Lögmál 1
Allt sem skiptir máli tekur þrefaldan þann tíma sem maður reiknaði með í upphafi.

Lögmál 2
Ef maður er svo fyrirhyggjusamur að reikna með þreföldum tíma, tekur það samt tvisvar sinnum þann tíma. Halda áfram að lesa →

Ég bað um einn lítinn skammt af frönskum og einn stóran. Eina gosflösku líka. Ekkert annað.

Hún rétti mér báða skammtana í einu. Annar sennilega 70% stærri en hinn.
„Þessi er stærri“ sagði hún.
Ég horfði inn í tómið og þakkaði fyrir. Kannski lít ég bara út fyrir að vera vangefin.

Ég játa á mig illt innræti; ég hef hugleitt möguleikann á að svíkja undan skatti. Ég er í þokkalegri aðstöðu til þess. Málið er hinsvegar að ég hef ekki efni á því, jafnvel þótt ég væri nógu spillt til að láta verða af því. (Takið eftir viðtengingarhættinum, véfréttin játar aldrei.) Ef maður ætlar að greiða skuldirnar sínar þarf maður víst að sýna fram á nógu háar tekjur til þess. Það er allavega lítill tilgangur í því að eiga pening en geta ekki notað hann til að greiða skuldirnar. Halda áfram að lesa →

Þetta eru vondgóðir dagar.

-Ég er með einhverja ógeðspest en ekki í aðstöðu til að nýta rétt minn til veikindadaga.
-Ástsjúk en hef hvorki tíma né orku til að hlaupa á eftir svoddan duttlungum, hendurnar á mér sannarlega við hæfi nornar og „slæmir hárdagar“ hafa einkennt undanfarnar vikur. Halda áfram að lesa →

Ég held að ég hefði nú ekki vogað mér að reykja nálægt þér ef ég hefði verið búinn að lesa vefbókina þína, sagði Málarinn.

Ég benti honum á að þrátt fyrir ofstækisfullt hatur mitt á reykingum, hef ég búið með þremur mönnum og einni konu (ekki samt öllum í einu, þótt ég sé gefin fyrir stóðlífi) sem reyktu öll. Og ekki reyndi ég að koma í veg fyrir það. Öll systkini mín hafa lengst af reykt og reyndar flestir þeirra sem ég hef umgengist mest í gegnum tíðina. Ég hata nefnilega bara reykingar en ekki tóbaksfíkla og aðra sjúklinga. Halda áfram að lesa →

Örlögin geta átt það til að vera kaldhæðin. Það er samt ekki svo margt sem veltur á örlögunum. Við getum ekki haft stjórn á veðri og jarðhræringum, efnahagskerfinu eða húsnæðismarkaðnum (allavega ekki hvert um sig). Við getum farið varlega og lifað heilbrigðu lífi en við útilokum ekki möguleikann á slysum og sjúkdómum. Flestu öðru ráðum við sjálf og afstaða okkar skiptir að sjálfsögðu sköpum um það hvort við getum talið okkur hamingjusöm eða farsæl.

Yfirleitt getur maður skrifað kaldhæðnislegar aðstæður á sinn eigin fávitagang. Og þannig verður maður Megas. Nema maður vilji frekar vera Kristján Fjallaskáld. Það held ég hafi verið boooring.

Helstu einkenni munnmælasögunnar:

-hún sprettur af raunverulegum atvikum
-atvikin eru ýkt og lítt skyldum atburðum ruglað saman
-nöfn, staðir og tímasetningar breytast Halda áfram að lesa →

Er nokkuð að marka þetta? Er þetta ekki bara óttaleg vitleysa, hnussaði Angurgapinn og geiflaði sig af hneykslan þess sem þarf ekki að kynna sér hlutina áður en hann dæmir þá.

Venjulega útskýri ég hugmyndafræðina í stuttu máli en þessi var greinilega bara komin til að fá útrás fyrir einhverja geðbresti og það eru takmörk fyrir því hversu langt ég nenni að ganga í samfélagshjálpinni.

Jafnvel þótt ég væri nógu galin til að byggja rekstur fyrirtækis á tómri vitleysu, væri ég samt ekki nógu heimsk til að viðurkenna það svaraði ég drungalega og gaut augunum illilega á hana.

Hún keypti reykelsi. Þefaði ekki einu sinni af þeim fyrst.

