Einu sinni hélt ég að til þess að rithöfundur gæti lifað af því að skrifa (eitthvað annað en fréttir), þyrftu verk hans að vera inni á metsölulistum mánuðum saman, vera þýdd á fleiri tungumál, vinna til verðlauna og helst þyrfti hann að vera á listamannalaunum líka.
Samkvæmt þessum fréttum er vel hægt að lifa af því að skrifa eitthvað sem fáir nenna að lesa.
Það gleður mig samt ekkert sérstaklega.
—————————–
Ummæli:
Ég spái því að óttinn við að almenningi verði ljóst að grínarar standi sig ekkert verr en þeir sem vilja láta taka sig alvarlega, verði svo sterkur að útkoman úr borgarstjórnarkosningunum verði samstarf sjálfstæðismanna, krata og vinstri grænna.
Sóley Tómasdóttir gaf það út fyrir löngu að hún útilokaði ekki samstarf við sjallana. Það kom illa við mig því þótt ég sé ekki sammála Sóleyju um það hvernig best sé að vinna að hagsmunum og frelsi kvenna, hef ég hrifist af heilindum hennar. Þar fer nefnilega kona sem hefur staðið af sér langvinnustu internetofsóknir gagnvart einstaklingi sem þekkjast á Íslandi vegna þess að hún hefur haft meiri áhuga á hugsjónum sínum en persónulegum vinsældum. Ég met það mikilis og finnst ömurlegt að svo mikil prinsipp manneskja skuli vera tilbúin til að skoða samstarf við flokk sem mun vinna á móti öllu sem hún stendur fyrir.
Eftir á að hyggja var það full bláeygt af mér að vænta þess að vg myndu ekki gefa Sjálfstæðisflokknum tækifæri til að riðlast á sér enda er hórirí á pólitískum vettvangi almennt viðurkennt. Þ.e.a.s. á sömu forsendum og kynferðislegt hórirí. Fólk sem á fátt sameiginlegt getur stofnað til hjúskapar af því að það er hagkvæmt og það þykir bara sjálfsagt og eðlilegt að þau (og sérstaklega konan) þurfi þá að éta ýmis markmið og skoðanir ofan í sig og brosa út á við þótt heimilislífið sé í rúst. Kona sem lofar karli kynlífi út á svo og svo marga fimmþúsundkalla en gefur honum ekkert upp um framtíðarplön sín eða lofar honum neinu öðru, þykir hinsvegar hreint ekki fín.
Og þetta er einmitt munurinn á dindilhosum Besta flokksins og vinstri grænna. Dræsan lofar kjósandanum skyndirunki út á atkvæði en gefur engin marktæk loforð um framtíðina. Dándikonan lofar hinsvegar að halda heimili með bara einhverjum. Gott heimili jájájá, þótt sé reyndar útilokað að segja til um hvað makanum detti í hug eða að hve miklu leyti þurfi að lúffa fyrir honum. Það er allavega einhver svona umgjörð sem við þekkjum og einhvernveginn minna dræsulegt að gefa vel orðuð loforð og svíkja þau svo en að segja hreint út; ‘bara rosaflipp og svo líka svona allskonar fyrir aumingja ef við getum þá staðið við það’.
—–
Tjásur:
Segjum að Sóley hefði sagt að hún útilokaði samstarf við Sjálfstæðisflokkinn. Hvað hefði þá gerst ef VG og Samfylking hefðu samanlagt náð meirihluta? Þá hefði Samfylkingin verið stikkfrí til að gera það sem henni sýndist en VG gæti ekki annað en gefið eftir í öllum málum í mögulegum meirihlutaviðræðum við Samfylkinguna því flokkurinn hefði engan annan valkost nema að svíkja kosningaloforð. Úr því samningaferli kæmi síðan borgarstjórnarstefna sem væri litlu skárri en ef VG væri raunverulega í meirihluta með Sjálfstæðisflokk.
