Einu sinni fyrir löngu fékk ég stein í framrúðuna á bílnum. Fyrst kom hvellur og ég áttaði mig ekki á því hvað var að gerast. Svo sá ég lítið gat, og sprungu út frá því breiðast hægt yfir rúðuna. Ég vissi að ég gæti ekkert gert til að stöðva sprunguna, en ég stöðvaði bílinn. Halda áfram að lesa →

Mammonsmessa er sumsé málið. Þrátt fyrir ömurlega mætingu í kvöld, safnaðist aðeins 180 kr minna en allt síðasta ár.

Að vísu tóku aðeins örfáar hræður þátt í þessum fyrsta galdri sem ég frem í félagi við fleiri en einn.

Að vísu seldust ekki þeir hlutir sem ég vildi losna við (af skiljanlegum ástæðum).

Að vísu vill fyrsti arðlingur Mammons alls ekki láta nafns síns getið, hvað þá að láta hengja mynd af sér á altaristöflu.

Að vísu mætti bubbinn sem ætlaði að smala fjölda vel stæðra sjálfstæðismanna á staðinn, ekki sjá sig, hvað þá söfnuðurinn.

Skítt með það allt saman, hvert örstutt spor er áfangi og arðlingur fundinn.

Mér láðist víst að verja hluta eigna minna með þjófagaldri en nú er ég búin að sjá við því. Til langs tíma.

Það var víst ekkert persónulegt, meira svona almenn sjálfsbjargarviðleitni en það er mér lítil huggun. Ég tek því persónulega þegar einhver stelur frá mér. Jafnvel þótt það setji mig ekki á hausinn. Það er áreiðanlega bæði sjúkt og rangt en þjófnaður og þessháttar svik særa mig þúsund sinnum meira en framhjáhald. Að vísu fannst mér það frekar pirrandi þegar ég kom að kviðmágkonu minni þar sem hún var að lesa bréf frá mér til fávita drauma minna en hún var nú líka raunveruleg ógn en ekki einhver skyndidráttur. Annars er mér nokk sama hvur riðlast á hverjum. Halda áfram að lesa →

-Ert þú Þyrnirós? spurði Anna.

Satt að segja hafði ég af geðveilu minni velt fyrir mér möguleikanum á því að taka Þyrnirósina til mín, enda ku það vera háttur geðsjúklinga og skálda að líta á flesta veraldarinnar viðburði sem persónuleg skilaboð, misdulin. Komst að þeirri niðurstöðu að ég gæti auðveldlega séð sjálfa mig í Þyrnirós en þyrfti ekki endilega að hleypa túlkunargleðinni á það stig að telja víst að dylgjan væri skrifuð sérstaklega með mig í huga. Gat allt eins litið á hana sem vísun í Sóleyjarkvæði. Halda áfram að lesa →

-Hann er vænn maður, sagði ég
-Virðist prýðisnáungi, samsinnti Drengurinn.
-Kannski ætti ég að giftast honum.
-Nei Eva, þú ættir ekki að giftast honum. Þú ættir að giftast einhverjum sem þig langar að sofa hjá. Halda áfram að lesa →

Ég hef mjög mikla þörf fyrir að hafa rétt fyrir mér. Þessvegna finnst mér alltaf svolítið sárt að átta mig á því þegar mér hefur skjátlast. Þegar mér hefur skjátlast um eitthvað sem skiptir máli, t.d. pólitíska sannfæringu, fjármálin mín eða eðli og innræti þeirra sem ég hef álit á, tek ég það virkilega nærri mér.

Rökréttara væri auðvitað að upplifa það sem mikla frelsun að hafa loksins séð hlutina í réttu ljósi. Og það kemur. Bráðum.

Og andskotakornið, ég held að Maran sé að gera aðra atlögu að mér. Ég þarf á því halda akkúrat núna að beina kröftum mínum að öðru en held satt að segja að ég þurfi róttækari aðgerðir en þær sem fremja má með kústi og salvíu.

-Þegar ég sá þig fyrst hugsaði ég með mér að þú værir engin norn. En nú veit ég ekki hvað ég á eiginlega að halda, sagði Salvíumaðurinn þegar hann kvaddi.

Hvað hann átti við með því veit ég ekki. Kannski var kaffið kynngimagnað. Ég gaf honum kaffibolla en við áttum engin frekari samskipti. Ég fann ekkert að honum sem er kannski merkilegt út af fyrir sig. Yfirleitt er ég fljót að finna lúsersflötinn á annars æðislegum manni.

Rafmagnssnúruflækjumartröð tilveru minnar er á enda. Málarinn reddaði því eins og öðru. Nú sést hvergi snúrugöndull, hvorki í búðinni né heima. Svo er hann líka búinn að setja lýsingu í glerskápinn og hillurnar svo nú getur fólk séð það sem það er að kaupa án þess ég hafi þurft að fórna stemmningunni. Þetta getur ekki endað í öðru en fullkomnun. Halda áfram að lesa →

Einhver dýpsta speki bókmenntasögunnar kemur fram í Hafinu.

-Hefurðu einhverntíma vitað mann, sem misnotar ekki aðstöðu sem hann er í aðstöðu til að misnota?

Árni kallinn ku víst vera uppreistur. Hversu margir ætli þeir séu sem hafa vit á því að hylja slóð sína nógu vel til að þurfa ekki á því að halda að vera reistir upp. Hversu margir eru annars í aðstöðu til að misnota aðstöðu sína? Halda áfram að lesa →

Gluggatjöldin í búðinni minni eru skemmtileg. Maður sér ekki inn um þau en það er hægt að rýna út.

