Um síðustu helgi var hægri handleggurinn á mér orðinn eins og á Möggu stera en sá vinstri eins og á Óla Skans. Síðan hef ég snúið sveifinni með vinstri hendinni og er svona hvað úr hverju að verða symmertrisk aftur.
Segi ekki að þetta sé gefandi starf en hvað er eiginlega að fólki sem borgar sig inn í líkamsræktarstöðvar þegar er hægt að ná sama árangri án þess að klæða sig eins og fáviti, vera ofurseldur einhverri hallæris stuð tónlist og fá borgað fyrir það í þokkabót?
Ég hélt á varalitnum þegar Sigrún renndi í hlað í morgun, 5 mínútum of snemma og rauk út með ómálaða neðri vör. Reyndar ekki í minipilsi og á hælum því þótt það hefði verið mun huggulegra reikna ég ekki með að körlunum hefði orðið mikið úr verki ef ég hefði flaggað ómótstæðilegi flóðbylgju lærapoka minna og ekki vill maður nú skaða hagsmuni fyrirtækisins. Halda áfram að lesa
Pistill Jódu um drullusokka á 340 kr. rifjaði upp fyrir mér smáatvik sem ég var næstum búin að gleyma.
Fyrir rúmu ári var baðið í Starrahólunum stíflað. Ég fann ekki drullusokkinn og Vörður laganna (sem hafði ekki hugkvæmi til að gera neitt í málinu nema gráta) var rambandi á barmi örvæntingar yfir því að þurfa að lykta eins og skítahaugur um alla framtíð. Eftir dauðaleit að drullusokknum fór ég í Nóatún og keypti nýjan (hann var reyndar aðeins dýrari en þessi sem Jóda talar um í sínum pistli, mig minnir að hann hafi kostað 420 kr.) Ég var að flýta mér (enda hafði blessaður lögregluþjónninn ekki komist í sturtu síðan í hádeginu) og spurði konu sem var að raða tannkremstúpum í hillu hvort þau væru ekki með drullusokka. Hún svaraði að bragði; „jújú það er nóg af þeim hér, verslunarstjórinn er að vísu ekki við en þú getur prófað að reyna við Pétur“ og kinkaði í átt að starfsmanni sem var að fylla á frystinn.
Ég fór út með rauðan gúmídrullusokk. Leist ekkert á Pétur en átti auk þess íðilfagran drullusokk með lifur og nýru heima hjá mér. Við fluttum úr Starrahólunum viku síðar og nú á ég lítið notaðan rauðan Nóatúnsdrullusokk en engan af holdi og blóði. Kannski ætti ég að skreppa í Nóatún og athuga hvort Pétur sé genginn út.
Sigrún hefur tekið umkvartanir mínar um skort á áhorfanlegum karlmönnum í vélsmiðjunni alvarlega. Allavega verðum vér kerlingar á Nesjavöllum um helgina, væntanlega í fríða karla flokki.
Ég ætti að vera sofnuð en þar sem heimasætan valdi einmitt þetta kvöld til að leggja drög að nýjum og dramatískum kafla í sápuóperu heimilisins, reikna ég með að verða í tussulegra lagi í fyrramálið. Það var svosem auðvitað. Ojæja, Sigrún sækir mig klukkan 7 svo ég hef klukkutíma til að smyrja á mig hrukkukremi og æfa mig í að vera kókett áður en ég hitti alla þessa dásemdar karlmenn.
Péningakallar fullyrða að hægt sé að spara óháð tekjum. Ég hef alltaf sottla trú á því að þeir sem eru ríkir viti eitthvað um fjármál svo ég held að það hljóti að vera eitthvað til í þessu. Samt er ég ekki alveg sannfærð.
Sá sem hefur milljón á mánuði í ráðstöfunartekjur getur augljóslega sparað. En hvað um þann sem hefur engar tekur? Þann sem er á framfæri annarra og hefur ekkert ráðstöfunarfé? Hann sparar auðvitað ekki nema einhver gefi honum peninga, það hljóta allir að viðurkenna. Halda áfram að lesa
Ég held að ég sé fullkomlega fær um að drepa. Þ.e.a.s. ef ég sæi virkilega ástæðu til þess. Það hefur bara ekki gerst ennþá að neinn hafi pirrað mig nógu mikið til þess að ég vildi taka það að mér. Ekki fyrr en núna. Ég er búin að finna erkióvin minn númer 1, 2 og 15.