Í síðustu viku sölsaði ég undir mig Nornabúðarveldið. Nú þarf ég bara að finna meðeiganda sem nennir að standa í því að hnattvæða dæmið.

Ef búðin væri þegar orðin hnattræn (eða „global group“, svo maður tali nú skiljanlegt mál), gæti ég fundið meðeiganda í gegnum raunveruleikaþátt. Fyrsta verkefnið yrði að leggja tarotspil fyrir Birgi Baldurs. Ekki af því að ég hafi unun af því að horfa á fólk þjást (ég hef það vissulega en einmitt þessvegna voru bollgaggið og pískurinn sett á markað), heldur til að útiloka miðlamafíuna og finna fólk sem getur staðið með mér án þess að þurfa vikulega áfallahjálp.

Ég hef komist að því síðustu daga að skilnaður við viðskiptafélaga er meira vatnslosandi en netluseyði. Munurinn á þessu og skilnaði við fávita af loðnara kyninu er sá að viðskiptafélaginn hefur hvorki umgengnis- né forsjárskyldu gagnvart afkvæminu.

Sem betur fer er samt allt í góðu á milli okkar og ég reikna með einhverju samstarfi áfram. Og það er nú gott því ég elska Spúnkhildi meira en búðina. Ef það er þá hægt.

Sögulegur atburður hefur átt sér stað. Ég innbyrti mat sem inniheldur fleiri næringarefni en hvítan sykur og coffein.

Ég hef aldrei átt erfitt með að treysta fólki. Enda er fólki almennt treystandi. Fólk bregst nánast aldrei af því að það sé illa innrætt, heldur vegna óviðráðanlegra aðstæðna. Í augnablikinu á ég ponkulítið erfitt með að treysta aðstæðum þeirra sem hafa lýst yfir áhuga á samstarfi. Það er nefnilega fyrirsjáanlegt að aðstæður gætu orðið óviðráðanlegar.

Ég er satt að segja búin að fá af óviðráðanlegum aðstæðum í bili.

Nú er ég farin að fá æsispennandi tilboð um að gefa líknarfélögum vinnuna mína. Það hlýtur að merkja að ég sé álitin listamaður. Aldrei leit nokkur maður á mig sem listamann á meðan ég var bara ljóðskáld.

Gerðu áhugamál þín að bissniss og þú verður álitinn listamaður.

-I don´t play games, -segir sjálfviljugur þátttakandi í battsjellorþáttunum. Og dindilinn sem kom sér sjálfur í þá aðstöðu að þurfa að hafna sæg kvenna, segist ekki vilja særa neinn.

Eru það bara fávitar sem vilja vera með í þessum þáttum?

Nornabúðin er orðin einsárs.

Á þessu fyrsta starfsári hefur margt gerst sem skiptir máli. Við erum búnar að gera allskyns hluti sem iðnaðarmenn eru lengur að, stækka búðina, búa til fullt af allskonar og uppgötva fullt. Það er samt þrennt mikilvægt sem okkur hefur ekki tekist á þessum 365 dögum:

-Við erum ekki ennþá búnar að fá nafnspjöldin sem Prentmundur lofaði okkur fyrir mörgum mánuðum og þóttist m.a.s. einu sinni vera búinn að prenta.

-Við erum ekki búnar að fá stimpil með lógóinu okkar. Heiða pantaði reyndar stimpil en fékk hann afgreiddan með lógói fyrirtækis við Laugaveg sem hvorug okkar hefur nein tengsl við. Við vildum hann ekki.

-Við erum ekki búnar að fá afsláttarkort hjá Bílastæðasjóði. Reyndar erum við búnar að borga fyrir símastæði en það virkar ekki og þeir sem sitja fyrir svörum hjá Bílastæðasjóði, virðast allir vera náskyldir þessum tveimur starfsmönnum sem voru á launaskrá hjá Þjónustuveri símans á síðasta ári, eða allavega með sama syndromið.

Þetta verða sumsé baráttumál næsta árs.
Ég er allavega staðráðin í því að næsta árið skal ég hvorki flísaleggja né brjóta veggi. Helmingur mannkynsins er hannaður til þess að sinna slíkum verkefnum og ég fylli EKKI þann helming.

Ég gaf búðinni minni heftara í afmælisgjöf. Hún hefur nefnilega ekkert með hring að gera. Ég elska búðina mína.