Ef VG hefði í slíku ferli fræðilegan möguleika á að semja við Sjálfstæðisflokkinn þá væri einmitt möguleiki á að ná fram fleiri stefnumálum flokksins í meirihluta með Samfylkingunni.
Posted by: Óli Gneisti | 18.05.2010 | 9:29:13
Já, þetta er áreiðanlega alveg rétt hjá þér. Hvernig sem á það er litið er fulltrúalýðræðið í skársta falli umgjörð utan um hrossakaup. Eiginlega algjör brandari.
Mér finnst útfærsla Spaugstofumanna á ýmsum pólitíkusum líkari þeim en þeir sjálfir og hef stundum sagt að Karl Ágúst og félagar myndu sennilega ekkert standa sig verr en ‘alvöru’ Alþingismenn.
Þegar Jón Gnarr var pottormur sagði skólastjórinn honum að hann gæti nú ekki lifað af því að vera sniðugur. Annað kom reyndar á daginn. Ef kjósendur komast að þeirri niðurstöðu að það sé hægt að stjórna borginni með því að vera sniðugur, hlýtur spaugstofuframboð til næstu Alþingiskosninga að vera rökrétt framhald. Mér finnst það óstjórnlega fyndið.
Posted by: Eva | 18.05.2010 | 10:03:08
Ég sé bara voðalega lítinn mun á að kjósa Jón Gnarr í borgarstjórn og að kjósa Sigmund Erni í prófkjöri Samfylkingarinnar og koma honum þannig inn á Alþingi. Fræga fólks fíkn.
Posted by: Óli Gneisti | 18.05.2010 | 10:14:41
Ég hefði ekki áhyggjur af vinnustaðaskírteinum
Þunglyndi er ástand sem flestir upplifa einhverntíma á ævinni. Milli 10 og 20% verða einhverntíma á ævinni það veikir af þunglyndi að þeir komast ekki út úr því hjálparlaust. Í ljósi þess hve algengt þetta er, finnst mér með hreinustu ólíkindum hversu fáir kunna að bregðast við því. Halda áfram að lesa
Loksins var einhver handtekinn. Loksins eygir almenningur von um einhver verði látinn svara til saka. Jibbýkóla! fyrir réttlætinu. Sumir óska Hreiðari Má og öllum hans líkum beint í steininn upp á brauð og vatn og það er svosem ósköp skiljanlegt að þyrsta eftir réttlætinu.
Hinsvegar er það ekkert lögmál að fangavist þjóni réttlætinu. Hugmyndin á bak við fangelsi er sú sama og á bak við útlegðardóma; að sá sem ekki er hæfur þjóðfélagsþegn, eigi ekki rétt á að taka þátt í þjóðfélaginu. Það er rökrétt að svipta hættulega menn frelsi sínu eða úthýsa þeim úr mannlegu samfélagi. Ofbeldismaður er líklegur til að skaða annað fólk, ergó við komum í veg fyrir að hann hitti annað fólk.
En eru braskarar og stórþjófar svo hættulegir að það sé ástæða til að hafa þá í fangelsi? Það get ég ekki séð og finnst ekkert unnið við að stinga fjárglæframönnum og vitorðsmönnum þeirra í steininn.
Í fyrsta lagi þjónar það ekki þeim tilgangi að koma í veg fyrir glæpi. Fangavist getur komið í veg fyrir ofbeldisverk á meðan maðurinn situr inni, en hún getur ekki komið í veg fyrir fjármálamisferli. Menn geta vel stundað viðskipti þótt þeir sitji inni og það er ekki bannað. Dæmi eru um að menn hafi stundað fíkniefnaviðskipti í gegnum hleraðan síma á Litla Hrauni. Við skulum athuga að fangaverðir eru ósköp venjulegir hestamenn á Eyrarbakka. Hlutverk þeirra er að gæta þess að fanginn fari ekki burt og þótt póstur sé yfirfarinn er ekki hægt að ætlast til þess að venjulegir fangaverðir eða löggur botni eitthvað í bókhaldi og viðskiptaskjölum í fórum fanga eða pappírum sem þeir senda frá sér.
