Nú er ég ekki sögufróð en ég held að sá siður að hringja kirkjuklukkum hafi á sínum tíma þjónað þeim praktíska tilgangi að minna fólkið á að messa væri að hefjast. Nokkuð snjallt ráð í samfélagi þar sem flestir fóru í sunnudagsmessu en fáir gengu með úr. Halda áfram að lesa
Mikið leiðist mér fólk sem fullyrðir að skoðanir mínar “innst inni” séu aðrar en þær sem ég held fram. Rétt eins og ég sé líkleg til að skammast mín fyrir mína hjartans innstu sannfæringu. Halda áfram að lesa
Ég hef takmarkað úthald í tilgangslausar þrætur, þótt ég hafi gaman af rökræðum sem leiða fram ný sjónarmið. Mér finnst oft gaman að eiga síðasta orðið en það skiptir mig ekki máli þegar um er að ræða innihaldslausar þrætur sem enginn nennir að lesa hvort sem er. Halda áfram að lesa
Svarið er nei. Trúleysi er ekki trúarbrögð.
Það hefur aldrei farið neitt ógurlega í taugarnar á mér þótt trúað fólk haldi því fram að trúleysi sé í raun trú. Það er bara ekki við mjög skynsamlegum hugmyndum að búast frá fólki sem sér ekki í gegnum rökvillu á borð við afl sem er í senn algott og almáttugt. Halda áfram að lesa
Kela vini mínum finnst hallærislegt að skrifa Gvuð, með vaffi. Segir það sambærilegt við að rita nafnið mitt Evba. Þetta þykja mér afar vond rök. Halda áfram að lesa
Ég vil hafa lýðræði. Ekki af því að það sé fullkomið stjórnunarform, heldur af því að ég þekki ekkert skárra. Nema kannski menntað einveldi. Gallinn er bara sá að þeir sem vilja taka að sér að vera einvaldir hafa ekki siðferðilega hæfileika til þess, eins og best sést á Gvuði. Halda áfram að lesa
Ég sé ekki alveg lógíkina í því að ásaka menn opinberlega um morð, sem ekkert bendir til að þeir hafi framið, þegar augljós sök þeirra er sú að brjóta mann niður andlega með því að ásaka hann opinberlega um glæp, sem hugsanlegt er að hann hafi framið. Halda áfram að lesa
Getur verið að ástæðan fyrir því að flestir eru ekki rassgat hamingjusamir sé sú að þegar frumþörfunum er fullnægt, þá taki margir til við að víkka út neðstu lög þarfapýramídans í stað þess að fikra sig upp á við? Þörfin fyrir fæðu og skjól verður að þörf fyrir íburðarmikla fæðu og afganga sem fara í ruslið, stærra hús, fatnað sem enginn slítur. Frumþarfareitirnir teygjast eins og magi sem stöðugt er troðið í og það verður sífellt erfiðara að fylla þá.
Svo þegar einhver segir við þig; það er ekki við því að búast að þú finnir hamingjuna á meðan þú notar ekki hæfileika þína, færð ekki tækifæri til að blómstra sem manneskja, þá heldurðu að sé ekki hægt að komast svo langt á meðan er ennþá pláss fyrir meira dót á neðstu hæðinni.
Sumir eru semi-hamingjusamir af því að þeir horfa aldrei upp í efri lögin og sjá því ekki hve langt þeir eiga í land til að finna þetta fyrirheitna bliss á toppnum.
Aðrir eru óhamingjusamir af því að þeir sjá heildarmyndina en vita að þeim tekst aldrei að fylla einn einasta reit.
Og svo eru þessir fáu sem segjast geta stytt sér leið; verið hamingjusamir í ánauð og öryggisleysi, veikindum, ástleysi og jafnvel hungri. Þótt það sé virðingarverð afstaða að halda í bjartsýnina og láta ekki bugast held ég að hamingja þeirra sé uppgerð.
Einu sinni endur fyrir löngu var ég stödd inni í Hallormsstaðarskógi þegar svo óheppilega vildi til að Gráni litli veiktist. Hann var búinn að vera eitthvað slappur í kveikjunni og ég hafði vanrækt að koma honum á verkstæði. Halda áfram að lesa
Eins og ég hef áður sagt frá hefi ég einstakt dálæti á störfum mannanafnanefndar og þeirri dásamlegu rökhyggju sem liggur að baki ákvörðunum hennar og lögum um mannanöfn. Halda áfram að lesa