Greinasafn eftir:

Jólasálmur

Birt þann af

Mjöllin sem bómull og brátt koma jól
og borgirnar ljósadýrð skarta
til merkis um hátíð og hækkandi sól
hve hlýnar í sál þér með vorinu bjarta.
Hver dagur er skammur og dimmur sem kvöld
en desemberstjörnurnar minna
á silfraðar kúlur við satinblá tjöld
þá sakna ég augnanna þinna.

Ef óvættir vekja þér angist og beyg
mun engill minn hafa á þér gætur
ef skjár þinn er freðinn af frostrósasveig
ég feginn skal kynda þinn arinn um nætur.
Ég sker þér í laufabrauð skammdegissól
sem skín þér um veturna svarta
með óskum um gæfu og gleðileg jól
ég gef þér að lokum mitt hjarta.

Textinn var skrifaður við lag eftir Óttar Hrafn Óttarsson en það hefur aldrei verið notað. Beggi bróðir minn samdi síðar lag við þennan texta. Það lag hefur mér vitanlega aldrei verið flutt opinberlega heldur.

Fönix

Birt þann af

Hvers er vert að kunna og skilja
hvað þig langar, hvert þig ber?
Ef þú þekktir eigin vilja
einfalt reyndist lífið þér.

Þegar þú sérð fuglinn fljúga
fjöllum ofar, mundu það
að alltaf mun hann aftur snúa
á sinn gamla hreiðurstað.

Fornra þjóða eiga fræði
fugl sem æðra frelsi kýs
og þótt í eldinn beint hann æði
úr öskunni hann aftur rís.

Þótt hann brenni bálið heita
birta sólar dregur hann,
eins og þá sem logans leita,
lífið sjálft þeim fugli ann.

Þér í hjarta þrálátt tístir
þessi fugl sitt frelsisstef
og veröldin að vonum þrýstir
vinarkossi á þitt nef.

Gímaldin samdi síðar lag við þetta kvæði og gaf út.

Ljóð handa fiðlara

Birt þann af

Svo tónar þínir ljóð mitt galdri glæði
ég grönnum boga snerti fiðlustrengi
sem styður þú með liprum fingrum lengi
uns líf mitt faðmar þitt í söng og kvæði.

Og ef þú heyrir annarlegan tón
sem ekki fellur rétt að þínu lagi
það gæti verið tónn af æðra tagi
þá titrar barmur Óðreris við Són.

Því ég skal gjarnan verða þín ef viltu
vekja hjá mér meira en orðin tóm
og finna þína fingurgóma loga.

Þá komdu nær og strengi þína stilltu
ég strjúka skal úr hverjum þeirra hljóm
því fiðla þín er fánýtt hjóm án boga.

Næturljóð

Birt þann af

Mild,
hljóð,
ljúf,
læðist nóttin inn um gluggann.

Hlý,
mjúk,
þung,
læðist nóttin inn í hugann.

Og hún sveipar mig værð og hún fyllir mig friði
og augunum lokar svo enginn mig sér.
Og hún gefur mér tóm til að syrgja og sættast
við frumstæðar kenndir sem krauma í mér.
Því myrkrið er mjúkt og í mýkt þess er varin
sú mynd sem í birtingu brotnar sem gler.

 

Gímaldin samdi síðar annað lag við þennan texta og gaf út árið 2012.

Kvæði handa pysjupeyja

Birt þann af

Húm yfir Heimakletti
hnigin er sól við Eyjar
merla sem máni á sjónum
malbikið ljós frá húsum.
Lundi úr holu heldur
hafið svo finni kofa.
Pysja í ljósið leitar
lendir í húsasundi.

Skríður í skugga, hræðist;
skyldu ekki svalar öldur
færa henni fisk að óskum
freyða við klett og eiði?
Finnur þá frelsi minna
fangin af höndum ungum;
pysjuna Eyjapeyi
passar í nótt í kassa.

Austur af Vestmannaeyjum
eldar af nýjum degi.
Krakkar í fríðum flokkum
fjöruna prúðir þræða.
Kofa mót himni er hafin
heimkynni rétt svo nemi,
syndir á sjónum lundi
svífur að kvöldi yfir.