Mamma, má ég ekki gista hjá Vésteini? sagði Byltingin.

Sonur minn er tvítugur. Hann spurði mig ekki álits þegar hann ákvað að eyða lunganum úr sumrinu í að hlekkja sig við vinnuvélar uppi á hálendinu og príla í byggingarkrönum á Reyðarfirði. (Ekki svo að skilja að ég hefði sett mig á móti því.) Hann hefur heldur ekki gefið mér neitt úrslitavald um fyrirhugaða glæfraför sína til Palestínu eftir áramót.

-Þú ættir að segja mér að láta þig í friði. Sjálfrar þín vegna. Þig vantar maka og þú finnur hann ekki á meðan ég er til staðar.
Ég hnussaði.
-Þú ofmetur áhrifavald þitt elskan. Ég fann Óttar þótt þú værir eins og grár köttur í kringum mig.
Hann hristi höfuðið óvenju alvarlegur í bragði.
-Þegar þú fórst að vera með Óttari var ég úti á landi. Halda áfram að lesa →

Sumt fólk þarf ekki að fróa sér. Það upplifir alla þá sælu sem það þarf með því að velta sér upp úr misraunverulegum tragedíum annarra. Þetta er oftast almennilegasta fólk, sem ekki er annað að sjá en vilji öllum vel og það er ekkert endilega slúðurberar þótt þetta tvennt geti vissulega farið saman.

Harmarunkarinn þrífst á hugarangri. Hann ber með sér tilhneigingu til að draga fram allt sem hugsanlega gæti verið erfitt, neikvætt og niðurrífandi ef ekki í fortíð, þá í framtíð. Hann þekkist á krónískum mæðusvip og siglir undir merkjum umhyggju og vinsemdar í garð allra, einkum þeirra sem hann á engin náin tengsl við. Hann hefur allar samræður á því að spyrja um heilsufar þeirra ættingja sem vænta má að hafi átt við einhvern lasleika að stríða, fikrar sig yfir í umræður um drykkjuskap fjarskyldra ættingja, þaðan í vandræðabörn innan fjölskyldunnar, fjármálaklúður eða atvinnudrama vina og kunningja eða hvað eina annað sem hægt er að finna á einhvern tragískan flöt til að runka dramsýki sinni. Aldrei vottar fyrir illkvittni í armæðu hans, en áhyggjur hans af málum sem koma honum ekkert við, eru bæði verulegar og varnalegar og samúð hans er átakanleg.

Harmarunkarinn tekur heilshugar undir umræður um þá sem njóta velgengni en þó einatt með þeirri áherslu að velgengin gæti verið á undanhaldi. Hjarta hans titrar gleði yfir börnum sem standa sig vel í skóla eða tómstundastarfi og hæst rís gleði hans þegar tilefni gefst til að fylgja þeirri umræðu eftir með „ja það er nú eitthvað annað en hún frænka hans, mikið lifandisósköp…“ á innsoginu. Ef maður lýsir aðdáun sinni á hvunndagshetju sem hefur náð af sér 40 kg, leggur harmarunkarinn mikið upp úr því hvað viðkomandi var orðinn skelfilega illa á sig kominn áður en hann tók sig á. Þegar hann spyr hvernig gangi hjá manni sjálfum, setur hann spurninguna fram með angistarfullum munnviprum og vottar fyrir kvíða í röddinni, rétt eins og hann búist allt eins við að fá enga staðfestingu á því að líf manns sé í rúst og þurfa jafnvel að fjárfesta í fokdýru kynlífsleikfangi til að fá það sem hann þarf.

Eftir ógnarlanga skýrslu um hagi fólks sem ég þekki varla nema í sjón, og úrkula vonar um að ég vissi nokkuð bitastætt um hina ýmsustu harmleiki innan fjölskyldunnar, gerði harmarunkarinn tilraun til að beina tregasköndli sínum að mér. Halda áfram að lesa →

Hver sagði annars að mörkin milli geðveiki og snilldar lægju í árangri?

Kannski skiptir ekki máli hver sagði það. Sagan man nöfn mikilla manna og kennir börnum þau. En þegar sagan man verkin eða ummælin en gleymir nafninu, þá hefur viðkomandi náð árangri.

Auðvitað tókst það, það tekst alltaf. Í hvert einasta sinn sem maður virkilega leggur sig fram. Samt svo gott að fá staðfestingu.

Tilfinningin, voldug og sterk flóðbylgja. Maður finnur fyrst fyrir henni bak við þindina þótt maður viti að hún eigi upptök sín í heilanum. Einhvernveginn eins og öfugt kvíðakast, breiðist út frá þindinni í stað þess að draga hana saman í hnút. Hlý og mjúk og svört eins og flauel.

Það eru nú meiri örlagalúserarnir sem stytta sér leið með kókaíni þegar er hægt að upplifa mikilmennskubrjálæði án þess að borga fyrir það offjár og skemma í sér heilatuðruna í leiðinni, bara með því að setja sér fullkomlega óraunhæft markmið og ná því.

Sáum Gunnlaðarsögu hjá Hafnarfjarðarleikhúsinu í gær. Stórkostleg saga á skilið að fá stórkostlega uppfærslu og ef tvö stærstu hlutverkin hefðu verið almennilega leikin hefði þetta verið fínt en því miður ræður leikurinn bara úrslitum. Ofleikur var áberandi, einkum hjá mömmunni, sem kunni heldur ekki textann nógu vel og hjá Dís sem stóð á orgunum og grenjaði á milli þess sem móðirin gerði það, stundum hljóðuðu þær báðar í einu. Það bætir svo ekki úr skák að á köflum er textinn alltof ljóðrænn til að þola ofleik. Halda áfram að lesa →

Ef þú ýtir meðvitað á rauða takkann, þennan eina sem ég er margbúin að vara vini og vandamenn við að ýta á, þá skaltu búast við að slái á höndina. Ef þú gerir það aftur, skaltu reikna með að ég bíti af þér hausinn.