Í öðru lagi munu þeir ekki koma út sem betri menn. Betrunarvist í fangelsi getur komið ógæfumanni á lappirnar en á Íslandi er ekki boðið upp á betrunarvist heldur aðeins refsivist. Þó svo væri þá getur betrunarvist kannski hjálpað mönnum að hætta að nota vímuefni og komið þeim af stað í skóla eða vinnu en hún getur ekki læknað siðblindu.
Í þriðja lagi yrði refsingin ekki sú niðurlæging sem margir álíta. Fangavist myndi ekki eyðileggja mannorð þeirra innan síns geira og þeir þurfa ekki á velþóknun almennings að halda. Nú segir einhver að tilgangurinn með fangavist sé ekki sá að betra menn heldur að refsa þeim og það er vissulega þungbært að vera sviptur frelsi sínu. Hinsvegar er stór hluti refsingarinnar sá að missa mannorð sitt, missa traust samfélagsins og ganga í gegnum þá niðurlægingu sem fylgir því að vera dæmdur til refsingar. Og það hversu þungbær sá hluti refsingarinnar er, fer nefnilega dálítið eftir félagslegum aðstæðum hins dæmda. Fangelsisdómurinn var mikil refsing fyrir Árna Johnsen, því svoleiðis nokkuð hendir þingmenn sjaldan og þykir skömm. Fyrir forhertan fíkniefnasala er fangelsisdómurinn sem slíkur hinsvegar ekki neitt rosalega niðurlægjandi. Það er viðurkennt innan hans félagahóps að það sé bara áhætta sem fylgi starfinu. Honum finnst auðvitað leiðinlegt að þurfa að segja mömmu sinni frá því en félagarnir klappa honum á bakið og bölva með honum, þeir eru sjálfir ýmist búnir að sitja inni eða reikna með að það geti komið að þeim. Það sama á við um pólitíska fanga, vistin sjálf er andstyggileg en það getur jafnvel orðið stöðutákn að hafa setið inni.
Í fjórða lagi þá yrðu skilaboðin til annarra skúrka aðeins þau að það kosti svo og svo langan tíma í grjótinu að stela svo og svo miklum pening einmitt vegna þess að þegar fangelsisvist verður norm hjá einhverri stétt manna, minnkar félagslegt refsigildi hennar. Ef 30 íslenskir bisnissmenn frá þunga dóma er hætt við því að það verði síðar á ævinni eins og hvert annað umferðarlagabrot á ferilsskránni.
Í fimmta lagi þá er hinn almenni borgari engu bættari þótt Hreiðar Már fái ekki að hitta konuna sína nema á sunnudögum og símtöl hans við börnin séu hleruð. Hefndarfýsnin hlakkar kannski í einhverjum í nokkrar vikur en það er skammvinn sæla.
Í sjötta lagi er fokdýrt að hafa menn í fangelsi. Það er hagkvæmara að dæma menn til að vinna venjulega launavinnu og borga af henni fullan tekjuskatt en að hafa þá á dagpeningum við að hugsa upp aðferðir til að komast í kringum lögin til að græða meira.
Og hvað þá? Hvernig á þá að refsa þessum mönnum ef ekki með því að loka þá inni? Mér finnst nú eiginlega hugmyndafæð löggjafans rannsóknarverkefni út af fyrir sig. Mér finnst að viðeigandi og rökrétt refsing fyrir fjárglæframenn væri bann við því að hafa nokkur afskipti af almannafé og bann við því að reka og eiga fyrirtæki eða hlut í þeim. Í svæsnustu tilvikum mætti það gilda til lífstíðar. Ég efast um að nokkur lagastoð sé fyrir slíkum dómum en væri hugsanlega hægt að binda fangavist þessháttar skilyrðum? Eða bjóða einhverskonar dómssátt? Mér finnst líka vel koma til greina að dæma þá til einhverskonar enduruppeldis en það gæti orðið dýrt þar sem viðeigandi prógramm er ekki til.
