Mér hefur ástin aldrei fært
annað en sorg og kvíða
þjáð mig og kvalið, svikið, sært
og samt er ég enn að bíða.
Stundargleði gefa víst
greyin rétt á meðan
en þegar ég áföll þoli síst
þjóta þeir aftur héðan.
Einatt þann ég elska mest
sem á það síðast skilið
og finn svo annað fyrir rest
fífl, að brúa bilið.
Víst þú kæri kenndir mér
hverjum helst má treysta.
En hversu væn sem verð ég þér
þá vantar þennan neista.
Einn daginn þegar ég leit í spegilinn að morgni, tók ég eftir því að hakan á mér hafði lengst. Í fyrstu var ég ekki viss, hélt að þetta væri kannski vitleysa í mér en þegar ég kom í vinnuna hafði samstarfsstúlka orð á því eitthvað væri einkennilegt við andlitið á mér. Ég hef alltaf verið talin snotur og þetta olli mér satt að segja áhyggjum. Halda áfram að lesa
Ég hugsa til þorpsins
og minnist gamalla húsa
sem húktu hvert fyrir sig
svo tóm
niðri í fjörunni.
Og berfættra daga
með sand milli tánna
þegar glettnar smáöldur kysstu
blaut spor í sandinum.
Og ég hugsa til þín
og minnist
bláleitra ágústkvölda
sem veltust hlæjandi í grasinu
og hlupu svo burt
út í heiminn
og báru okkur burt
frá berfættum dögum
og bláleitum kvöldum
og hikandi fyrstu kossum
í handsmáu rökkrinu.
Og þó á vináttan í raun
eitthvað skylt við tunglsljósið.
Stundum hvarflar hugur minn
til ástríðublíðra handa þinna
-enn.
Heitt vax
er ekki endilega meðfærilegt
þótt það bráðni í deiglunni.
Storknar að sönnu fljótt
á köldu stáli
en mótast að eigin geðþótta.
Víst gæti ég lifað þér til yndis,
í stöðugri myndbreytingu,
fingraför þín
greypt í eðli mitt
ef það er það sem þú vilt.
En þótt ég úthelli hjarta mínu
yfir steðjann
mun engin sleggja
slá þér nothæfar skeifur úr því.