Það eru ekki örlög mín að mála íbúðina. Hef verið með sinaskeiðabólgu síðan í desember og á sunnudagsmorguninn vaknaði ég svo slæm að mig verkjaði upp í olnboga við minnstu hreyfingu. Sé fram að þurfa að nota úlnliðina til að framfleyta mér svo ég ákvað að fresta framkvæmdum um nokkra daga. Gerði ekki handtak allan sunnudaginn og ekki í gær heldur en er samt ekkert skárri.

Frá dyrunum var ekki að sjá að neinn væri í afgreiðslunni en einhver bauð nú samt góðan dag svo ég gekk að borðinu. Hún sat fyrir innan það og leit varla upp en hélt áfram að mata ungbarn sem sat þar í kerru á barnagraut.
-Ég ætla rétt að klára að gefa henni að borða, sagði hún svo án þess að vottaði fyrir nokkrum afsökunartón í röddinni og án þess að líta á mig. Halda áfram að lesa →

Og hvað ég vildi að hann væri hér núna, drengurinn sem flytur fjöll.

Beetle of strife
you´re the scholar of life
the insect perspective is modest
and quite valuable

-Þú veist að ég kem alltaf til þín, eins og fjallið sem kom til Múhammeðs.
-Eh … fjallið kom ekki til Múhammeðs, svara ég og reyni að forðast kennaratóninn.

-Þá flyt ég fjallið til Múhammeðs,  segir hann og heldur áfram að ryðja jarðveginn, hrúga upp heilu fjöllunum af frjósamri mold þótt hann viti vel að ég á ekkert til að planta.

Skítsæld híbýla minna er með ólíkindum. Ég ætlaði að nota helgina til að mála en kom mér ekki á lappir fyrr en um 9 leytið í morgun, tók alltof langan tíma í bókhaldið og restin af deginum fór í að núllstilla skítsældarstuðul heimilisins. Reyndar er ég enn ekki farin að ráðast í meyjarskemmuna. Hélt til að byrja með að heimasætan væri kannski eitthvað minna skítsæl en sonur minn Fatfríður en það voru víst bara kynjafordómar hjá mér.

Er annars að fara í leikhús í kvöld. Með strák. Nánar tiltekið strák sem hefur ekki reynst jafn auðflekanlegur og hann lítur út fyrir að vera. Ég tók fram að þetta væri ekki hugsað sem deit svo hann beit í sig kjark og sló til. Þetta er allt að koma.

Dínamít er víst ekki á fjölunum í kvöld.

Mér finnst dálítið merkileg þessi kenning um einn af hverjum tíu.

Talsmenn flestra minnihlutahópa tala um að einn af hverjum tíu lendi í dittinn dattinn. Einn af hverjum tíu er samkynhneigður, einn af hverjum tíu verður fyrir einelti í skóla, einn af hverjum tíu er með sértæka námsörðugleika (hversu margir ætli séu með „samtæka“ námserfiðleika?) Einn af hverjum tíu er afburðagreindur, einn af hverjum tíu er alki o.s.frv.

Stundum eru hlutföllin kannski einn af hverjum 20 eða einn af hverjum 5 en að meðaltali má reikna með að einn af hverjum tíu skeri sig úr.

Í hópi 10 félaga er semsé einn alki, einn hommi, einn bjáni, einn nörd, einn lesblindur, einn geðveikur, einn sem lendir í einelti, einn glæpon og einn gjaldþrota. Eftir er bara einn sem getur talist meðalmaður.

Það vill svo skemmtilega til að þessi eini er ég.
Það er semsé tölfræðileg staðreynd að ég er að jafnaði töluvert meðaltalslegri en meðalmaðurinn.

Ég er í hádramatískri sálarangist.

Loksins get ég keypt málningu á íbúðina mína. Hún er öll á litinn eins og hvítir veggir verða á heimilium þar sem er reykt innan dyra og nú er ekki einu sinni nógu dimmt á kvöldin til að maður geti falið það með kertaljósum. Ég er að velta því fyrir mér hvort þessi óþægindi í öndunarfærunum á mér, sem virðast vera orðin krónísk, séu kannski bara móðursýkisleg viðbrögð við því sem þessi eldklári líkami minn skynjar sem merki um að tóbaksreykur gæti komist í námunda við hann. Gæti líka verið ofnæmi fyrir illfyglinu en þótt heil fylking lungnasérfræðinga myndi sverja það fyrir rétti myndi Darri ekki trúa því. Halda áfram að lesa →

Sumir álíta að allar órökréttar tilfinningar eigi sér uppruna í einhverri reynslu og jafnvel reynslu sem maður man ekkert eftir. Ég held að þetta sé bull. Ég get nefnt amk eitt svona dæmi úr lífi mínu sem er nánast útilokað að skýra með öðru en duttlungum sálarinnar. Halda áfram að lesa →

Ég hefi ákafa ást á peningum og er meinilla við að eyða þeim.

Að vísu þarf maður alltaf að nota helling af peningum og eini tilgangurinn með því að geyma þá er sá að láta þá æxlast en ég geri skýran greinarmun á því að verja fé og eyða því. Það er bara sóun að nota peninga til einhvers sem er manni hvorki til gagns né ánægju. Mér finnst t.d. gaman að nota peninga til að fara í leikhús eða kaupa gjafir handa þeim sem ég elska en mig svíður alveg óskaplega í nískupúkann ef ég fæ stöðumælasekt.

Í dag er stór dagur. Ég hélt upp á hann með því að fara með peningana mína á lóðarí í von um að þeir kynnist fleiri peningum sem vilja vera vinir þeirra og eignast með þeim nýja peninga. Peningar eru nefnilega félagsverur. Ég vona að peningarnir mínir hafi meiri félagslega færni en ég sjálf.