Ég ætla að fremja morð. Ég er ekki ennþá búin að finna aðferðina en það kemur allt með góðum ásetningi.
Ég ætla að drepa skattinn.
Ég hélt að ég væri komin í feitt í vélsmiðjunni en um leið og ég birtist á staðnum sendi Eigandinn blóma fyrirtækisins á Nesjavelli svo ég hef unnið með eintómum kellingum og svo örfáum harðgiftum öðlingsmönnum. Allir töffararnir í sveitinni og vita ekki einu sinni að ég er til. Þetta er skandall. Gerir annars ekkert til, ég er hætt að leita, þetta er bara eins og með kaffið, maður hellir í bollann af gömlum vana þótt mann langi hreint ekkert í kaffi.
Í gær leit ég aðeins á einkamal.is til að gá hvort þar væru einhverjir nýir og spennandi karlmenn. Svo er ekki. Allavega rakst ég ekki á þá. Eitt finnst mér voðalega skrýtið á einkamálavefnum og það er allt þetta fólk sem lofar 200% trúnaði. Hvaða bull er það? Hvernig getur trúnaður verið meira en fullkominn? Kannski er átt við hið gagnstæða; sá sem lofar 200% trúnaði tekur t.d. þátt í orgíu með nokkrum þjóðkunnum mönnum og konum og fer svo út um allt og lætur fólk vita, bara til öryggis, að hann hafi aldrei átt neitt samneyti við aðra orgíuþátttakendur???
-Ég færi ykkur miklar gleðifréttir: Um helgina verður tekið til í herbergjunum ykkar og ef þið gerið það ekki þá geri ég það sjálf, sagði ég í hótunartón.
Þegar ég kom heim í gærkvöld voru Byltingamaðurinn og Sykurrófan farin í leikhús. Á herbergishurðinni var miði með þessari áletrun:
Gleðifréttir staðfestar.
Tiltekt hófst áðan og verður haldið áfram á eftir. Vinsamlegast aðhafist ekkert í millitíðinni.
-H
Þá er því markmiði náð. Nú þarf ég bara að kúga Heimasætuna og Pysjuna til starfa.
-Alltaf verið að skíta atvinnurekendur út og væna þá um arðrán. En hvað um starfsmenn sem slóra í vinnunni og tilkynna veikindi á mánudögum? Maður er í rauninni búinn að kaupa vinnuframlag og hvað heitir það ef starfsmaður svíkur mann um það sem maður greiðir umsamið verð fyrir? Hvað heitir það? þusar Eigandinn og þótt ég sé honum hjartanlega sammála skil ég ekki alveg þessa umræðu í þessum hópi fólks. Halda áfram að lesa
Ég er að hugsa um að lögsækja fyrirtækið sem sér um hádegismatinn fyrir okkur. Reyndar á vélsmiðjan heiður skilinn fyrir að sjá til þess að við fáum mat í hádeginu, það er ekkert sem fer verr í skapið á mér en að vera matarlaus í þrælavinnu, nema ef vera skyldi að vinna með letingjum og hér eru allir hörkuduglegir og ég hef aldrei verið svöng. Maturinn er samt hræðilegur og ég er nú ekki matvönd. Hef t.d. aldrei skilið hvað fólk hefur út á mötuneyti ríkisspítalanna að setja, það er bara prýðilegt mötuneyti. Halda áfram að lesa
Marxisk firring; beygja, sveifla, smella, snúa, beygja, sveifla, smella, snúa… allan daginn, alltaf eins og maður veit ekki almennilega til hvers, sér aldrei afurðina nema sem stæðu af plastböggum sem eru settir í gám. Óljós hugmynd um endanlegt notkunargildi; það er ekki hægt að láta sér þykja vænt um grilljón svarta plastbagga. Halda áfram að lesa
Það tók mig 2 mánuði í rólegheitavinnu að éta á mig brjóst eftir Hótelið. Ég vissi reyndar að það yrði dálítil brennsla í vélsmiðjunni en kommon, það er ekki liðin vika og ég hef strax rýrnað á röngum stöðum. Samt ég ég eins og hross í afmæli.
