Ég hata mömmu. Hún er snuðrandi í öllu sem henni kemur ekki einu sinni rassgat við. Guðný kom í heimsókn um helgina og fór að hrósa mér fyrir eitthvað ljóð og þá fattaði ég að hún hefur fundið ljóð eftir mig, ofan í minni eigin skúffu og sýnt kerlingum sem koma í kaffi til hennar. Eldgamalt ljóð en mér er alveg sama, hún átti ekkert með þetta. Ég held að hún hafi samt skammast sín smá því þetta er allavega í eina skiptið í lífi mínu sem hún hefur ekki gargað á mig fyrir að skella hurðum. En hún sagði samt ekki fyrirgefðu. Ég hef líka aldrei heyrt hana nota það orð þótt hún ætlist til að aðrir geri það. Ég held hún sé ekki búin að finna ástarljóðin sem ég samdi þegar ég var hrifin af Magga í fyrra. Ég fór með þau inn á bað og brenndi þau.

Það var samt eitt gott en það er sko ekki ………… (1) að þakka. Gunni (2) talaði við mig og sagði mér frá vitleysu sem ég geri stundum en vissi ekki um. Ég hef einmitt verið óánægð með sumar vísurnar mínar þótt ég noti stuðla og allt. En það er bara af því að stuðlarnir þurfa að vera uppi en ég hef þá stundum niðri. (3) Djöfull sem maður getur verið fattlaus, þetta er svo augljóst þegar maður veit af því. Allavega þarf ég aldrei framar að búa til vonda vísu en ég er samt reið við mömmu og ætla bara að vera það áfram.

1. Hér var orð sem ekki er prenthæft og segir meira um mitt sálarástand þessa stundina en innræti móður minnar.

2. Gunni var stjúpfaðir minn. Hagmæltur mjög.

3. Væntanlega á ég hér við að stuðlar þurfi að standa í áherslu eða hákveðu.

Ég er búin að fatta hvað fróa sér þýðir. Það heitir samt að runka sér hjá strákum. Ásgeir í 9. segir að allir geri það. Og ég sem hélt að ég hefði fattað upp á þessu. Ég ætlaði m.a.s. að skrifa bók um það. Undir dulnefni auðvitað. En ég trúi samt ekki að nokkur manneskja geri svoleiðis með kerti eða gulrót. Ojbara. Ásgeir segir að snípurinn sé eiginlega pínulítið tippi en það er ekki rétt. Ég er búin að gá og ég hef allavega ekkert sem líkist tippi en það er samt eitthvað þarna sem ég held að sé snípur. En það er ógeðslegt orð svo ég kalla það fiðrildi. En ég segi það samt ekki upphátt enda talar maður ekki um svoleiðis. Það er allavega líkara fiðrildi en tippi en kannski er ég bara vansköpuð. Ég meina, aldrei hef ég séð klof. Ef ég er vansköpuð vona ég að ég giftist hreinum sveini svo hann fatti það ekki.

Ég er ekki með námsleiða en ég er samt ekki kennarasleikja. Ég er búin að lesa alla dönskubókina, hún var skemmtileg og ég skildi næstum allt. Ég ætla samt ekki að segja neinum frá því. Ég á fullt af leyndarmálum um kynlíf og guðdóminn og allskonar en þetta er asnalegasta leyndarmál sem ég hef átt.

Þórunn segir að strákar hugsi bara um eitt. Það geri ég reyndar líka. Stundum finnst mér ég vera meiri strákur en stelpa. En samt finnst mér gaman að vera dömuleg og vera í flottum náttkjólum. Mamma gaf mér ljósbláa siffonnáttkjólinn sinn af því að hún er orðin of feit í hann en hún vill ekki að ég noti hann í skólanum. Hann er æðislegur og ég fór samt með hann í skólann. Ég vona að mamma haldi áfram að fitna. Hún er alltaf með leggja sig veikina og þá þarf ég að passa svo mikið. Stundum þoli ég hana ekki en samt er hún svo fyndin þegar hún er ekki í fýlu að maður fer alltaf að hlæja og þá þoli ég hana alveg en ég vona samt að hún verði mjög feit ef hún heldur áfram að vera svona leiðinleg.

Gredda, gredda, gredda. Maður hættir að vera feimin við orð ef maður segir þau nógu oft. Rósa segir að ég sé með greddu á heilanum. Ég reyndi að segja henni að það væri orðið gredda en ekki greddan sjálf sem ég væri með á heilanum en hún fattaði ekki hvað ég meinti. Reyndar er ég líka með greddu á heilanum en ekki bara orðið sjálft. Maðurinn er ekki það sem hann borðar, (því þá væri ég súkkulaðikex) maðurinn er það sem hann segir.

Ég er með höfuðið fullt af dónalegum hugsunum. Ég sé eitthvað dónalegt við hluti sem eru alls ekki dónalegir. Ég veit ekki einusinni hvort ég er með klofið á heilanum eða heilann í klofinu. Um síðustu helgi dreymdi mig m.a.s. dónaskap. Ég hélt að það kæmi bara fyrir stráka en kannski tala stelpur bara ekki mikið um svoleiðis. Ég vona allavega að ég tali ekki mikið upp úr svefni. En stelpurnar eru alltaf sofnaðar löngu á undan mér og ég vakna á undan þeim líka svo það er ekki mikil hætta á að þær fatti það. Freyja talar stundum upp úr svefni en aldrei um neinn dónaskap.

Það kom eitthvað mjög skrýtið fyrir mig í dag. Það byrjaði eiginlega í síðustu viku með því að við Diddi Dóri fórum í vatnsslag og hvorugt okkar þoldi að tapa svo við erum búin að vera í þriggja daga vatnsslag. Og líka að tuskast en stundum verður óvart alvöru slagur úr því. En það byrjar samt alveg í góðu.

En í gærkvöldi vorum við að tuskast í góðu og svo varð ég reið af því að hann sagði asnalegan brandara um rassinn á mér. Ég lét samt sem ekkert væri. Aldrei að gefa höggstað á sér. En svo í enskutíma í dag, þá henti hann pappírsskutlu í mig og þá varð ég brjáluð og henti enskubókinni í hausinn á honum. Ég hitti reyndar ekki en hann kastaði bókinni til baka í mig og hitti og þá varð ég ennþá reiðari og svo fórum við að slást inni í tíma. Villa reyndi að vera brjáluð en hún var ekki mjög sannfærandi. Hún hótaði að henda okkur út en stóð ekki við það þótt við byrjuðum aftur. Svo eftir tíma héldum við áfram og hann elti mig niður á herbergi og við fórum að slást þar. En þá vorum við ekki lengur reið svo það var eiginlega ekki slagur heldur tusk.

Síðan lá hann ofan á mér og þá gerðist eitthvað skrýtið inni í mér. Svona titringur undir húðinni eins og þegar maður hlustar á æðislegt lag mjög hátt stillt og ég fékk hjartslátt. Ég sá alveg að þetta sama kom líka fyrir hann og hann var mjög asnalegur á svipinn og örugglega ég líka. Við hættum alveg að slást. Síðan fór hann bara og ég var svona skrýtin í smástund. Það sem pirrar mig núna er að ég veit ekki hvað svona heitir og mér finnst ég svo mikill plebbi. Hann veit það örugglega og það fer líka í taugarnar á mér.