Ég yrði leiðinlegur sjúklingur. Ég hef verið lasin síðan á fimmtudag og er með a.m.k. jafn mikla geðbólgu og hálsbólgu. Þetta er svona klassískt lasleikaástand, ekki nógu veik til að leyfa mér að leggjast í bælið en líður illa og er allt of slöpp til að ná viðunandi afköstum. Að sjálfsögðu er ég með ljótuna líka. Þrútin í kringum augun og rauð í kringum munn og nef. Sýg upp í nefið og hósta á milli þess sem ég staupa mig á dönskum brjóstdropum.

Heillandi! Ég verð að fara að druslast til að láta tæta úr mér kirtlana en það er aldrei beinlínis hentugur tími til að vera frá vinnu. Það er reyndar dálítill ókostur við að vera í sjálfstæðum rekstri, maður á aldrei frí. (Ekki svo að skilja að ég sé ósátt, ég ætla aldrei framar að vinna undir stjórn annarra.)

Pegasus í útlandinu. Þurfti að fara í reglubundna þjálfun í einhverjum flughermi í Noregi. Ég sakna hans meira en maður á að geta saknað einhvers sem maður hefur ekki þekkt nema í tvo mánuði. Hann er bara búinn að vera eina viku í burtu og við höfum hangið meira og minna á msn allan tímann en ég get samt varla beðið eftir að fá hann heim. Hann kemur á föstudaginn, mér finnst voða langt þangað til. Það er út af fyrir sig ágætt að þessi lasleiki (með tilheyrandi ljótu og leiðinlegheitum) skuli koma upp einmitt á meðan hann er ekki í sjónmáli, maður vill nú helst gefa sæmilega huggulega mynd af sér svona í blábyrjun.

Skrýtið samt. Venulega tek ég því sem mjög alvarlegu viðvörunarmerki ef ég sakna einhvers annars en nánustu ættingja en núna finnst mér það bara eðlilegt.