Þar sem áður brunnu eldar,
nógu heitir til að bræða grjót.
Þar sem glóandi hraunkvikan
varnaði nokkru lífi aðkomu
en vakti þó athygli
um stund,
þar er nú hraunskel nakin,
hrjúf og köld
og fjallið er kulnað.
Engin mosató er þér búin
í faðmi mér
en við rætur mínar
vaxa snjóblóm.
Hvílíkur misskilningur, hvílíkur reginmisskilningur hjá honum Jóhanni að dagar haustsins séu sjúkir. Vissi hann það ekki maðurinn að haustið er súludræsa lífsins en ekki dauðans og að litklæðin eru tákn þess sem þrátt fyrir allt lifir veturinn af? Því náttúran veit að sú sem vill láta serða sig þarf fyrr eða síðar að fækka fötum og ekki síður vænlegt til árangurs að þær spjarir séu þokkalega eggjandi. Þessvegna skrýðist hún litum, ástríðulitum skrautflíkum sem auðvelt er að fella, dillar sér eftir hljómfalli vindanna og flettir sig klæðum, uns hún stendur allsnakin frammi fyrir pervasjónum almættisins; reiðubúin, blygðunarlaus, heilbrigð.
Hátt uppi á grösugri
Gnitaheiði
fuglum er búin
vin á fjöllum.
Þar fella gæsir
fjaðrir á sumri,
hreindýrahjarðir
hagann þræða.
Þar falla fossar,
fuglar verpa,
þar vaxa grös
á víðum lendum.
Þar lifir Helgi
í hjartarlíki
sá er vargar
vógu í svefni.
Ormur vill ráða
rógmálmi skatna
Gimli skal reisa
á Gnitaheiði
Fáfni skal fórnað
friðlandi dýra
og um aldurdaga
auðlind sjúga.
Heilbrynju skrýdd
á Hindarfjalli
sefur Brynhildur
dóttir Buðla.
Einn hefur Sigurður
sverði brugðið,
vafureld ríður
að vekja brúði .
Frækn vill fé ráða
og friðland verja
ægishjálm orms
að engu virða.
Vel mun völsung
valkyrja eggja
Sigurdrífa
sólufegri.
Þá kemur hinn ríki
Regindómur
Níðhöggs hjálp
frá Niðavöllum
Guðrúnar bræður
Gjúkasynir
mág sinn sofinn
sverði leggja
Rænum, rænum
Regins arfi,
liggjum gull
á Gnitaheiði.
Vel skulum lýði
vopnum búa.
Sól tér sortna
sígur fold í fen.
Vinna, éta, skíta
sækja börnin á leikskólann,
Hagkaup á föstudögum,
pizza á laugardögum.
Rútínan poppuð upp
með ponkulitlu stríði
heimsendir í beinni
og svo endursýndur
aftur og aftur
síendurtekinn veruleiki
tilbrigði við öryggi hvunndagsins
Og hvað hélstu eiginlega Job minn
að guðdómurinn væri?
ódæll unglingur
sem í kröfu sinni um óskilyrta ást
reynir stöðugt að ganga fram af þér?
Datt þér þá aldrei í hug að senda hann inn í herbergið sitt
og fá vinnufrið fyrir honum dálitla stund?
Eð hélstu kannski
að guðd´+omurinn vær
ofbeldishneigður maki
og hékkst utan í honum af því þú þorðir ekki annað,
þorðir ekki að vera einn?
Og nú, þegar þú fagnar betri tíð
hvort treðurðu þrúgur þrælsóttans
eða teygar vín þakklætisins?
Hvort gerir þú Job? Hvort?
Vissirðu þá ekki Job minn góður
að guðdómurinn leggur engar gildrur
fyrir börn sín
og þeir sem troða þrúgur hugrekkisins
á meðan hann bregður sér af bæ,
-án ótt við einsemd
-án vonar um hjálp
þeir einir hafa tök á því að bjóða guðdómnum á fyllirí
þegar hann loksins snýr heim.
Því guð tekur ekkert frá þér Job
og hann gefur þér aldrei vín
aðeins þrúgur,
en fáist hann til að skála við þig
verðurðu í sannleika ölvaður
af því eina víni sem er þess virði að troða þrúgurnar;
þakklæti Job.
Þakklæti.
Því jafnvel ástæðulaust þakklæti
er betra en allsnægtir án þess.
Og þessvegna Job
aðeins þess vegna treð ég þrúgurnar,
þrúgur áræðis,
þrúgur einlægni,
-án ótta við einsemd,
-án vonar um hjálp,
ef svo ólíklega skyldi fara
að dag nokkurn
eigi guðdómurinn leið hjá húsi mínu.