Mér þótti vænt um Pétur og Alla og Guðgeir frænda minn. Það var hægt að kubba og púsla með þeim ef maður hitti aðeins einn í einu og ég ætlaði að giftast Pétri. EN, þeir voru strákar. Sem var sko ekki það sama og að vera stelpa. Halda áfram að lesa
Greinasafn eftir:
Gjafir handa körlum
Iðulega gerist það að einhver kemur inn í búð til mín í örvæntingu og er að leita að gjöf handa karlmanni. Halda áfram að lesa
Nammidagar
Amma vann í lúgusjoppunni á Langholtsvegi. Ég var þriggja eða fjörurra ára og stöku sinnum var ég hjá henni í vinnunni, kannski einn eða tvo tíma. Ég veit ekki hvernig það kom til en finnst líklegast að þetta hafi verið ráðstöfun til að brúa bilið milli leikskóla og vinnutíma móður minnar eða eitthvað í þá veru. Halda áfram að lesa
Myndir af orðum
Ég á erfitt með að móta frumlega mynd í huganum. Ég sé t.d. sjaldan fyrir mér persónur og atburði í skáldsögum nema leggja mig fram um það og þá set ég andlit þekktra leikara (eða bara fólks sem ég kannast við) á persónurnar. Ég verð sjaldan fyrir vonbrigðum með val leikara í kvikmyndir gerðar eftir skáldsögum, finnst bara frábært að hafa loksins fengið að sjá hvernig fólkið lítur út. Ég skynja atburði sem ég les og heyri um sem útlínur og skugga, ef ég skynja þá sjónrænt á annað borð. Halda áfram að lesa
… þá gætirðu lagt hvern einasta karlmann
Ég var orðljótur unglingur.
Margir höfðu orð á því en mér var slétt sama. Reyndar hélt ég aftur af subbuskapnum í návist pabba, án þess að vita almennilega hversvegna. Á þessum árum var enginn annar í lífi mínu sem ég tók mark á og líklega hefur hann aldrei heyrt nema brotabrot af þeirri hroðalegu gnótt blóts- og klúryrða sem ég tvinnaði saman ef mér rann í skap, og því ekki séð ástæðu til að setja ofan í við mig. Halda áfram að lesa
Á vængum túrtappans
Kannski er fattarinn í mér lengri en gengur og gerist.
Eða þá að ég hef ekki fylgst nógu vel með þróuninni í auglýsingargerð síðustu árin.
Allavega lendi ég stundum í túlkunarvanda.
Ég á semsagt að kaupa bindi með stærri vængjum og ganga í guðdómlegum silkinærbuxum þótt ég sé með blæðingar. Ok. ég næ því. En hvað svo? Henda gömlu túrbrókunum út um gluggann??? Ég verð að játa að mér finnst það ekki mjög dannað.
Eða eru það fínu brækurnar sem ekkert blóð hefur komist í tæri við sem svífa yfir borginni? Sennilega á vængjum hins fullkomna dömubindis. Og eiga þá að tákna heimboð? Hey gæjs, ég er ekki á túr (með lygaramerki á tánum)og brókinni fleygt út sem fölsku sönnunargagni?
Mér finnst það líka ódannað.
Þegar ég er orðin stór ætla ég að skrifa metsölubókina Á vængjum túrtappans. Semsagt söguna af falli Framsóknarflokksins.
Að hitta mann úti í bæ
Þegar ég var lítil var móðir mín haldin kvenlegri sektarkennd yfir félagslegum þörfum sínum. Ef hana langaði að hitta vinkonur sínar eða fara í bæinn án þess að hafa mig í eftirdragi, sagðist hún þurfa að „hitta mann úti í bæ“.