Byltingin er kominn af fjöllum eftir rúman sólarhringslabbitúr með stuttri setu í bíl og er nú staddur á Vík í Mýrdal. Bræður hans 8 hljóta að vera synir Hilmars. Allavega ætla ég ekki að standa í því að sauma 9 rauðar skotthúfur fyrir jólin.

Skyldi þessi reynsla duga honum til að sannfærast um gagnsemi þess að taka bílpróf?

Ég er þjónn þinn og lærlingur, sagði Búðarsveinninn. Það fannst mér fallegt.

Elsku drengurinn heldur að hann sé kominn í draumastarfið. Ég lofaði honum skítalaunum og gnægð hundleiðinlegra verkefna en hann ljómaði bara eins og hann hefði aldrei heyrt um neitt skemmtilegra en að fara í Sorpu, flokka steina eftir stærð, glíma við hálfónýtan prentara og telja geðfatlað fólk ofan af því að eyða örorkubótunum sínum í hluti sem gætu haft neikvæð áhrif á bata þess.

Nú þarf ég bara að ráða spákonu, markaðsstjóra, símadömu, skotveiðimann og bakara og þar með þarf ég ekki að gera neitt nema skrifa sonnettur og lakka neglurnar á mér. Svo læt ég byggja mér kastala í Vesturbænum svo ég geti setið við efsta turngluggann og horft á veldi mitt rísa.

Búðarsveinninn byrjar í dag. Ég veit að mörgum kann að þykja undarlegt að ráða ungan pilt þegar ég á tvo slíka heima. Málið er að ég elska drengina mína mjög mikið og þótt þeir hjálpi auðvitað til, vil ég alls ekki gera vinnuna og heimilislífið að einu og sama fyrirbærinu. Ég veit heldur ekki hvernig það færi með Andlit byltingarinnar að þurfa að velja á milli þess að taka laugardag í að þjóna annaðhvort byltingunni eða Nornabúðarveldinu. Það væri svona svipað og að láta barn velja á milli foreldra. Auk þess mun það ekki hafa fjölskylduharmleik í för með sér þótt búðarsveinninn bregðist á ögurstundu eða ef kemur upp ágreiningur varðandi kaup og kjör. Fyrir nú utan það að þeir hafa svosem nóg annað að gera, báðir. Halda áfram að lesa →

Einn rólegur dagur og ég verð heltekin af draumórum um loðnara kynið. Búin að máta 10 eða 12 menn inn í fantasíuna um sunnudagsmorgun í eldhúsinu, með bökunarlykt og sunnudagskrossgátu og öllu, en enginn þeirra fellur almennilega að ímyndinni. Ég sakna manns sem ég þekki ekki (ef hann er þá til). Þetta er ekki lagi, ég meina það. Halda áfram að lesa →

Sumt virðist of augljóst til að maður geti almennilega trúað því.

Maður hugsar sem svo að ef þetta væri nú þannig í pottinn búið, þá hlyti það annaðhvort að vera uppi á yfirborðinu, eða þá svo rækilega falið að manni dytti það ekki í hug. Maður gerir sig að fífli með því að ganga út frá því að hið augljósa sé misskilningur, kjaftasaga eða varnarháttur. Halda áfram að lesa →

Lögmál 1
Allt sem skiptir máli tekur þrefaldan þann tíma sem maður reiknaði með í upphafi.

Lögmál 2
Ef maður er svo fyrirhyggjusamur að reikna með þreföldum tíma, tekur það samt tvisvar sinnum þann tíma. Halda áfram að lesa →

Ég bað um einn lítinn skammt af frönskum og einn stóran. Eina gosflösku líka. Ekkert annað.

Hún rétti mér báða skammtana í einu. Annar sennilega 70% stærri en hinn.
„Þessi er stærri“ sagði hún.
Ég horfði inn í tómið og þakkaði fyrir. Kannski lít ég bara út fyrir að vera vangefin.

Ég játa á mig illt innræti; ég hef hugleitt möguleikann á að svíkja undan skatti. Ég er í þokkalegri aðstöðu til þess. Málið er hinsvegar að ég hef ekki efni á því, jafnvel þótt ég væri nógu spillt til að láta verða af því. (Takið eftir viðtengingarhættinum, véfréttin játar aldrei.) Ef maður ætlar að greiða skuldirnar sínar þarf maður víst að sýna fram á nógu háar tekjur til þess. Það er allavega lítill tilgangur í því að eiga pening en geta ekki notað hann til að greiða skuldirnar. Halda áfram að lesa →

Þetta eru vondgóðir dagar.

