Var að tala við mann á netinu. Fæddan og uppalinn á Íslandi. Hann sagðist lýga hafa gaman af leikhúsi og bað um símmanúmmerið mitt. Ég geri ekki kröfu um fullkomna stafsetningu eða málfar en ég ætla samt ekki sleppa takinu á fordómum mínum gagnvart þeim sem skrifa lýga.

Í alvöru talað, er enginn þarna úti sem er til í að kynna mig fyrir frambærilegum karlmanni? Hundraðþúsundkall í boði handa þeim sem kynnir mig fyrir þeim sem ég mun búa með þegar strákarnir eru flognir úr hreiðrinu.

Ég kann ekki vel við Kuldabola. Hann er búinn að bíta mig svo illa síðustu daga að mér er kalt í beinunum þótt ég sé undir sæng með lokaðan glugga og ofninn á fullu. Svo hrekur hann viðskiptavinina mína inn í Kringlu helvískur. Nóvember ætlar að fljóta á kynningum svo líklega ætti ég ekki að kvarta en tilhugsunin um að sitja í kuldanum og lóða víra í allan dag vekur mér fullkomið ógeð.

Bíllinn minn er skítugur og búðargluggarnir líka en ég get ekki hugsað mér að láta unglingana mína sulla í vatni í þessum kulda.

Ég kann ekki almennilega við þetta letur. Finnst það of lítið og klesst en kann ekki að breyta því. Grey Anna. Ég mun ekki láta hana í friði í marga daga eftir að hún kemur heim.

Hahh! Spábollasettin eru á lægra verði hjá okkur en á netinu!
Ég sem hélt að það væri alltaf hagstæðast að versla á netinu.

Ég elska búðina mína.

hingað.

Bloggflutningar eru næstum eins og að flytja á milli húsa. Maður þarf að henda út rusli og fara aftur á gamla staðinn til að sækja alls konar stöff.

Ég er mjög ánægð með nýja staðinn en hann er ekki orðinn „heima“ ennþá því dótið mitt er ennþá hérna og ég þarf að bíða eftir að Anna komi heim frá útlöndum (hún er að heimsækja Ken) því hún ætlar að hjálpa mér. Dugar víst ekkert að kalla á sterka stráka til að flytja tengla og vefbókarfærslur.

Ég sakna tenglanna minna. Dáltið eins og að búa ein í blokkinni. Eins gott að Anna er með vaska sveit lífvarða í kringum sig. Ég ætla bara rétt að vona að Ken skili henni aftur.

Ég var orðin töluvert áhyggjufull vegna pöntunar sem ég lagði inn hjá fyrirtæki í Bandaríkjunum þann 11. spetember. Ég greiddi vörurnar með korti og fékk þær upplýsingar að þær ættu að berast mér innan sex vikna. Ekkert hefur ennþá bólað á sendingunni en ég fékk þær skýringar hjá fyrirtækinu, endur fyrir löngu, að sendingin hefði ekki farið af stað fyrr en 10 dögum eftir að ég lagði inn -og greiddi pöntunina. Ekki fást skýringar á hvernig á því standi.

Í morgun hringdi ég svo í póstinn til að athuga hvort þar á bæ væri hægt að fá einhverjar upplýsingar um hvað hefði orðið af sendingunni. Góða konan sagði mér að það tæki minnst átta vikur og gæti tekið allt að tólf vikur að fá vöru afgreidda frá Bandaríkjunum en að fyrirtæki ættu það til að „ljúga bara“ til um afgreiðslutímann.

Ég ætla rétt að vona að sendingin berist fyrir jól. Annars gæti farið svo að eitthvað verði ekki fullkomið og það er náttúrulega óþolandi.

Netpósturinn, bæði minn prívat og hjá búðinni var óvirkur seinni partinn í gær af tæknilegum ástæðum en nú er allt fullkomið. Þeir sem hafa fengið villuboð á póstinn sinn, reyni endilega aftur.

Mikið skil ég vel að barnið í Vanish auglýsingunni hafi sullað þessum ókræsilega kvöldverði niður á fötin sín fremur en að borða hann.

Anna er búin að trixa Nornabúðarsíðuna þannig að nú er ekkert mál fyrir mig að uppfæra hana. Snorri tók fullt af nýjum myndum sem koma inn bráðum og vefbókin mín komin hingað svo nú get ég ritræpt eins og vindurinn án þess að hafa áhyggjur af uppátækjum Bloggers.

Þarf að læra á kerfið til að setja inn tengla en það kemur.

Ég var að uppgötva nýjan sjúkdóm; sjúkdómsgreiningarheilkennið.