Forstjórinn byrjar hvern morgun á því að spyrja mig hvað ég hafi verið að gera í nótt, með einhverju hálfgildings skítaglotti. Mér hefur ekki hugkvæmst neitt skondið svar svo ég segi bara sannleikann, að ég hafi grjótsofið í hausinn á mér. Honum virðist samt alltaf þykja næturlíf mitt jafn áhugavert. Honum yrði líklega þokkalega skemmt ef hann vissi hvað ég ætla að gera eftir vinnu í dag.
Þremur dögum áður en Hollendingurinn fljúgandi lét mig róa, spurði hann mig hvort ég væri óánægð.
-Ekki óánægð heldur áhyggjufull, sagði ég. Þessir flutningar eru búnir að vera alveg jafn erfiðir og ég hélt að þeir yrðu og við erum ekki búin með helminginn af því sem við ætluðum. Ég er ekkert að ásaka þig, hef bara áhyggjur af því að við náum þessu ekki fyrir haustið og verðum í pappakössum fram að áramótum. Það er heldur ekkert fyrirsjánlegt að við náum því að kaupa hinn hlutann og þetta er of lítið til lengri tíma. Halda áfram að lesa
Fjölskylda og vinir spyrja um það hvernig utanfararnir hafi það og hvernig ferðin hafi lukkast. Hér kemur skýrsla yfir helstu niðurstöður af þessum könnunarleiðangri.
-Það er langt til Hullusveitar. 3ja tíma flug + tæpra 4ra stunda lestarferð með skiptingum
-Saltkjöt virðist þyngra þegar maður dregur það í ferðatösku á milli lesta.
-Það er kalt í rigningu í Hullusveit en lóðin er frábær og mig dauðlangar að koma þangað í sumar.
-Húsið og innanstokksmunir allir eru með því Hullulegasta sem ég hef séð.
-Mágur minn minkatemjarinn er líklega sá maður í lífi mínu sem kemst næst því að kallast drykkjufélagi minn. Nú höfum við hrunið í það saman tvisvar sinnum (fyrra skiptið var kvöldið sem Katla gaus) og ég man bara ekki eftir því að hafa áður orðið full með sömu manneskju tvisvar sinnum (skal þá ósagt látið hvort sú staðreynd segir meira um áfengisfíkn mína en félagsleg tengsl).
-Það er gaman að spila póker.
-Systir mín hin æðrulausa er ennþá æðrulaus en auk þess í skóla.
-Börnin eru ennþá haldin þessu opendoorsyndromi sem einkennir svo marga krakka en eru almennt indæl og í góðu jafnvægi og dýrka skólann sinn.
-Fyrir utan krónísk blankheit, bilaðan bíl og söknuð eftir ættingjum, vinum og flatkökum er velstandið að meðaltali lukklegt.
Sé ekki fram á að blogga af neinum krafti á meðan ég er í þessari vélsmiðjuvinnu. Það er reyndar stórfínt að komast í smá hamagang um tíma, veitir ekki af að koma hreyfingu á blóðið. Auðvitað er svona vinna í eðli sínu leiðinleg en það er ákveðin hvíld í því að hlaupa í eitthvað sem er hægt að gera hratt og krefst engrar vitrænnar hugsunar og maður finnur ekki fyrir því hvað þetta er gelt og firrt þegar maður veit að þetta eru bara nokkrar vikur. Svo erum við Sigrún líka svo helvíti fínar saman að karlmennin hafa ekki við okkur þannig að með aðrar eins valkyrjur gæti þetta jafnvel tekið ennþá styttri tíma en reiknað er með.
Ég er búin að koma heimasætunni í skóla, hún byrjaði í dag og líst bara vel á sig.
Snúin heim frá fyrirheitna landinu þar sem ég dvaldist í góðu yfirlæti um páskana, að vísu ekki í bleikum kastala heldur rauðu múrsteinshúsi í útlandasveitinni. Og nú hefur fjölgað í fjölskyldunni. Ekki svo að skilja að Byltingamaðurinn hafi keypt sér silkiterríer, heldur flutti ég heimasætuna í Hullusveit með mér til föðurlandins. Og hún er sko enginn silkiterríer þótt hún sé hættulega falleg. Á morgun ætla ég að fara með hana til lýtalæknis og láta græða stórt kýli á nefið á henni.
