Sérstakur hópur manna ku vera að vinna að því hvernig hægt verði að opna þessi hlerunarmál úr kaldastríðinu, segir Geir.
Hvað um gamla góða húsráðið að hætta þessum hallærislegu undanbrögðum og finna „sérstökum hópi manna“ einhver þarfari verkefni? Af hverju þarf hóp manna til að finna einhverja sérstaka aðferð til að rétta fræðimönnum pappíra sem almenningur á fullan rétt á að fá að sjá?
Hafa menn annars nokkuð að fela?
Ég var fyrst núna að lesa Flugdrekahlauparann. Þetta er góð bók, það vantar ekki, örlagasaga tveggja drengja sem alast upp í Afghanistan. Þetta er bók sem allir ættu að lesa en ég er samt ekki snortin. Sagan er til þess fallin að græta væmnisfrírri manneskju en mig en mér þykir bara ekkert vænt um aðalpersónurnar. Sögumaðurinn er sjálfhverf raggeit, vinur hans vammlaus og þrælslundaður. Ég kann illa við þá báða.
Samúð? Jú ég finn til samúðar með þeim á sama hátt og ég hef samúð með glæpamönnum og alkóhólistum. Það er vitræn samúð, siðferði fremur en tilfinning. Vitneskjan um að breiskleiki sé sammannlegur kvilli og að oftast séu gjörðir manna skiljanlegar, þótt þær séu ekki réttlætanlegar. En það er ekki samlíðunin með Ástu Sóllilju á jörðinni.
Ennþá er það viðhorf ríkjandi að sé sjúkt og rangt að brjóta tennurnar úr fólki og skera í andlitið á því. Það getur þó verið mjög hagkvæmt. T.d. má nota slíkar aðferðir til að fá viðkomandi til að borga manni péning sem aftur fer inn í hagkerfið, þjóðinni allri til hagsbóta og alþjóðasamfélaginu líka. Mannhelgisinnar líta á það sem fólskuverk að virkja mannauðinn á þennan hátt og ofsækja þá sem leggja stund á ofbeldi, þrátt fyrir augljósa þjóðarhagsmuni. Það sem mannhelgisinnum yfirsést er að fólk missir hvort sem er tennurnar og fær rákir í andlitið af náttúrulegum ástæðum.
Það er löngu sannað að náttúran gjörbreytir útliti fólks á nokkrum árum eða áratugum. Það er því ekki við ofbeldismenn að sakast þótt einhver auminginn, sem er sennilega hvort sem er frekar ljótur, fái einhver ör, iðraskaða eða eigi í öndunarerfiðleikum eftir þjóðhagslega ofbeldisframkvæmd. Öll þessi einkenni hefðu getað komið fram án þess að hann hefði látið krónu af hendi.
Ég ólst upp við hvalkjöt. Mér finnst það gott. Ég efast um að hrefnan sé í útrýmingarhættu.
EN. Við höfum engan sem ætlar að kaupa hval af okkur, Íslendingar éta hann ekki einu sinni sjálfir og hvalveiðar fara greinilega fyrir brjóstið á mjög mörgum. Við erum sennilega að koma okkur í vandræði með þessu og tilgangurinn virðist ekki vera annar en sá að „gera eitthvað“.
Það er nóg af terrierhundum í heiminum. Þeir eru ekki í neinni útrýmingarhættu. Það er allt eins líklegt að kjötið af þeim sé ágætt. Ættum við þá að ala terrierhunda til slátrunar bara af því við getum það?
Ef við værum að berjast fyrir lífi okkar þætti mér málið horfa öðruvísi við en við eigum ekkert bágt. Íslenska ríkið er smátittur sem veður áfram á viðhorfinu „ég geri það sem mér bara sýnist“. Það getur þjónað tilgangi að fara sínar eigin leiðir og gefa skít í viðhorf annarra en í þessu tilviki er Ísland ekki sjálfstæðishetja sem stendur af sér kreddur og kúgun heldur andfélagslegur unglingur.
–Ég hef saknað þín.
-Það þykir mér vænt um.
-Hvað var þetta? Kaldhæðni?
-Heldurðu?
-Æi, viltu ekki dylgja við mig. Ég skil ekki dylgjur. Halda áfram að lesa
Framvegis mun Nornabúðin fagna 18. október til minningar um að þann dag beið ég í síðasta sinn í 20 mínútur eftir því að ná sambandi við þjónustuver Satans.
Ég er semsagt búin að flytja viðskipti búðarinnar til OgVodafone. Netið var tengt í dag og allt er fullkomið. Ef Vódafónn reynast mér ekki verr en Síminn (og það tel ég ótrúlegt þar sem ég hef aldrei átt viðskipti við nokkurt fyrirtæki sem veitir jafn lélega þjónustu) mun ég flytja heimasímann minn með öllu tilheyrandi þangað í desember, um leið og ég losna undan samningnum við Satan.
Ég á erfitt með að móta frumlega mynd í huganum. Ég sé t.d. sjaldan fyrir mér persónur og atburði í skáldsögum nema leggja mig fram um það og þá set ég andlit þekktra leikara (eða bara fólks sem ég kannast við) á persónurnar. Ég verð sjaldan fyrir vonbrigðum með val leikara í kvikmyndir gerðar eftir skáldsögum, finnst bara frábært að hafa loksins fengið að sjá hvernig fólkið lítur út. Ég skynja atburði sem ég les og heyri um sem útlínur og skugga, ef ég skynja þá sjónrænt á annað borð. Halda áfram að lesa