Sjúkdómsgreiningarheilkennið kemur fram í sterkri tilhneigingu til að klína sjúkdómsheitum á hvern þann eiginleika sem gerir karakter að karakter. Sá sem er haldinn sjúkdómsgreiningarheilkenni er logandi hræddur við hvern þann sem gæti talist „so fucking special“ og finnur hjá sér óstöðvandi hvört til að útskýra viðhorf hans og tilfinningaviðbrögð sem eitthvað óeðlilegt sem þarf að „lækna“. Ef einhver víkur örlítið frá fullkominn meðalmennsku, hlýtur eitthvað að vera að honum. Allt sem er á einhvern hátt óþægilegt fyrir meðaljóninn í okkur, hvort sem um er að ræða andfélagslega hegðun eða bara sérvisku sem veldur svosem engum skaða, er skilgreint sem sjúklegt ástand.

Illa uppalin börn eru ofvirk, agalausir letingjar með athyglisbrest, fólk sem er stjórnlaust af frekju með þrjóskuröskun, einfarar haldnir tengslaflótta, fólk með ríka skipulagshvöt er með þráhyggju og einþykkt fólk sem spyr óþægilegra spurninga eða hefur þörf fyrir meiri líkamlega nánd en gengur og gerist með Aspergerheilkenni.

Sjúkdómsgreiningarsjúklingurinn er þó sá eini sem á raunverulega bágt. Sjúkdómsheiti hans hefur nefnilega ekki ennþá verið viðurkennt og því engin meðferð til við kvillanum. Meðferðin við öllum hinum heilkennunum er fyrst og fremst sú að nota sjúkdómsheitið til að skýra öll frávik í hugsun og hegðun og ef það dugar ekki til þess að aðstandendum sjúklingins líði betur er tekist á við ástand þeirra með því að dæla fíkniefnum í heilkennishafann. Ég býst við að sjúkdómsgreiningarheilkenni megi lækna með cannabis.

(Þessi færsla átti að bera titilinn „sjúkdómsgreiningarheilkennið“ en þar sem blogger er haldinn uppsetningarrröskurnarheilkenni, sem kemur fram í því að raska uppsetningu síðunnar ef ég hef langar fyrirsagnir eða reyni að setja inn fleiri tengla (það er bara þessvegna sem þeir eru ekki fleiri)varð ég að stytta hann. Anna er að búa til nýja bloggeróháða síðu handa mér svo þetta stendur til bóta.)

Á stundum hefur það borið við að ég hef talið einhverja manneskju ómissandi. Í hvert einasta skipti hefur það sýnt sig að maður kemur í manns stað, og oft rúmlega það. Aukinheldur að maður tvíeflist þegar maður getur ekki reitt sig á einhvern annan.

Enginn er ómissandi. Mér finnst það samt ekki gera lífið tilgangsrýrt og stefni að því að gera sjálfa mig óþarfa innan Nornabúðarveldisins. Það mun takast! Það eina sem ég get ekki látið Lærlinginn gera er að fara í Ríkið og það kemur. Allt hefur sinn tíma og nú er tími geðveikrar vinnu. Fæturnir á mér grétu sig í svefn af þreytu síðustu nótt og ég hef stundum vaknað kátari en einn kaffibolli eyðir hausverknum (já ég veit, mjaðurt er hollari) og Mammon játaði mér ást sína í gær.

Ég VERÐ að fá meira pláss fyrir búðina.
Þetta verður góður áratugur.

Undanfarið hafa lítt kunnugir menn borið á mig gjafir í gríð og erg. Sumt svona play-it-save eins og blóm og vín, sem ég kann alveg að meta. Mesti misskilningur að ég sé haldin einhverjum frumleikarembingi. Ég hef líka fengið gjafir sem valda talfæralömun og munnþukkri og er mér þó sjaldan orða vant. Frumort ástarljóð, fokdýra handmálaða silkislæðu frá einhverjum voða fínum hönnuði, gsm síma… Æ sér gjöf til gjalda, hvernig í fjandanum á maður að svara öðru eins? Kannski eru takkarnir sem kveikja á rómantíkinni í mér staðsettir annarsstaðar en hjá öðrum konum?

Í dag fékk ég yndislega gjöf sem hefur líklega ekki útheimt lífeyrissjóðlán. Málarinn færði mér könnu með mynd af Míu litlu. Sem segir mér að hann hlýtur bæði að þekkja mig sæmilega vel og viðurkenna Míuna í mér. Það þykir mér vænt um.

Gjörsamlega snarklikkaðir dagar framundan. Ég VERÐ að fá meira pláss.