Ég er þess nokkuð viss að ef viðskiptajöfrum og bankablókum yrði boðið að sitja inni eða missa öll sín tækifæri til að setja fólk og fyrirtæki á hausinn, myndu þeir velja fangelsið. Og miklar mega sakir Hreiðars Más vera til þess að hann verði meiri ógn við kollega sína ef hann fær vinnu í Kassagerðinni en við samfélagið allt með því að plotta og plana á Kvíabryggju, í Bitru eða jafnvel á Litla Hrauni. Þessir menn eru braskarar og drulluhalar, ekki ofbeldismenn. Þeir eiga því ekkert erindi í fangelsi. Ekki frekar en vandræðaunglingurinn sem fer í fangelsi vegna óþekktar en útskrifast sem forhertur glæpon.
Eva | 6:40 | Varanleg slóð |
TJÁSUR
Ég var einmitt að hugsa um þetta í gær þegar ég heyrði fréttirnar af þessum handtökum. Flott að láta þessa glæpona finna til tevatnsins en ég held að fangelsisvist sé algjörlega óviðeigandi sem refsing. Heldur þætti mér við hæfi að þessir menn yrðu dæmdir í þrældóm til lífstíðar. Með þrældómi á ég við heiðarlegt starf sem er illa borgað og bíður ekki upp á miklar frístundir. Bara svona eins og venjulegt verkafólk þarf að vinna. Og auðvitað myndi fylgja með hörð skattheimta af öllum tekjum…bara til að borga uppí skuldina við þjóðina.
Posted by: Ása | 7.05.2010 | 8:58:26
Varla er auðveldara fyrir þá að stunda ólöleg viðskipti í fangelsi en utan!
Posted by: Sigrún | 7.05.2010 | 10:04:09
mikið til í þessum pælingum, en mín skoðun er að verulega þurfi að efla Betrunnarvistar möguleikann og er þá helst að vísa í bertrunnarlega einstaklinga, það var sorglegt að hlusta á núverandi Ríkislögreglustjóra er hann var Fanngelsismálastjóri lýsa því yfir óhikað að „fangelsi væri til að refsa en ekki betra“ það er sorglegt og ómannlegt viðhorf, enda af þeim sem „detta inn“ fyrir tvítugt eiga 90% örugga endurkomu í fangelsi ! það er sjúkt þegar svo er og greinilegt að mikið er að í refsiúræðum okkar ! en „siðblindu er ekki hægt að lækna“ ! er það ? ekki þekki ég þá meðferð, en Siðblinda er skilgreind sem Geðsjúkdómur ! svo á þá að vista Hreiðar (ef greindur með siðblindu) í ótímabundnu úræði að Sogni ? ekki getur við ætlast til að hann „læknist að sjálfu sér“ ef hann gegur til vinnu við heimilishjálp á vegum Félagsþjónustunnar, eða ef hann skúrar í Hagkaup ! þar sem einmitt eitt af einkennum siðblindunnar er endurtekninng á endurteknigu ofan hvað siðferðis-brot varðar ! væri ekki skást að dæma hann ótímabundið til vistar á Sogni með meðferðaúræðum til nokkura ára, og endurmeta þá hæfni hans til samskifta við annað fólk án þess að valda því skaða ?
Posted by: Gretar Eir | 7.05.2010 | 13:05:37
Það gengi náttúrulega ekki upp að hafa þá lausa nema taka af þeim réttinn til að stunda viðskipti. Þeir kæmust í kringum það með því að stunda viðskipti erlendis svo það þyrfti líka að svipta þá fjárræði.
Posted by: Eva | 7.05.2010 | 15:05:07
Eftir umræðuna um atvinnuleysi á facebook í gærkvöld, get ég ekki orða bundist. Það er engu líkara en að fólk skilji ekki hvað orðið velferðarkerfi merkir. Þeir eru jafnvel til sem tala með fyrirlitningu um Norræna velferðarkerfið og benda á að það sé ekki hægt að reka velferðarkerfi nema mylja undir stóriðju. Á fb síðu Heiðu B. Heiðars tjáir sig fólk sem telur að vandi atvinnulausra geti fyrst og fremst skrifast á þá sem misnota bótakerfið.
