Ég hata spítalann. Allavega barnadeildina. (1) Ég meina það, að setja mann á barnadeild! Ég gat ekkert skrifað á meðan ég var þar því ég get ekki skrifað þegar ég finn til. En mamma gaf mér puntuhandklæði og garn og ég saumaði helling. Það verður æði.
Greinasafn fyrir merki: Minningabókin
Dagbók frá 7. bekk 32
Sigmundur [skólastjórinn] talaði við mig áðan og skipaði mér að mæta í matsalinn og borða. Ég hef ekkert borðað nema morgunmatinn og svo ávöxt á kvöldin síðan á mánudaginn enda er ég að léttast. Það er ekkert erfitt að sleppa því að borða ef maður mætir ekki í mat. En hann hótaði að senda mig heim og sagði að ef ég þyrfti að léttast skildi ég mæta í leikfimi. Ég ætla að mæta í mat en samt að passa mig. Ég hugsa að ég fari í leikfimi næst, svona til að róa liðið, ég vil allavega ekkert vesen.
Dagbók frá 7. bekk 31
Það gerðist svolítið leyndó í kvöld. Ég var að tuskast við Didda Dóra og við lentum einhvern veginn inni í sturtunni fyrir framan stelpnavistina. Það var mjög dimmt og hann kyssti mig á hálsinn og allt í einu vorum við ekki lengur að tuskast heldur næstum því að kela, held ég. Hann er mjög klaufalegur og hreyfingarnar svona fálmkennt káf eins og hjá gömlum kalli. Karlmaður á ekki að káfa utan í mann heldur nota þétt handtök. En það var samt eitthvað gott við þetta. Ég er samt ekki hrifin af honum og ég ætla ekki að segja neinum. Ekki einu sinni Freyju.
Dagbók frá 7. bekk 30
Ásgeir segist hafa runkað sér á hverjum degi þegar hann var í 7. bekk. Aldrei myndi ég þora að gera það í skólanum. En strákar eru öðruvísi. Það hlýtur samt að vera lygi í Ásgeiri að þeir geri svoleiðis á hverjum degi. Ef það væri satt væri gumsið út um allan skóla. Ég er mikið að velta því fyrir mér hvað þeir gera við það. Varla sofa þeir í bleytunni? En það stendur ekkert um það í kynlífsbókum og ég þori ekki að spyrja Ásgeir.
Dagbók frá 7. bekk 29
Mér gekk illa í megruninni um helgina. Þegar er alltaf verið að éta í kringum mann gleymir maður sér bara, en nú ætla ég að taka mig á. Ég er samt ekkert hrifin af neinum, langar bara að vera mjó.
Dagbók frá 7. bekk 28
Nú eru allir í prestatíma. Ég myndi alveg vilja mæta líka en nenni því ekki í dag. Það var hræðilegt heima í gær. Mamma fékk kast og fleygði disk í borðstofugluggann. Það kom sprunga í innri rúðuna en það er ekkert svo slæmt. Það er verst hvað við verðum hrædd þegar hún er í svona skapi. Ég held að Ómar hafi líka orðið hræddur en hann lét það ekki sjást heldur gargaði á hana á móti. Það er svo agalegt þegar hún lætur svona. Krakkarnir öskrandi af hræðslu og ég veit ekkert hvað ég á að gera nema reyna að fá þau til að halda kjafti svo hún verði ekki ennþá brjálaðri. Ég held samt að hún sjái eftir þessu af því að hún gaf mér hlébarðagallann í gærkvöldi. (1)
1. Móðir mín baðst aldrei afsökunar á neinu en hún gaf oft friðþægingargjafir eftir að hafa misst stjórn á skapi sínu. Hlébarðagallinn var náttfatasamfestingur með hlébarðamynstri. Ég var haldin náttfatadellu á þessum tíma.
Dagbók frá 7. bekk 27
Ég hata sögu. Mér fannst alveg allt í lagi með sögu á meðan hún var um eitthvað en núna er bara endalaus upptalning á dauðum ráðherrum og hverjir voru í ríkissjórn sautjánhundruð og súrkál. Það er ekkert um þetta í vísunum (1) og ég er ekki hissa á því. Það nennir enginn að búa til vísur um svona leiðindi. Eða kristnisagan, hún er nú bara æla. Ég hef aldrei kynnst leiðinlegri manni en honum Tuðmundi. Helgislepjan lekur svoleiðis af honum að ég fæ grænar bólur á rassgatið bara af því að horfa á hann. Held að séra Lárus sé skárri, svei mér þá.
Megrunin gengur ágætlega. Ég hef lést um 2 kíló. Ég ætla að komast niður í 36 áður en ég hætti. (2) Ég er að byrja á 6. kaflanum af Sora Veraldar (3) Þetta gengur bara vel, enda hef ég ekki mætt í útitíma í tvær vikur.
1. Hér á ég væntanlega við Íslandssöguvísur Arnar Snorrasonar. Ég lærði Íslansdssöguna í grunnskóla að verulegu leyti í gegnum þær.
2. Sem betur fer komst ég aldrei neitt nálægt þessu lífshættulega markmiði mínu.
3. “Sori Veraldar” var ákaflega vond skáldsaga sem ég var að dunda mér við að skrifa á meðan ég átti að vera úti að leika mér. Þetta var átakanleg saga ungrar stúlku sem bjó við barsmíðar, niðurlægingar og aðra mannvonsku hjá drykkjusjúkum föður og illgjarnri móður. Inn í alla þessa eymd fléttuðust ástarsorgir og tryggðasvik og á hápunkti sögunnar bjargaði Sara (söguhetjan) ungbarni úr brennandi húsi en síðar kom í ljós að geðsjúk móðursystir hafði kveikt í húsinu í hefndarskyni við föðurinn sem hafði haldið fram hjá móðurinni illgjörnu með frænkunni geðsjúku en svikið loforð sitt um að skilja við móðurina. Ég man vel að sagan átti að enda á dramatísku sjálfsvígi hetjunnar en áður en ég náði að skrifa svo langt, áttaði mig á því að ég fengi sennilega ekki Nóbelinn fyrir þetta stórvirki.