Í gær sat ég stysta (bjánaleg stafsetning) húsfund sem ég hef mætt á síðan ég flutti í blokkina. Hann var ekki nema 70 mínútur. Á fundinum var tekin ein ákvörðun. Ákvörðun um að fresta fundinum.
Meðan hárið er að þorna
Mér líður illa í mannþröng en magadansstelpurnar voru samt þess virði. Helga Braga eins og sveitt fjósakona innan um þessa álfakroppa. Fóstbræður fara henni betur. Kræst hvað mig langar á fleiri námskeið. Ég á m.a.s. nýtt peningabelti sem ég hef aldrei notað.
Hendurnar á okkur eins og frostpinnar, svo við fórum inn á kaffihús og eftir aðeins 40 mínútna setu lykta ég eins og skítahaugur. Fallegi kjóllinn minn sem ég var að nota í fyrsta sinn, kápan, nærfötin og hárið á mér. Frekar írónískt að augnrennsli, andnauð og óþefur skuli vera helstu merki þess að maður hafi orðið fyrir aðkenningu að félagslífi.
En sótthreinsun er lokið og Elías á leiðinni. Yndislegt að þekkja einhvern sem getur deilt með manni rúmi án þess að reka kjánaprikið á sér utan í mann í tíma og ótíma. Ég þarf að vinna minnst 6 tíma á morgun og hef ekki fengið frídag síðan um páska en skuldastaðan stefnir líka hraðbyrði í kökusneið. Handrit að rúnabók tilbúið. Meðvirkni minni við margháttaðri geðsýki hér með lokið. Matarboð annað kvöld.
Þetta eru góðir dagar.
Tilraun til vopnaðs ráns
Í gær kom maður í annarlegu ástandi í Nornabúðina, gaufaði bitvopni upp úr rassvasanum og bað kurteislega um hundraðkall.
Spúnkhildur aftók með öllu að fyrirtækið hefði yfir að ráða hundraðköllum til ölmusugjafa og manngarmurinn paufaðist út, heldur sneypilegur.
Svo kom löggumann og hirti hann. Ég sárvorkenndi greyinu en það er ekki alveg víst að hann hefði mundað kutann af sama hengilmænuhætti gagnvart 12 ára barni eða íbúum elliheimilisins.
Gengisfall
Einu sinni var ég afskaplega hrifin af gáfuðu fólki.
Síðan hef ég smátt og smátt áttað mig á því að sumir þeirra sem sprengja skalann á greindarprófum, eru nánast þroskaheftir á tilfinningasviðinu. Margir auk þess svo útblásnir af innistæðulausri sjálfsánægju að þeim hættir til að vanmeta þá sem þeir skeina sig á.
Það er hættulegt að vanmeta andstæðing sinn en jafnvel ennþá hættulegra að vanmeta þá sem maður þarfnast. Hæfileikar fólks, greindarfar þess og vinnuframlag er ekki alltaf í réttu hlutfalli við gaspurgirni þess. Og músin sem læðist er ekki endilega huglaus eða heimsk.
Eða kannski er það ekki þrautseigja, heldur þörf hins vanmáttuga fyrir að vita sig loksins hinumegin við borðið.
Allt sem þú vilt geturðu fengið en stundum ekki fyrr en fyrr en þú kærir þig ekki um það lengur. Það er ljótur leikur að viðhalda væntingum sálar um eitthvað sem er ekki í boði og verður ekki í boði. Það hef ég aldrei gert og veit að þú myndir ekki gera það heldur. Þessvegna gæti ég treyst þér fyrir sjálfri mér.
Sálufélag er eins og öll önnur félög, eitthvað sem manneskjur búa til.
Af hugviti starfsmanna bílastæðasjóðs
Bílastæðasjóður er mikil dásemdarstofnun og hefur á að skipa hugmyndaríku starfsfólki sem kann bráðsnjallar lausnir bílastæðavandanum í miðborginni.
Vinkona mín sem býr við Vesturgötuna á íbúakort en lendir samt iðulega í því að þurfa að leita lengi dags að hentugu bílastæði. En nú er lausin fundin. Hinir ráðsnjöllu útsendarar bílastæðasjóðs dreifðu nýverið miðum, þar sem þeir bentu íbúum við Vesturgötuna, þ.m.t. vinkonu minni og hennar fjölskyldu, á þann möguleika að leggja bílnum við Skúlagötuna. Þetta fannst vinkonu minni stórgóð hugmynd. Það eru heilar þrjár vikur síðan hún gekk í gegnum keisaraskurð og því tilvalið að fá sér daglega spássitúra milli bæjarhluta með krílið á öxlinni í þessu yndislega íslenska sumarveðri.
Mér finnst þetta næstum því jafn snjöll lausn og símastæðin svokölluðu. Nú eru liðnar rúmar 3 vikur síðan grasakona Nornabúðarinnar pantaði og greiddi símastæði fyrir okkur báðar. Númerið virkar reyndar ekki og á þessum 3 vikum hefur ekki náðst í neinn sem hefur til að bera vald, vit og vilja til að kippa því í liðinn. Það er því ekkert hægt að nota þessi stórfenglegu símastæði, sem við erum þó löngu búnar að borga fyrir -en hugmyndin er góð.
Þversögn lygalaupsins
Æfingin skapar meistarann. Samt eru þeir sem ljúga mikið ekki endilega góðir lygarar. Reyndar held ég að fyrsta lífsregla góðra lygara sé að ljúga ekki meiru en nauðsynlegt er.
Ég hef mikla reynslu af lélegum lygurum.
Ég veit ekki hvort ég hef reynslu af góðum lygurum, því góður lygari hefur vit á því að láta aðra ekki komast að því hvað hann er góður lygari. Kannski tekst góðum lygara að telja öllum trú um að hann sé lélegur lygari.
Ofnæmi?
Fyrst kenndi ég tilviljunum um en nú hefur gengið á þessum undarlegheitum í næstum 2 ár samfleytt.
Í hvert sinn sem ég kemst í hvíslfæri við karlmann sem hugsanlegt er að ég gæti með góðum vilja orðið ástfangin af, fæ ég líkamleg höfnunareinkenni sem eiga sér enga læknisfræðilega skýringu. Halda áfram að lesa