Án þess að ég ætli neitt að gera lítið úr því álagi sem fylgir fjárhagserfiðleikum, þá snýst velferðarkerfi ekki bara um bætur og niðurgreiðslur. Velferðarkerfi snýst um að skapa þær aðstæður sem þarf til að fólki líði vel. Það krefst útgjalda en þegar upp er staðið sparar það peninga að hafa sem hæst hlutfall af heilbrigðu, virku og hamingjusömu fólki, þessvegna er velferðarkerfi ekki bara mannúðarmál, heldur líka hagkvæmt.
Langvarandi atvinnuleysi hefur ekki bara fjárhagserfiðleika í för með sér, það er langtum alvarlegra en svo. Þegar maður hefur á tilfinningunni að hann sé eingöngu byrði á samfélagi sínu, að enginn hafi þörf fyrir starfskrafta hans og að eini áhugi stjórnvalda á velferð hans snúi að því að halda í honum lífinu, er eðileg afleiðing af því, það sem kallast má lært hjálparleysi. Fólk verður framtakslaust, það missir metnað sinn, sjálfsmat þess verður neikvæðara. Endalaus frítími en engir peningar til að njóta hans á þann hátt sem markaðurinn segir að sé við hæfi og takmarkaður félagsskapur (því allir sem áður töldust jafningar þínir eru í fullri vinnu) auka svo enn á einmanaleikann og eymdina. Þetta ástand getur leitt til alvarlegs þunglyndis, sem aftur er ein af orsökum aukinnar óreglu og glæpastarfsemi.
Þegar stjórnvöld sjá fram á langvarandi atvinnu leysi er nauðsynlegt að koma á einhverskonar atvinnubótavinnu. Laun fyrir vinnu þurfa að vera hærri en atvinnuleysisbætur, jafnvel þótt það séu störf sem ekki eru bráðnauðsynleg til að halda samfélaginu gangandi, vegna þess að fólk sér yfirleitt lítinn tilgang í því að vinna nema það skili því meiri lífsgæðum.
Það er enginn skortur á verkefnum sem einhver þyrfti helst að vinna. Fólk á sjúkrahúsum, elliheimilum, fangelsum og fleiri stofnunum yrði himinlifandi ef einhver kæmi til að sinna félagslegum þörfum þess nokkra klukkutíma á viku. Það hefði sáralítinn aukakostnað í för með sér.
Í ársbyrjun 2009 heyrðust hugmyndir um að atvinnulausir fengju ókeypis aðgang að ýmsum menningarviðburðum sem annars krefjast fjárútláta þegar mörg sæti væru hvort sem er laus. Hvað varð um þær hugmyndir? Það væri velferðarmál sem ekki krefðist stórra útgjalda.
Af hverju geta læknar ekki framvísað þunglyndum, feitum og bakveikum sundskírteini eða aðgangskorti að líkamsræktarstöð í stað lyfja? Það væri velferðarmál.
Af hverju viðgengst það að hús standi auð á sama tíma og hópar af duglegu en skítblönku fólki dreymir um að koma á pólitískri félags- og menningarmiðstöð fyrir almenning? Það er engin slík miðstöð í Reykjavík, Friðarhúsið kemst líklega næst því og margir hópar hafa fengið afnot af því fyrir ákveðin verkefni en það er þörf fyrir miðstöð sem er stöðugt opin og aðgengileg. Það væri velferðarmál að bjóða grasrótarhreyfingum afnot af húsum sem standa auð.
Ókeypis strætóferðir fyrir þá sem ekki eiga bíl væru líka bæði umhverfis- og velferðarmál.
