílinn í viðgerð, kaupa pípara til að losa stíflu, fá málara til að mála stofuna eða að fá sérfróða manneskju til að fullnægja karlinum og jafnvel fara í undarlega hlutverkaleiki. Af hverju er það svo rosalega mikilvægt að við gerum það í ólaunaðri vinnu sem hefur hingað til verið á könnu kvenna, en kaupum aðstoð við það sem hefur hingað til verið á könnu karla? Það má með fullt af rökum benda á að ef vanda skal til verka þarf reynslumikið og hæft fólk í öll þessi störf.
Önnur gagnrýni sem hefur heyrst er að kaup á vændi festi í sessi stéttaskiptingu og láglaunastöðu kvenna sem vinnuafl í klám- og kynlífsgeiranum. Þetta er verulegt áhyggjuefni að mínu mati og öll opinber hvatning í átt að atvinnukynlífi þarf að taka mið af þessu. Í dag er staðan sú að fjöldi kvenna stundar þessa iðju í svartri vinnu, án þess að vera „inni í kerfinu“, þ.e. þær eiga ekki rétt á atvinnuleysisbótum ef vinnan bregst, safna ekki í lífeyrissjóð né geta þær beitt sér innan stéttarfélags. Um leið og störfum vændiskvenna er lyft upp á borðið og þau gerð „hvít“ öðlast það fólk sem þau vinnur réttindi sem fylgja því að vera viðurkennd starfsstétt, sem þá getur myndað þrýstihópa og háð kjarabaráttu. Það hlýtur að vera betra en sú staða sem þessi ósýnilega stétt býr við í dag. Svo getum við tekið umræðuna um hvernig við búum um hnútana svo störfin verði metin vel til launa og bæði kynin fáist til að sinna þeim.
Að vinna við að sinna kynferðislegum þörfum annarra, einkum inni á heimilum fólks er persónulegt og viðkvæmt og þörf er á að vernda sérstaklega fólk sem vinnur slík störf frá misnotkun og valdníðslu hvers konar. Ekki síst þess vegna tel ég mikilvægt að stjórnvöld hugi að því hvernig heimilisvændi og önnur kynlífsþjónusta geti orðið viðurkennd í flóru atvinnulífsins.
Niðurstaða mín er sem sagt (í bili) að stjórnvöld ættu að grípa til aðgerða til að efla launuð störf við kynlífsþjónustu til dæmis með skattahagræðingu til að efla jafnrétti, búa til ný störf og viðurkenna að störf vændiskvenna og annarra kynlífsþjóna séu jafnmikilvæg og önnur störf í samfélaginu.
