Rauð ég ríð, alla tíð
gegnum fannir, frost og hríð
hann berst
þótt blási á móti og bylji á
veðrin verst
Fjöll og fell, blástirnd svell
duna við hans hófaskell
á skeiði
ef skánar veðrið, ber hann mig
heim á leið
Fráan fót, uppí mót
áfram yfir þýfi og grjót
hann ber
og þreyir þunga byrði
á baki sér.
Eygi stjörnum ofar
aðra tíma og betri
vor að liðnum vetri
vekur nýja trú.
Ljósi og birtu lofar
lífsþrá raddar þinnar,
svarthol sálar minnar
söngvum fyllir þú.
Og neindin, full af næturgalans kvaki
niðamyrkrið gegnum fer að skína,
þótt ég sofi samt er líkt og vaki
sál mín, hverja nótt við hljóma þína.
Úr dvalanum ég rís og dýpra smýgur
dagsins ljós, að rótum sálar minnar,
hjarta mitt úr fjötrum brýst og flýgur
frelsins á vit og ástar þinnar.
Allri lofgjörð æðra
yndi rödd þín hrærir,
sól úr skýjum særir
syngur dögun óð.
Meðal minna bræðra
mig þú fundið hefur
tóm mitt töfrum vefur
tóna þinna flóð.
Hún kunni illa við kirkjugarða. Hún óttaðist ekki anda hinna framliðnu og því síður taldi hún líkur á að hún raskaði grafarró þeirra. Ekki angraði hugmyndin um návist guðdómsins hana heldur enda taldi hún víst að sá hégómaspengill héldi sig fremur meðal þeirra sem ennþá væru í aðstöðu til að tilbiðja hann. Halda áfram að lesa
Hvað er svo grænt á góðviðriskveldi
sem garðteiti í Þingvallasveit?
Er augu þín glóa af grillkolaeldi
glettin og ástríðuheit.
Garðurinn angar af gróðri í blænum
og gleði mín af því vex.
Mitt hjarta er ölvað af hamingjugrænum
Heineken, Tuborg og Becks.
Út’undir garðsvegg gott er að spræna
glundrinu í sælli bæn.
Heilla þó meira en Heineken væna
þín brúnaljós bjórdósargræn.
Ég hef elskað margan mann
af misjafnlegum þunga
og heitast þeim mitt hjarta brann
sem harðast lék mig unga.
Allir skildu þeir eftir sig
ör á hjarta mínu
en enginn framar fangar mig
með fagurhjali sínu.
Einatt brölti ég upp á mann
sem er víst þannig gerður
en engan legg ég ást við þann
sem ekki er tára verður.
Eftir lítð lausafling
læt ég sem ég hat´ann
mig vantan engan vitleysing,
víktu frá mér Satan.