Það er eitt af sjúkdómseinkennum frjálshyggjunnar að hugsa velferðarmál fyrst og fremst út frá krónutölu og hvað stóriðjulausnina varðar, bendi ég á að Danir eiga engar auðlindir en halda samt uppi velferðarkerfi sem stendur hinu íslenska mun framar.
Ég hef stöku sinnum bæði á blogginu og facebook reynt að stofna til umræðu um almenna barnfyrirlitningu í nútíma samfélagi. Áhuginn er enginn.
Um helgina birti ég grein um fóstureyðingar og kallaði eftir umræðu um það hversvegna svo mörg börn væru óvelkomin í heiminn. Ég birti með greininni gamla mynd og umdeilda, kannski vegna þess hve stuðandi hún er. Það eru trúarnöttarasamtök sem unnu hana og birtu og já, þetta hefur virkað því samkvæmt teljaranum mínum hefur þessi grein fengið meiri lestur en allt annað sem ég hef skrifað um barnfjandsamlegt samfélags til samans. Bjóddu fólki upp á klám eða gvuð og það MUN lesa.
Nú rignir yfir mig pósti frá fólki sem skilur bara ekkert í því að manneskja sem hefur margsinnis lýst yfir andúð sinni á afskiptum yfirvalda af því hvernig fólk hagi lífi sínu, skuli vilja láta banna fóstureyðingar. Ég hef reyndar ekki sagt að ég vilji láta banna fóstureyðingar, en þar fer ekki fram hjá neinum að mér finnast þessar aðgerðir ógeðfelldar.
Ég vil ekki láta banna fóstureyðingar. Það væri auðvitað í þágu þeirrar skoðunar minnar að fóstrið eigi að njóta mannréttinda og þar sem lög móta viðhorf myndi það draga verulega úr fóstureyðingum. Hinsvegar myndi bann ekki leysa vandamálið. Fóstureyðingalöggjöfin varð til vegna þess að börn voru óvelkomin og þar liggur hundurinn grafinn, þau verða ekki velkomin þótt við tökum fyrir að fólk noti þessa andstyggilegu lausn.
Samfélag okkar er á yfirborðinu barnvænt. Góð dagheimili og leikaðstaða, skólamáltíðir, nóg afþreyingarefni, leikherbergi í verslunarmiðstöðvum. Þetta lítur vel út og fyrst við gerum ekki ráð fyrir að fólk sinni börnunum sínum eða að þau séu yfirhöfuð þátttakendur í samfélaginu, er þetta allavega skárra en að þau gangi sjálfala. Samt sem áður afhjúpa öll þessi gæði þá nöturlegu staðreynd að börn eru fyrir. Hversvegna þarf alla þessa dagvistun? Það er betra að börn borði mat í hádeginu en sælgæti en er eitthvað eðlilegt við samfélag sem er þannig skipulagt að fjölskyldan hittist ekkert fyrr en á kvöldin? Hversvegna er svona mikil þörf á afþreyingarefni fyrir börn sem eru í daggæslu 30 tíma á viku eða meira? Hvað er það heima hjá þeim sem er svona leiðinlegt, eða mega þau kannski bara ekki vera með fullorðna fólkinu? Hversvegna taka innkaupaferðir svo langan tíma að ástæða sé til að koma börnum í ævintýraland á meðan?
Í alvöru talað. Auglýsingar endurspegla veruleikann. Mér ofbauð fyrir nokkrum vikum þegar ég sá auglýsingu sem hvatti fólk til að kaupa áskrift að grilljón sjónvarpsstöðvum og sofa sjálft fram eftir á meðan barnið sæti við sjónvarpið, koma því svo snemma í bælið og setjast við sjónvarpið sjálft. Ég hef ekki séð nein mótmæli við þessari auglýsingu. Af hverju ekki? Jú, vegna þess að hún er ekki móðgandi, hún sýnir veruleika sem fólk þekkir og er sátt við.
Hversvegna er það svona útbreidd skoðun að börn séu fyrir? Er hægt að breyta því?