-Fínt að horfast í augu við hlutina eins og þeir eru en flestir sýna nú samt sjálfum sér þá miskunnsemi að nota jákvæðari orð. Geturðu ekki alveg eins sagt að þú sért reið og sár? sagði Sálan. Halda áfram að lesa →

Og hvers vegna hafði ég aldrei næga ást á sjálfri mér til að brjóta odd af oflæti mínu og spyrja um ástæður, öll þessi ár sem marbendill tilveru minnar lá í hláturskasti?

Og hversvegna svarar hann mér ekki nú, þegar ég hef spurt hann, gengið á hann, grátbeðið hann að segja mér svarið, yfirheyrt hann, mútað honum, borið fram tillögur að svörum og beðið hann að svara bara já eða nei?

Marbendill setur upp pókerfés. Hann er löngu hættur að hlæja. Stekkur ekki einu sinni bros þótt ég prumpi og þó hefur hann alltaf verið veikur fyrir fimmaurahúmor. Kannski hugsar hann sem svo að þetta sé bara ekki fyndið lengur.

Félagi minn sendi mér tengil á könnun sem vinkona hans er að gera í tengslum við rannsókn á hjátrú varðandi meðgöngu og fæðingu. Efnið er afskaplega áhugavert og ég hvet alla sem sjá þetta til að leggja sitt af mörkum með því að svara spurningalistanum. Halda áfram að lesa →

Sumt fólk er ekki eins blint á sjálft sig og maður heldur.

-Ég fæ bara kikk út úr því þegar mér er trúað fyrir leyndarmálum, sagði Drengurinn sem fyllir æðar mínar af endrorfíni.
-Spurning um að virða þessa fínu línu milli þess að vera traustvekjandi og að leika sér að tilfinningum annarra, sagði ég.
-Fyrirgefðu. Planið var ekki að gera búúúúú sagði hann. Það er sjúkt og rangt og ég skal ekki gera það aftur.

Málið er dautt.

Sigga Lára skrifaði athyglisverðan pistil um vanda þess að búa í menningarsamfélagi þar sem má helst ekki skrópa. Hef ekki átt við þetta vandamál að stríða sjálf en get vel ímyndað mér að það taki á samviskuna að eiga vini í hverju einasta félagi.

Annars finnst mér það erfiðasta við að búa í litlu samfélagi vera takmarkað framboð á félagsskap. Þegar ég bjó fyrir austan voru einu karmennirnir á lausu Aðalbjörn og 3 rónar. Aðalbjörn vildi mig ekki og ég er svo lélegt partídýr að ég hitti aldrei rónana. Nema einu sinni en það er önnur saga.

Svo flutti ég suður og komst að raun um að blómi og rjómi þjóðarinnar er heldur ekki hér. Kannski er hann á Trékyllisvík.

Egóbústið sem þú finnur fyrir þegar fólk treystir þér fyrir sál sinni er þér nauðsynlegt, ég veit það, við erum öll svona að einhverju leyti. En þú gengur of langt. Það er hættulegur leikur að vinna hjarta mannveru sem þú ætlar ekki að skuldbindast og ef þú horfist ekki í augu við þá staðreynd að þú ert að leika þér að eldi, þá muntu skilja eftir þig sviðna jörð hvar sem þú ferð. Daður þitt við hárfínu línuna milli tilfinningalegrar skynjunar og erótískrar mun fyrr eða síðar koma þér sjálfum í vandræði að maður tali nú ekki um skaðann sem þú getur valdið á tilfinningalífi annarra. Halda áfram að lesa →

Torfi áttar sig ekki alveg á því hvers vegna ég treysti sálfræðingi betur en honum sjálfum til þess að meta tilfinningalegt ástand mitt og möguleika á því að auka lífsgæði mín með viðtalsmeðferð. Halda áfram að lesa →

-Mér helst ekki á karlmanni og veit ekki hvers vegna. Geturðu kennt mér að laga það? spurði ég dimmum rómi og horfði hvasseyg á Sáluna.

-Já. sagði hún, jafn blátt áfram og ef ég hefði spurt hvort hún kynni að sjóða ýsu. Halda áfram að lesa →

Tvennt er það sem greinir manninn frá öðrum skepnum jarðarinnar. Hið fyrra er fullkomnunaráráttan; þessi undarlega hneigð mannsins til að vera aldrei sáttur við aðstæður sínar mjög lengi. Þurfa stöðugt að bæta og breyta, stundum bara breytinganna vegna, vilja alltaf upplifa eitthvað nýtt og öðruvísi, finnast meira aldrei nóg. Þetta er í senn jákvæð hneigð og neikvæð. Hún er hvati allra framfara, rót alls sem við getum kallað menningu en einnig orsök streitu, óánægju, öfundsýki og illdeilna. Halda áfram að lesa →

Nú eru 3 og hálft ár síðan ég ákvað að verða rík á næstu 5 árum. Á þeim tíma virtist það fjarstæðukennt. Ég hef yfirleitt ósköp litlar áhyggjur af trú annarra á því sem ég tek mér fyrir hendur svo ég var ekkert að liggja á þessu nýja áhugamáli mínu þótt ég ætti von á að orðið „óraunhæft“ ætti eftir að koma fyrir nokkuð oft í umræðunni. Sá spádómur gekk eftir, svo rækilega að þegar ég sagði Kela hvaða tölur ég vildi sjá, fékk hann ósvikið hláturskast. Halda áfram að lesa →