Ekki svo að skilja að mér finnist tilgangur nauðsynlegur. Ég geri fullt af hlutum sem ekki þjóna sérstökum tilgangi en finn aldrei hjá mér neina hvöt til að leggjast í þunglyndi yfir tilgangsleysi þeirra. Stundum naga ég neglurnar. Stundum klára ég að lesa bók sem mér finnst ekkert áhugaverð þótt ég hafi nóg þarfara að gera. Stundum helli ég mér kaffi í bolla en drekk það svo ekki. Stundum skrifa ég bloggfærslu sem ég birti ekki.
Greinasafn fyrir merki: … og ég sé það fyrst á rykinu
Utangarðs
Merkilegir hugmyndakokteilar sem verða til í hausnum á manni í einhverju meðvitundarleysi.
Keli gaf mér alla fyrstu seríuna af þeim snilldarsjónvarpsþáttum „Six Feet Under“ í afmælisgjöf og nú er ég loksins búin að gefa mér tíma til að sjá þá. Þeir sýna líf fjölskyldu sem rekur útfarastofu svo dauði og greftrun koma heilmikið við sögu. Halda áfram að lesa
Hagkvæmt
Einu sinni hitti ég hund sem kenndi mér mikla speki.
Ef þú getur ekki étið það, mígðu þá á það.
Og það get ég sagt þér að þótt tíkin þín mígi utan í húsið þitt, fjallajeppann eða skóna þína er það ekkert sérstaklega persónulegt, það er bara það sem hundar gera. Halda áfram að lesa
Kveðast á?
Æ, elskan
Sumum hálfkveðnum vísum hæfir enginn botn. Eða þekkir þú eitthvert almennilegt orð sem rímar við botn?
Þú hefur auðvitað fullan rétt á að vera bitur en ef þú vilt töfrana þá bara fylgir þessi böggull skammrifi. Gandálfur kemur, heldur flugeldasýningu og fer. Múnínsnáðinn bíður eftir Snúði, sem kemur -og fer. Hvort sem við erum gagnkynhneigð, samkynhneigð, fjölkynhneigð, sjálfkynhneigð eða vankynhneigð mun hvert einasta tilfinningafyllirí hafa einhverskonar timburmenn í för með sér. Það eina sem hægt er að gera í því er að loka augunum og lifa það af. Eða opna augun og lifa það af ef maður hefur hugrekki til þess.
Og því máttu trúa að rituð bók verður ekki aftur tekin.
Af slæmum hugmyndum
Eiginlega þyrfti ég að vinna fram eftir og krakkarnir á ferðalagi svo ég á ekkert erindi heim. Bráðvantar félagsskap og það vill svo til að ég á kunningja í hverfinu … Halda áfram að lesa
Eini mælikvarðrinn
Og þótt ég hafi aldrei séð hann og viti ekkert um hann þá veit ég alveg hvaða helvíti þú ert að ganga í gegnum.
Fólk mun gera lítið úr því, það geturðu verið viss um. Af því að það á sjálft að baki lengri sambönd, af því að engin börn eru í spilinu, af því að það eru svo margir aðrir fínir kostir sem standa þér til boða, af því að allir hafa lent í þessu, af því að þetta gæti kannski lagast, af því að hann er hvort sem er ekki nógu góður fyrir þig…
En ekkert af þessu skiptir verulegu máli. Alvarleiki sambands verður aðeins mældur í sorginni sem tekur við þegar því lýkur.
Engin venjuleg manneskja
Ég held að ég þekki engan sem álítur sjálfan sig venjulega manneskju, vill vera venjuleg manneskja eða telur eftirsóknarvert að vera venjuleg manneskja.
Samt get ég ekki betur séð en að allt þetta so fucking special fólk sé hvert öðru líkt. Allir með sömu komplexana, sama fjölskyldudramað, sama ástarruglið, sama vinnuálagið, lífsgæðakapphlaupið, áhyggjurnar, fordómana… Sé ekki betur en að þetta fólk sé nákvæmlega eins og ég, sem samt sem áður er sjálf svo sannfærð um að ég hljóti að vera alveg sérstakt eintak, að ég get auðveldlega fengið annað sauðvenjulegt fólk sem heldur að það sé „öðruvísi“ til að kóa með mér í þeirri trú að ég sé engin venjuleg manneskja.
Svo ég bara spyr, hvernig er venjulegt fólk og hvar finnur maður slíkt fyrirbæri?