Eftir nokkra klukkutíma legg ég af stað til systur minnar sem býr í útlandinu, að vísu ekki í bleikum kastala en allavega í loftkastala. Hef ekki séð hana í heilt ár og það er alltof langur tími því hún er ein þeirra fágætu sálna sem ættu að vera á launum fyrir að vera yndislegar.
Sonur minn tröllavinurinn ætlar að halda matarboð fyrir nokkra aðra tröllavini að mér fjarstaddri og segir mér svo hugur um að mannaþefur verði í helli mínum fram yfir páska. Ég bind þó vonir við að matgæðingurinn verði búinn að taka til í herberginu sínu þegar ég kem aftur og helst vildi ég að hann yrði líka búinn að verða sér úti um silkiterríer með bleika slaufu. Vera má að það séu meiri óþrif af smáhundum en kærustum en ef hvolpur fæðist yrði einfaldara að takast á við foreldra kjölturakkans en kærustunnar. Mamma Sykurrófunnar þolir ekki tröllavininn og ég býð ekkert í vesenið ef þau taka upp á því að fjölga mannkyninu.
Ég hef aldrei átt smáhund og er að vona að sonur minn fái sér einn svo ég geti kynnst svoddan kvikindi án þess að bera ábyrgð á því. Ég átti reyndar einu sinni stóran íslenskan hund. Á sama tíma átti ég lítinn, mjúkan mann og hann fór ekki nærri eins mikið úr hárum og hundurinn. Hann hljóp heldur aldrei geltandi á eftir köttum sem verður líka að teljast kostur og þegar hann stakk af lokaði hann á eftir sér en það gerði hundspottið ekki. Á hinn bóginn kom hundurinn alltaf aftur.
Ég er annars að verða vitlaus á þessari eilífu ástleitni Leníns. Hann hreinlega lætur mig ekki í friði. Er stöðugt að róta í hárinu á mér, narta í augnlokin og tísta í eyrun á mér. Hann reynir m.a.s. að elta mig á klósettið. Fyrir nú utan óþrifin af þessu. Það verður reyndar að viðurkennast að það kemur fyrir að Pysjan þrífur eftir hann óbeðinn. Engin hætta á að það fari fram hjá manni því til að tryggja að maður taki eftir afrekunum snýr hann nokkrum af postulínsbrúðunum mínum til veggjar þegar hann er búinn að þurrka af. Versta helvíti hvað páfagaukar lifa lengi og jafnvel þótt hafi komið fyrir að við gleymum að loka glugga, virðist hann ekki haldinn minnsta votti af því karlmennskuheilkenni að láta sig hverfa.
Hlutirnir þróast stundum á annan hátt en maður ætlaði. Þegar ég hóf þessa sápuóperu ákvað ég að hafa bara tengla á þá sem koma við sögu og annað sem ég sjálf skrifa. Það hefur ekki alveg gengið eftir og ég er komin að þeirri niðurstöðu (allavega í bili) að þessi stefna mín sé alls ekki sniðug nema þeir sem koma við sögu bloggi eins og vindurinn.
Ég hef haft tengla á annað efni frá mér en hef ekki hugmynd um hvort einhver les það en auk þess hef ég ekki verið dugleg að uppfæra þær síður. Ákvað að taka þá tengla út en setja þá frekar inn aftur þegar er eitthvað nýtt að sjá þar. Halda áfram að lesa
-Myndirðu flokka það sem pervasjón að bíta? spurði Drengurinn sem fyllir æðar mínar af endorfíni.
-Ætli það fari nú ekki eftir samhenginu. Það er tiltölulega saklaust að natra í öxlina á konunni þinni með upplýstu samþykki hennar en ef þú t.d. stundar það að koma aftan að gömlum körlum í Kringlunni og glefsa grimmdarlega í rassinn á þeim, þá ertu að ofbjóða velsæmiskennd annarra og svoleiðis gerir maður ekki. Halda áfram að lesa
-Hvort ætti ég að hafa bakaðar kartöflur eða franskar? sagði ég.
-Það fer eftir því hvort þú vilt að börnin þín nái fertugu eða hvort þér finnst þrjátíu og fimm ára alveg nóg, sagði Endorfínstrákurinn og bætti því við að ef hann tæki einhverntíma þá ákvörðun að svipta sig lífi, ætlaði hann að gera það með því að vera í mat hjá mér í 3 vikur. Halda áfram að lesa