TJÁSUR
Það er svona mikil daggæsluþörf af því að ein fyrirvinna er ekki nóg og margar einstæðar mæður. Ég held að það yrði ekki skárra ef hundruð unglinga til viðbótar myndu drita niður börnum.
Posted by: Sigrún | 4.05.2010 | 14:54:47
Ein fyrirvinna er ekki nóg miðað við þær kröfur sem við gerum og það er eðlilegt að fólk setji sér lífsgæðastandard í samræmi við það sem tíðkast í næsta umhverfi þess. Hinsvegar dugði ein fyrirvinna fyrir 30-40 árum.
Mér finnst spurningin bara ekki vera hversu slæmt það yrði ef fleiri unglingar eignuðust börn, heldur hvernig stendur á því að unglingsstúlkur verða óléttar þegar aðgengi að getnaðarvörum er svona gott. Það er algerlega tilgangslaust að tuða um að fólk eigi bara að passa sig. Við þurfum að finna út af hverju fólk passar sig ekki.
Annars eru fóstureyðingar algengastar hjá konum milli 20 og 30 ára en ekki hjá unglingum.
Posted by: Eva | 4.05.2010 | 16:13:47
Var lífið alltaf betra fyrir svo og svo mörgum árum. Man ekki eftir því sjálf að neinn af foreldrum vina minna hafi verið heimavinnandi (20-30 ár síðan). Ekki að það skipti mestu máli.
Elst sjálf upp hjá einstæðri móður sem eins og gefur að skilja hafði ekki kost á því að vera heima. Vorum svo heppin að eiga frábæra afa og ömmu sem eyddu tíma með okkur eftir skóla (þá var skólinn búinn á hádegi t.d). En það sem Mamma kenndi mér þá er að það skipti ekki máli hvað mikinn tíma við fengum saman heldur skipti gæði tímans öllu máli. Hún kennarinn eyddi öllum sínum degi í að vera voða almennileg við annarra manna. Eftir skóla hjá sér ætlaði hún því ekki að koma heim og eyða tímanum í að skamma okkur og siða til. Hún vildi njóta tímans og bakaði með okkur bollur, las ævintýri og ég upplfði svakalega hamingjusama æsku þar sem ég man aldrei eftir mömmu vinnandi. Man bara eftir frábærum stundum sem við eyddum saman.
Hún kennarinn segist finna mikin mun á foreldrum í dag og fyrir 20 til 30 árum síðan en foreldrar í dag taka báðir miklu meiri þátt í barnauppeldinu og sýna jafnmikinn áhuga á öllu skólastarfi og mæta á allar skemmtanir. Áður fyrr var þetta oft bara mamman.
Langloka hjá mér en ég ætla ekki að vera með samviskubit yfir því að vera útivinnandi. Tel að það skipti meira máli að njóta tímans sem við höfum saman, börn þurfa að vera í kringum vini sína og elska að vera í skólanum. Það er gæði tímans sem skiptir máli og hvað með það þó að stöku sinnum sé sett dvd mynd í tækið? Áður fyrr var dvd myndin bara eitthvað annað.
Posted by: Inga | 10.05.2010 | 0:40:46
Ég er ekki að biðja nokkra manneskju að hafa samviskubit yfir því að vinna úti. Ég var sjálf í háskólanámi og vann með skólanum þegar mínir voru litlir. Hinsvegar finnst mér slæmt að skuli varla teljast valkostur lengur vera heima með börnin sín.
Ég held reyndar að lífið hafi að mörgu leyti verið verra fyrir svo og svo mörgum árum en þrátt fyrir meiri fjárhagsstuðning við barnafólk, fleiri dagvistunarpláss, fleiri og fjölbreyttari námstækifæri og sérstaka tilhliðrunarsemi við einstæðar mæður sem vilja fara í nám, meiri ráðgjöf og stuðning við fjölskyldur í uppeldisvanda og með félagsleg vandamál og almennt betri lífskjör, virðast börn ekkert velkomnari en áður fyrr.
Posted by: Eva | 10.05.2010 | 9:36:49