Að gefa höggstað á sér með því að upplýsa sína nánustu um hvað maður þolir ekki, merkir ekki að þar með muni maður taka högginu án þess að slá á móti. Friðsamleg samskipti þegar það er mögulegt takk, en ef þú vilt leiðindi þá geturðu fengið þau.

Oftast er það maðurinn sjálfur sem skapar sér ögurstundir.

Ég hlæ upphátt 5-6 sinnum á dag. Þ.e.a.s. ef ég hef félagsskap, ég hlæ sjaldan ein. Sumum finnst beinlínis óþægilegt að fara með mér í bíó eða leikhús af því að ég hlæ svo mikið og stundum ein í þokkabót. Í gær var mér sagt að ég hlæi stundum að einhverju sem er ekkert fyndið.

Og þá fór ég að hugsa um húmor. Af hverju hlæjum við? Mér koma nokkrar skýringar í hug. Halda áfram að lesa →

Gifsveggur með einangrun verður að teljast ívið betri kostur en masónítplata. Hátíðasalurinn (sem sumir hafa af fávisku sinni kallað því óvirðulega nafni bakherbergi) hefur stækkað um 3 borð. Það verða nóg verkefni fyrir Saumfríði á næstunni.

-Þegar ungum manni er illt í pólitíkinni og maður getur ekkert gert til að laga það…
-Þegar maður veit af ósögðum orðum að honum er meira illt í erfiðri ákvörðun en pólitíkinni og gæti ekki létt honum þá ákvörðun þótt maður vildi…
-Þegar það eina sem maður getur gert er að vera til taks og það lagar samt ekkert…

Í velmegunarsamfélagi verður það samlíðunin með Ástu Sóllilju í heiminum.

Man ekki hvar ég heyrði þessa sögu …

Einu sinni var lítil, feit mús sem hélt að hún væri fugl. Dag nokkurn var hún að leita sér að æti en það gekk fremur hægt þar sem hún var stöðugt gónandi upp í loftið til að gá hvernig gengi hjá hinum fuglunum. Allt í einu kom hún auga á glæsilegan örn sem sat í makindum hátt uppi í tré og virtist ekki þurfa að gera nokkurn skapaðan hlut. Halda áfram að lesa →

Það er bara heppni að fá fokdýra ullarkápu í stærð 34 á 70% afslætti. Og bara af því að það var maí, var ég næstum því hætt við að kaupa hana.

En nú er að koma vetur og hún er hlý og hún passar á mig og svo er hún rauð líka.

Ég verð ekki símalaus á næstunni eins og ég reiknaði með. Það er nefnilega hægt að fá réttar upplýsingar og jafnvel þjónustu í þokkabót hjá Símanum, ef maður á í nánu vináttusambandi við einn þeirra örfáu starfsmanna sem vita eitthvað um símkerfi.

Ég hringdi í innanhússmanninn. Það eina sem þurfti að gera var að kaupa nýtt kort og segja gamla númerinu upp. Ef ég hefði fengið réttar upplýsingar hjá þjónustuverinu, hefði ég getað gert þetta sjálf en elskulegur vinur minn tók 20 mínútur af matartímanum sínum í að redda málunum. Ekki 10 daga, heldur 20 mínútur.

Ég veit um mann sem hefur lagst svo lágt að hrella litla telpu með óbeinum hótunum um að drepa gæludýrið hennar. Auðvitað er eitthvað mikið að manninum en geðsýki gefur engum rétt til að beita nokkra veru tilgangslausu ofbeldi, hóta því eða gefa slíkar hótanir í skin.

Viðkomandi drulluhali hefur nú fengið skýr skilaboð og mun væntanlega fá nett frekjukast á næstunni. Mér þykir óendanlega vænt um þann sem sýndi þá framtaksemi sem þurfti til þess.

Uppfært til skýringar: Maðurinn í næsta húsi hafði sett upp skilti með mynd af afhausuðum hundi. Haukur fjarlægði það.

Málarinn er sannkallaður hvalreki. Í dag stækkaði hann salinn sem sumir hafa af fávisku sinni kallað því tilkomulitla nafni bakherbergi. Hnuss!

Það er ótrúlegt hverju tveir karlmenn, glussatjakkur og verkfærasett geta áorkað. Einn veggur horfinn og í stað hans fæ ég hljóðeinangrað klósett, loftræsingu og meira rými. Heilbrigðiseftirlitið á eftir að gráta af gleði. Leirbrennsluofninn búinn að fá hlutverk, rúmskriflið hans Helga farið og sófinn kominn niður í kjallara í staðinn. Ekki nóg með það heldur galdraði hann burtu allar innréttingarnar, spónaplötunar, speglana og hjólaborðin hans Helga en samt er alveg jafn mikið pláss í kjallaranum og áður. Ég veit ekki í hverskonar fullkomnun þetta endar.
Vííí!

Málarinn bauð mér í Krómhjartarsteik, sem ég hef ekki borðað fyrr og dásamlegusu kartöflumús sem ég hef bragðað. Ég veit ekki alveg hvort ég á fremur að beina matarást minni að Málararnum eða Nönnu en það er bara eitthvað svo rétt við þessa samsetningu að ég hlýt að elska einhvern fyrir hana.

Ég elska líka Stúdentafélag Háskóla Reykjavíkur en það er af allt öðrum ástæðum.