-Ég er með einhverja ógeðspest en ekki í aðstöðu til að nýta rétt minn til veikindadaga.
-Ástsjúk en hef hvorki tíma né orku til að hlaupa á eftir svoddan duttlungum, hendurnar á mér sannarlega við hæfi nornar og „slæmir hárdagar“ hafa einkennt undanfarnar vikur. Halda áfram að lesa →

Ég held að ég hefði nú ekki vogað mér að reykja nálægt þér ef ég hefði verið búinn að lesa vefbókina þína, sagði Málarinn.

Ég benti honum á að þrátt fyrir ofstækisfullt hatur mitt á reykingum, hef ég búið með þremur mönnum og einni konu (ekki samt öllum í einu, þótt ég sé gefin fyrir stóðlífi) sem reyktu öll. Og ekki reyndi ég að koma í veg fyrir það. Öll systkini mín hafa lengst af reykt og reyndar flestir þeirra sem ég hef umgengist mest í gegnum tíðina. Ég hata nefnilega bara reykingar en ekki tóbaksfíkla og aðra sjúklinga. Halda áfram að lesa →

Örlögin geta átt það til að vera kaldhæðin. Það er samt ekki svo margt sem veltur á örlögunum. Við getum ekki haft stjórn á veðri og jarðhræringum, efnahagskerfinu eða húsnæðismarkaðnum (allavega ekki hvert um sig). Við getum farið varlega og lifað heilbrigðu lífi en við útilokum ekki möguleikann á slysum og sjúkdómum. Flestu öðru ráðum við sjálf og afstaða okkar skiptir að sjálfsögðu sköpum um það hvort við getum talið okkur hamingjusöm eða farsæl.

Yfirleitt getur maður skrifað kaldhæðnislegar aðstæður á sinn eigin fávitagang. Og þannig verður maður Megas. Nema maður vilji frekar vera Kristján Fjallaskáld. Það held ég hafi verið boooring.

Helstu einkenni munnmælasögunnar:

-hún sprettur af raunverulegum atvikum
-atvikin eru ýkt og lítt skyldum atburðum ruglað saman
-nöfn, staðir og tímasetningar breytast Halda áfram að lesa →

Er nokkuð að marka þetta? Er þetta ekki bara óttaleg vitleysa, hnussaði Angurgapinn og geiflaði sig af hneykslan þess sem þarf ekki að kynna sér hlutina áður en hann dæmir þá.

Venjulega útskýri ég hugmyndafræðina í stuttu máli en þessi var greinilega bara komin til að fá útrás fyrir einhverja geðbresti og það eru takmörk fyrir því hversu langt ég nenni að ganga í samfélagshjálpinni.

Jafnvel þótt ég væri nógu galin til að byggja rekstur fyrirtækis á tómri vitleysu, væri ég samt ekki nógu heimsk til að viðurkenna það svaraði ég drungalega og gaut augunum illilega á hana.

Hún keypti reykelsi. Þefaði ekki einu sinni af þeim fyrst.

Í síðustu viku sölsaði ég undir mig Nornabúðarveldið. Nú þarf ég bara að finna meðeiganda sem nennir að standa í því að hnattvæða dæmið.

Ef búðin væri þegar orðin hnattræn (eða „global group“, svo maður tali nú skiljanlegt mál), gæti ég fundið meðeiganda í gegnum raunveruleikaþátt. Fyrsta verkefnið yrði að leggja tarotspil fyrir Birgi Baldurs. Ekki af því að ég hafi unun af því að horfa á fólk þjást (ég hef það vissulega en einmitt þessvegna voru bollgaggið og pískurinn sett á markað), heldur til að útiloka miðlamafíuna og finna fólk sem getur staðið með mér án þess að þurfa vikulega áfallahjálp.

Ég hef komist að því síðustu daga að skilnaður við viðskiptafélaga er meira vatnslosandi en netluseyði. Munurinn á þessu og skilnaði við fávita af loðnara kyninu er sá að viðskiptafélaginn hefur hvorki umgengnis- né forsjárskyldu gagnvart afkvæminu.

Sem betur fer er samt allt í góðu á milli okkar og ég reikna með einhverju samstarfi áfram. Og það er nú gott því ég elska Spúnkhildi meira en búðina. Ef það er þá hægt.

Sögulegur atburður hefur átt sér stað. Ég innbyrti mat sem inniheldur fleiri næringarefni en hvítan sykur og coffein.