Ég er ekki vön því að jóla neitt að ráði fyrr en upp úr 18. desember en mér skilst að það sé siðferðileg skylda búðarkvendis að vera í jólaskapi frá 1. nóvember hið síðasta. Ég er hrædd um að Nornabúðin verði fremur athvarf hinna jólafælnu þetta árið a.m.k. því Alexander gefur sig ekki út fyrir að vera sérstakt jólabarn fremur en ég sjálf. Hugmyndaflug okkar hefur satt að segja beinst að flestu öðru en skreytingum sem örva jólaeyðlubrjálsemi landans.

Hexía sagði einhverntíma á vefbókinni sinni sálugu og syrgðu að hún hefði jólað hjá sér með því að strá glimmeri á leðurblökurnar. Ég á reyndar engar leðurblökur en hinsvegar mætti kannski jóla búðina upp með því að setja glimmer á krákuvængina eða hengja rauðar kúlur neðan í hrafnsklærnar. Eða músastiga á milli þeirra.

Sætt.

Það er til marks um veruleikafirringu mína að af og til verð ég bálskotin í einhverjum bloggara sem ég hef aldrei séð. Ég hef staðið sjálfa mig að því að „stalka“ vefbækur og sökkva mér í dagdrauma um höfundinn. Tilfinningin er nákvæmlega sú sama og þegar ég verð hrifin af strák sem ég þekki lítið eða ekkert, sama hormónaflæðið, hjartslátturinn og gæsahúðin. Eini munurinn er sá að þegar um skrif er að ræða verð ég skotin í viðhorfum og ritstíl en í hinu tilvikinu er það útlitið sem ég fell fyrir. Halda áfram að lesa →

-Auðvitað eru þetta bara leifar af úreltu fyrirkomulagi en ég held að körlum finnist oft óþægilegt, jafnvel niðurlægjandi ef konan splæsir, sagði ég.
Lærisveinninn strauk sítt hárið frá snyrtilega skyggðum augunum og renndi lökkuðum nöglum vinstri handar niður eftir uppáhalds pilsinu sínu.
-Ég segi nú sem karlmaður, að mér þætti það bara fínt ef kona byði mér grand út og borgaði dæmið,sagði hann.

Mig langar í karlmann. Til eignar, eins og fastagestum ætti að vera orðið ljóst, en þar sem fátt fagurra eiginmannskandidata hefur rekið á fjörur mínar (þrátt fyrir tilboð um hundrað þúsundkalla í fundarlaun) virðist rökrétt að finna drykkfelldan saurlífissegg til bráðabirgða.

Það er sosum enginn skortur á hórlífum alkóhólistum á höfuðborgarsvæðinu, það er ekki málið. Mér hrís bara hugur við því að þurfa að fara í gegnum allt kennsluefnið; allt frá „það er ekki hægt að hækka í mér með því að snúa upp á geirvörturnar“ og að „þú kemur mér ekkert frekar í gang með því að þjösnast á play-takkanum“. Flókin tæki konur.

Kannski spurning um að taka bólfimi inn í aflúðunarnámskeiðið? Veit einhver um félag eða fyrirtæki sem væri til í að styrkja verkefið t.d. með því að lána æfingabrúður? Ég er nebbla ekki viss um að það myndi mælast vel fyrir ef við létum þátttakendur para sig saman til að æfa strok- og kossatækni. Anna heldur reyndar að það væri hægt að fá þó nokkuð marga til þess með sýnikennslu því þorri karla ku víst gera hvað sem er í skiptum fyrir „lessusjóv“.

Þetta er náttúrulega fötlun.

Kosturinn við að treysta engum er sá að maður leggst ekki í rúst þótt einhver bregðist manni. Ókosturinn er sá að ef maður er ekki með mikilmennskubrjálæði á lokastigi, er manni lífsins ómögulegt að trúa því að maður sé eina manneskjan í veröldinni sem treystandi er á. Og þá annaðhvort hættir maður að treysta sjálfum sér, eða maður setur traust sitt á einhvern sem fyrr eða síðar gæti brugðist.

Ég held að Skoðunarmaðurinn hafi rifið tunguhaftið. Eins gott að það var ekki meyjarhaft. Ég er samt ekkert að pæla í að skrifa honum eða neitt. Undarleg bréfaskrif eru víst skírasta birtingarmynd geðveilu minnar, skilst mér.

Mér finnst ég frekar geðveik þessa dagana en það hefur mér aldrei fundist þegar ég hef lagst í bréfaskrif. Samkvæmt því hlýt ég að vera í aldeilis fínu formi.

Felagidaudur ku vera að rísa til lífsins. Anna stóð fyrir valdaráni þar í kvöld og ég fékk að leika Frumkvöðul. Það var gaman.

Langt síðan ég hef leikið við stelpur.