Sé fortíðin fleki á reki
er þá framtíðin skip?
Trúlegra tel ég
að tíminn sé áralaus bátur.
Stefnulaus, stjórnlaus
stendur þó aldrei í stað,
Vaggar og í hrekst í hringi
-og þokast nokkuð.
Sekkur svo kannski í djúpið
og hvað um það?
Var meðan var
og vonandi er hafsbotninn fastur.
Greinasafn fyrir flokkinn: Rykið hefur gert sér hreiður undir rúmi mínu
Í tifi nýrrar klukku
Ég vaknaði í morgun, við hljóm nýrrar klukku
sem ekki hefur áður slegið í húsi mínu.
Fagnandi leit ég í dimmbláa skífuna og spurði:
„Hvenær klukka mín,
hvenær mun tif þitt hljóðna
og þögnin ríkja á ný í húsi mínu?“
Í þeirri dimmbláu skífu sá ég engan vísi
aðeins svarta miðju og tóma,
aðeins tóma miðju og hring,
í húsi mínu.
En í tifinu hljómaði svarið,
ekki sorgbitið,
ekki ástríðufullt,
aðeins blátt-áfram staðreyndatif;
bráð-um, bráð-um.
Sett í skúffuna í ágúst 1999
Leikur
Drukknuð í rauðhærðu faðmlagi,
hef ég unað mér á freknubeit við axlir þínar.
Þambað vitleysuna af vörum þér
og prrrððrað þríhendu í hálsakotið.
Og leggi ég eyra við nafla þinn
má greina söng sálarinnar í fjarska:
„Allar vildu meyjarnar eiga hann,
hæfaddírífaddirallala og amen“.
Sting að lokum Litla Bleik í vettlinginn
og ríð til þings,
falleruð af ljóðlöngu falleríi forfeðra
sem súrraðir út úr rykugum deginum
vitja mín í hlátri.
Ljóð handa farfugli
Haustskógarhárið þitt
hefur fellt lauffreknur
á axlir þínar.
Enn lifa bláberjaaugu mín
í lyngmóaaugunum þínum.
Þó finn ég kvíðann nauða
í nöktum greinum
og bý mig undir næturfrost
þegar ég heyri
vængjaþytinn
í hjarta þér.
Þang
Hafaldan greiddi sólarlagið frá öxlum þér
og kyssti fjörusteina.
Greip þétt um þanghjartað
og bar það á burt.
Tvö smáhöf á brimsöltu háflæði
skorti seiðmagn
til að flétta sólarlag,
verja fjörugrjót kossum,
festa rótum þitt reikula þang.