Ég hef aldrei átt erfitt með að treysta fólki. Enda er fólki almennt treystandi. Fólk bregst nánast aldrei af því að það sé illa innrætt, heldur vegna óviðráðanlegra aðstæðna. Í augnablikinu á ég ponkulítið erfitt með að treysta aðstæðum þeirra sem hafa lýst yfir áhuga á samstarfi. Það er nefnilega fyrirsjáanlegt að aðstæður gætu orðið óviðráðanlegar.

Ég er satt að segja búin að fá af óviðráðanlegum aðstæðum í bili.

Nú er ég farin að fá æsispennandi tilboð um að gefa líknarfélögum vinnuna mína. Það hlýtur að merkja að ég sé álitin listamaður. Aldrei leit nokkur maður á mig sem listamann á meðan ég var bara ljóðskáld.

Gerðu áhugamál þín að bissniss og þú verður álitinn listamaður.

-I don´t play games, -segir sjálfviljugur þátttakandi í battsjellorþáttunum. Og dindilinn sem kom sér sjálfur í þá aðstöðu að þurfa að hafna sæg kvenna, segist ekki vilja særa neinn.

Eru það bara fávitar sem vilja vera með í þessum þáttum?

Nornabúðin er orðin einsárs.

Á þessu fyrsta starfsári hefur margt gerst sem skiptir máli. Við erum búnar að gera allskyns hluti sem iðnaðarmenn eru lengur að, stækka búðina, búa til fullt af allskonar og uppgötva fullt. Það er samt þrennt mikilvægt sem okkur hefur ekki tekist á þessum 365 dögum:

-Við erum ekki ennþá búnar að fá nafnspjöldin sem Prentmundur lofaði okkur fyrir mörgum mánuðum og þóttist m.a.s. einu sinni vera búinn að prenta.

-Við erum ekki búnar að fá stimpil með lógóinu okkar. Heiða pantaði reyndar stimpil en fékk hann afgreiddan með lógói fyrirtækis við Laugaveg sem hvorug okkar hefur nein tengsl við. Við vildum hann ekki.

-Við erum ekki búnar að fá afsláttarkort hjá Bílastæðasjóði. Reyndar erum við búnar að borga fyrir símastæði en það virkar ekki og þeir sem sitja fyrir svörum hjá Bílastæðasjóði, virðast allir vera náskyldir þessum tveimur starfsmönnum sem voru á launaskrá hjá Þjónustuveri símans á síðasta ári, eða allavega með sama syndromið.

Þetta verða sumsé baráttumál næsta árs.
Ég er allavega staðráðin í því að næsta árið skal ég hvorki flísaleggja né brjóta veggi. Helmingur mannkynsins er hannaður til þess að sinna slíkum verkefnum og ég fylli EKKI þann helming.

Ég gaf búðinni minni heftara í afmælisgjöf. Hún hefur nefnilega ekkert með hring að gera. Ég elska búðina mína.

Nú fer að styttast verulega í það að ég fái sama syndrom og Anna, sem kiknar í hnjánum þegar hún sér Mustang. Mustang er nefnilega svo illilegur, segir hún. Að vísu er ég líklegri til að falla fyrir laglegu reiðhjóli en Mustang. Vinkonum mínum mun aldrei stafa ógn af mér þegar karlmenn eru annars vegar.

Síðast þegar ég vissi var Sæti Sölumaðurinn í útlöndum með syni sínum. Líklega ekki í lopapeysu samt. Hann hlýtur að vera kominn heim aftur, eða alveg að koma heim. Hólí fokk. Maðurinn á barn á réttum aldri og sinnir því m.a.s. Einhverntíma hef ég kiknað í hnjánum af ómerkilegra tilefni.

Versta helvíti að handlaginn heimilisfaðir er efstur á óskalistanum hjá mér en Sæti Sölumaðurinn segist hinsvegar vera að leita að einnota dræsu. Spurning hvort ég ætti að bregða mér í gærugallann og láta reyna á staðfestu hans gagnvart því markmiði.

Hann kann hvort sem er áreiðanlega ekkert á borvél.

Maðurinn sem fékk flugu í höfuðið kom í búðina til mín í dag. Tjáði mér að við Heiða hefðum birst honum í draumi, fljúgandi á kústum. Draumur þessi hefði opinberað hæfileika hans til að stjórna veðrinu, hann hefði vaknað, gengið út, fórnað höndum og hrópað „opnist þið himnar, skíni sól“ og það gekk eftir.

Því næst játaði hann mér ást sína og færði mér að gjöf ísskápasegul með mynd af uppáhalds kúnni sinni.

Ég þarf víst ekki að kvarta um athyglisskort loðnara kynsins í dag.