Nú fer að styttast verulega í það að ég fái sama syndrom og Anna, sem kiknar í hnjánum þegar hún sér Mustang. Mustang er nefnilega svo illilegur, segir hún. Að vísu er ég líklegri til að falla fyrir laglegu reiðhjóli en Mustang. Vinkonum mínum mun aldrei stafa ógn af mér þegar karlmenn eru annars vegar.

Síðast þegar ég vissi var Sæti Sölumaðurinn í útlöndum með syni sínum. Líklega ekki í lopapeysu samt. Hann hlýtur að vera kominn heim aftur, eða alveg að koma heim. Hólí fokk. Maðurinn á barn á réttum aldri og sinnir því m.a.s. Einhverntíma hef ég kiknað í hnjánum af ómerkilegra tilefni.

Versta helvíti að handlaginn heimilisfaðir er efstur á óskalistanum hjá mér en Sæti Sölumaðurinn segist hinsvegar vera að leita að einnota dræsu. Spurning hvort ég ætti að bregða mér í gærugallann og láta reyna á staðfestu hans gagnvart því markmiði.

Hann kann hvort sem er áreiðanlega ekkert á borvél.

Maðurinn sem fékk flugu í höfuðið kom í búðina til mín í dag. Tjáði mér að við Heiða hefðum birst honum í draumi, fljúgandi á kústum. Draumur þessi hefði opinberað hæfileika hans til að stjórna veðrinu, hann hefði vaknað, gengið út, fórnað höndum og hrópað „opnist þið himnar, skíni sól“ og það gekk eftir.

Því næst játaði hann mér ást sína og færði mér að gjöf ísskápasegul með mynd af uppáhalds kúnni sinni.

Ég þarf víst ekki að kvarta um athyglisskort loðnara kynsins í dag.

Setjum sem svo að maki þinn tilkynni sambúðarslit nokkrum dögum fyrir brúðkaupsafmæli og þú værir þegar búin að kaupa gjöf handa honum, hvern fjandann ættirðu þá að gera við gjöfina?

-Væri ekki full kaldhæðnislegt að færa honum hana samt?
-Kannski gætirðu gefið honum hana við annað tilefni en málið er að ÞÚ veist hvað hún táknar og þú varst búin að sjá fyrir þér hvernig þið mynduð fagna þessum áfanga.
-Henda henni til merkis um að það hafi hvort sem er ekkert verið að marka þetta samband? Kommon, ef þú ert orðin ólétt, þá geturðu ekki bara gleymt sæðisberanum.
-Fara í fóstureyðingu OG henda gjöfinni. Það væri hátt verð fyrir eina litla ástarsorg.

Það er lúxus ríka mannsins að geta velt sér svona upp úr ímynduðum aðstæðum. Hvaða ímynduðu dramaköst skyldi Mammon færa mér næsta sumar?

Hvað í fjandanum er eiginlega að mér? Heilabilun?

Þegar notalegur, glaðvær karlmaður, hjálpsemin uppmáluð og ekkert nema séntilmennskan, duglegur og kann á borvél, með fjármálin í lagi, ekkert óuppgert fyrrikonudrama, með heilbrigð og stálpuð börn, heilbrigð lífsviðhorf, reyklaus hófdrykkjumaður, snyrtilegur í umgengni og yfirhöfuð vænsti náungi, sýnir mér áhuga (einlægan áhuga en ekki kynferðislega áreitni) verð ég álíka ástríðufull og frosin ýsa. Halda áfram að lesa →

Jamm, ég lenti sumsé í löggunni.

Við Anna fórum á djammið á föstudagskvöldið. Ég er ekki góð í því að djamma. Held svei mér þá að ég hafi staðið mig betur í frystihúsinu á Tálknafirði forðum daga (aldrei hefur hæfileikaleysi mitt rist dýpra, hvað þá áhugaleysið) og fór heim edrú, ein og með sjálfstraustið í molum. Reyndi að sannfæra sjálfa mig um að færni manns til að skilja skemmtanagildi þess að öskra upp í eyrun á ókunnugu fólki, jafnframt því að berjast gegn súrefnisskorti og táraflóði af völdum reykeitrunar á þeim tíma sem náttúran ætlaði okkur að vera sofandi, væri ekki algildur mælikvarði á manngildi fagurrar konu. Það mistókst. Halda áfram að lesa →