Í gær kom maður með ferðatösku og staðnæmdist við gluggann. Salvíumaðurinn. Hann kom ekki inn, heldur fór inn í hús við Garðastrætið. Þar býr hann þegar hann kemur í bæinn. Halda áfram að lesa →

Yndið mitt

Öllum konum finnst gaman að heyra að þær séu sexý. Hvort sem það stenst eður ei. Ég veit að ég get litið þokkalega út í þröngum gallabuxum og finnst það gaman. Hitt get ég sagt þér að æskudýrkun á sér mjög svo rökréttar skýringar. Konur verða alveg jafn ógeðslegar með aldrinum og karlar. Lærin á mér minna á Hraun í Öxnadal og þótt ég sé ekki stór, hefur Málarinn stórkostlegt vinnurými á bringunni á mér og næstum niður að mitti án þess að mjólkurkirtalbungurnar séu að þvælast fyrir. Halda áfram að lesa →

Líkami minn var skekinn eldingu þegar rann skyndilega upp fyrir mér að leikritaskrif síðustu ára höfðu fleiri hliðar en ég áttaði mig á og að höfundur verksins var þar ginningarfífl númer eitt, tvö og tíu. Maður heldur að maður sé að skrifa sápuóperu tilveru sinnar en kemst að raun um að maður er fastur í einhverri allt annarri sápuóperu þar sem aðrir hafa skrifað fyrir mann hlutverk sem er manni ekki að skapi. Ég efast æ meira um raunveru mína utan vefsögunnar. Hef bókstaflega engst af ógeði, skrifað eins og vindurinn, svitnað og skolfið, skitið og ælt, þambað vatn í lítravís til að þorna ekki upp. Slitið hjartanu jafn mikið á tveimur dögum og í venjulegri álagsviku. Samt ekki komið miklu í verk. Halda áfram að lesa →

…er nokkuð lýsandi orðalag þegar 22ja manna kaffihópur frestar dæminu, eftir að ég er búin að baka 3 tertur sem ég hef ekki frystipláss fyrir, hafna öðrum hóp, afþakka matarboð og kalla Lærlinginn í kvöldvinnu. Part af programmet auðvitað en ekki alveg minn uppáhaldspartur. Bót í máli að þetta skuli gerast akkúrat eftir tveggja nátta geðprýðiandvöku.

Þetta verður samt góður dagur. Mammonsmessa í undirbúningi (ég verð einhvernveginn að þakka honum fyrir Búðarsveininn, það er dæmi sem skítvirkar) og fullt af góðum hlutum alveg, alveg, alveg að fara að gerast.

Stundum held ég að ég sé orðin svo sjóuð í því að takast á við ákveðin tilfinningaferli að ég geti hlaupið yfir viðkomustöðvar. Mér fer fram, vissulega. Í dag staldra ég t.d. við afneitun í tvo eða þrjá tíma og kyngi svo, í stað þess að taka marga mánuði í að velta mér upp úr efum sömtum og jáenum eins og fyrir 10 árum. Halda áfram að lesa →

-Af hverju ertu svona upptekin af því að eignast mann? spurði hann.
-Af því ég er einmana, missti ég út úr mér og mundi ekki í augnablikinu að maður á víst að skammast sín fyrir það. Ég hef aldrei kunnað almennilega að skammast mín fyrir tilfinningar. Halda áfram að lesa →

Sumir eru heppnari en aðrir en enginn er alltaf heppinn. Sá sem virðist alltaf heppinn er að öllum líkindum búinn að skipuleggja heppnina fyrirfram. Á mannamáli heitir það að svindla. Það er heldur enginn alltaf óheppinn. Það er mjög erfitt fyrir venjulegt fólk að skilja hversvegna sumir virðast skipuleggja óhöpp en það er til. Alveg eins og fólk sem meiðir sig viljandi.

Maðurinn sem kryddar allt með salvíu er að koma í bæinn. Mér skilst á Önnu að hann sé jafn girnilegur og saltfiskurinn sem hann eldar og hún hefur mun heilbrigðari hugmyndir um karlegan þokka en ég.

Sjálf sé ég ekkert nema fermingardrengi. Ég er svo hrifin af fermingardrengjum að ég safna þeim. Ég á fulla skápa af léttsöltuðum fermingardrengjum. Stundum hef ég fermingardreng í matinn.

Það hlýtur að teljast mjög borgaraleg nautn.

Í dag fékk ég fréttir sem leiddu mig að alveg nýrri niðurstöðu um eðli mannsins.

Konur eru akkúrat og nákvæmlega jafn miklir fávitar og karlmenn!

Munurinn er sá að þegar karl gefur skít í mig fæ ég enga skýringu. (Nema kannski búllsjittskýringu eins og þegar gaurinn flutti út af því að hann þurfti endilega að eignast börn (en sagði mér það ekki fyrr en EFTIR að ég fór í ófrjósemisaðgerðina) og hefur ekki verið við kvenmann kenndur síðan.) Kona sem gefur skít í mig hefur hinsvegar skýringu. Jafnvel tvær skýringar og báðar góðar. Reyndar svo frábærar að ég er ekki bara sátt, heldur beinlínis glöð fyrir hennar hönd.

Svo kemur bara í ljós að þessar frábæru skýringar standast ekki. Hvorug þeirra. Og í þokkabót er ég síðasta manneskja á jarðríki til að frétta það.

Ég held að ég sé að ná þessu:
Hlutirnir eru venjulega nákvæmlega eins og þeir virðast vera.