-Hef ég nokkurntíma vakið verndarþrá í brjósti þínu? spurði ég.
-Nei Eva, sagði hann. Ungbörn vekja manni verndarþrá og týndir kettlingar. Kannski sjúklingar. Ekki þú.
-Og litlar konur líka. Það er allavega kenning. Litlar konur vekja verndarþrána í brjósti karlmannsins. Eitthvað svona frá tímum hellisbúanna.
-Nope, ekki þú. Ég get ekki ímyndað mér að nokkrum karlmanni hafi nokkurntíma dottið í hug að þú værir ekki fullfær um að passa þig sjálf. Hvað ertu annars að hugsa? Ef ég þekki þig rétt þætti þér ekkert lítið pirrandi ef einhver héldi að þig vantaði verndara.
-Auðvitað vantar mig ekki verndara. Ég er bara að pæla í því hvort vanti í mig eitthvert mikilvægt, kvenlegt element.

Einu sinni fyrir mörgum árum hitti ég fræðimann á fylliríi. Hann var á blús og eitt af því sem honum þótti sorglegt var að hafa aldrei fengið blóm fyrir kennslu- eða fræðimannsstörf sín. Ég sagði honum hálfundrandi að það hefði aldrei hvarflað að mér að hann hefði gaman af blómum.
-Ég hef heldur ekkert gaman af blómum, sagði hann. En ég hefði gaman af því að vita að einhverjum þætti ég eiga skilið að fá blóm.

-Ég er svo ánægð með hann, sagði hún og strauk mælaborðinu ástúðlega. Ég gat vel skilið það. Lúxus er, tja… lúxus.
-Hvernig ferðu að því, einhleyp með unglinga, að eiga svona flott heimili, vera alltaf í nýjum fötum, alltaf í útlöndum og eiga nýjan, fjögurra milljón króna jeppa? spurði ég.
-Blessuð góða ég skulda þetta allt saman, sagði hún og hló glaðlega, rétt eins og það væri mikið fagnaðarefni að vera nýbúin að bæta fjórum millum við skuldahalann.
-Gott ef það virkar fyrir þig en ég gæti þetta ekki, sagði ég. Minn er nú bara gamall og ljótur en ég á hann þó allavega skuldlausan.

Hún kveikti sér ekki í sígarettu, því maður reykir ekki í nýjum bíl en handahreyfingarnar komu upp um hana. Hana dauðlangaði.
-Veistu dálítið Eva. Einu sinni átti ég allt skuldlaust. Litla íbúð, lélegan bíl og ljótt innbú. Gerði aldrei neitt og fór aldrei neitt, eldaði soyjakjöt og grjónagraut til skiptis. Ég var skuldlaus en ég var samt ekki baun hamingjusöm. Nú er ég svo skuldug að ef ég verð bráðkvödd mun bankinn setja hræið af mér á uppboð. En so what? Þegar ég kem út á morgnana, í almennilegum rúskinnsstígvélum og set þennan í gang, þá finnst mér ég eiga heiminn. Skuldlausan. Og maður lifir bara einu sinni.

Ég skil hana. Mér finnst eitthvað sjúkt og rangt við þetta viðhorf. Samt velti ég því fyrir mér hvort ég sé að missa af einhverju.

Sannleikurinn hefur aldrei gjört mig frjálsa, það hinsvegar gerir rækileg tiltekt. Eins leiðinlegt og það er að losa sig við dót sem þvælist fyrir manni er það stundum nauðsynlegt og yfirleitt saknar maður þess ekki að ráði. Að vísu veit ég ekkert hvað ég ætla að gera við dótið sem ég bar upp úr kjallaranum í fyrradag, ég er ekki alveg tilbúin til að aka því í Sorpu og hef ekki pláss fyrir það heima hjá mér en það er samt eitthvað frelsandi við að vera búin að koma því í merkta pappakassa.

 

Stefán og drengirnir hans komu í mat til mín í gær.

Askur: Hversvegna skilur fólk? Ég myndi aldrei vilja skilja. Maður ætti bara að giftast einhverri sem maður er viss um að maður muni alltaf elska.
Stefán: Það er það sem fólk gerir. Maður trúir því en svo skiptir fólk um skoðun þegar vandamálin verða of mörg.
Eva: Og þegar þú þarft alltaf að vera með besta vini þínum þá verðurðu þreyttur á honum.
Askur: Maður ÞARF ekki að vera alltaf með besta vini sínum.

Það er nú þannig með drengi, þeir gera ekki endilega ráð fyrir raunveruleikanum.
Rún dagsins er Nauð.

Kominn með Langbrók upp á arminn sé ég. Þokkalegt skor það. Bingó!