Hversvegna?
Jú, vegna þess að menn í mikilvægum stöðum
þurfa að vera virðulega til fara
ef þeir vilja láta taka mark á sér.
Bleikt & Blátt – samsæriskenning
Ég fór svo mikið að hugsa um bleikt og blátt þegar ég las þennan pistil. Ég er algjör sökker fyrir samsæriskenningum. Keypti t.d. inside job kenninguna um 11. september algjörlega og nú er ég hreinlega í vímu yfir kenningu Chomskys um að samsæriskenningin sjálf sé samsæri um að draga athyglina frá einhverju athyglisverðara. Kenningin um að hið illa feðraveldi hafi sameinast um að stela bláa litnum frá konunum og fleygt í okkur væmna, bleika litnum í staðinn, hefði átt að smjúga inn í hjarta mitt. Ef út í það er farið hef ég gleypt margar ótrúlegri kenningar hráar.
Halda áfram að lesa
Af uppeldi menntskælinga
Menntskælingur tekur viðtal við glamúrbófa og allt verður vitlaust. Skólameistari biðst afsökunar og menn henda á milli sín hugmyndum um að ritskoða þurfi framhaldsskólablöð. Menn spyrja hvort börnin séu gengin af göflunum. Halda áfram að lesa
Enn af klippingu borgarstjóra
Endur fyrir löngu lagði Hnakkus fram ágæt dæmi um birtingarmyndir kynþáttahyggju í daglegu lífi
Ég vil bæta aðeins við þessa ágætu upptalningu. Þú veist að þú ert rasisti: Halda áfram að lesa
Af kvenhatri Salmanns Tamimi
Salmann Tamimi opnar á sér þverrifuna, verður það á að nefna son sinn sérstaklega en ekki dætur, sem miðað við hans uppruna ætti svosem ekki að koma neinum á óvart.
Á snjáldrinu verður allt vitlaust. Einhverja rámar í viðtal þar sem Salmann mælir með duglegri eiginkvennabarsmíð, helst með priki. Aðra minnir að þetta hafi nú kannski ekki alveg verið svona gróft. Ég sá þetta viðtal ekki sjálf en á endanum sendi ágætur maður mér útprent af því og kann ég honum bestu þakkir. Halda áfram að lesa
Tepruskapurinn í kringum Chomsky
Egill Helgason ympraði á því svona í framhjáhlaupi.
Annars hafa fjölmiðlar kallað Noam Chomsky mesta hugsuð samtímans, áhrifamesta þjóðfélagsrýninn, einn vinsælasta álitsgjafann, þeir hafa jafnvel kallað hann aktivista þótt hann hafi nú lengst af verið meiri hugmyndfræðingur en aktivisti.
Af einhverjum dularfullum ástæðum virðist það vera einhverskonar feimnismál að Noam Chomsky, vinsælasti spekingur samtímans er anarkisti. Hefur m.a.s. lýst sjálfum sér sem anarco syndicalista. Af einhverjum undarlegum ástæðum er eins og megi alls ekki minnast á að samfélagsrýni hans ber öll meiri eða minni (aðallega meiri) keim af þeirri skoðun að yfirvald sé almennt til óþurftar og að hann telur yfirvald eingöngu eiga rétt á sér í þeim tilgangi að vernda og hjálpa, t.d. vald til að bjarga lífi manns sem er ekki í ástandi til að gefa samþykki.
Af einhverjum ástæðum nefnir enginn að andúð Chomskys á hernaði, áhugi hans á mannréttindum og tjáningarfrelsi, gagnrýni hans á stóriðju, þjóðernishyggju og jafnvel þjóðríkið og sú skoðun hans að kapítalismi og lýðræði fari illa saman, eru hugmyndir sem flestir anarkistar eiga sameiginlegar (enda þótt vitanlega deili fleiri einhverjum þessara hugmynda eða öllum.)
Nú er Chomsky sjálfur ekkert sérlega gefinn fyrir merkimiða og þótt öll hans orðræða beri þess merki að hann er anarkisti þá er hann ekkert að stagast á því sjáfur. Engu að síður eru íslenskir fjölmiðlar almennt frekar áhugasamir um stjórnmálaskoðanir mikilla áhrifamanna og því hlýtur sú spurning að vakna hvers vegna Íslendingar virðast forðast að nefna þá mikilvægu staðreynd að Noam Chomsky er anarkisti.
Líklega er það vegna þess að hann er hvorki með hanakamb né groddalokka og klæðist ekki fötum sem frænka hans keypi á nytjamarkaði og henti svo þegar hún úrskurðaði þau ónýt 6 árum síðar. Það er nokkuð ljóst að virðulegur, eldri prófessor í kaðlaprjónspeysu getur varla verið anarkisti. Ekki fremur en íslenskir góðborgarar geta verið nazistar nema bera hakakross. Eða ef hann er nú samt anarkisti, þá er allavega eins gott að nefna það ekki, því ekki viljum við nú koma óorði á fordóma Íslendinga gagnvart anarkisma.
Föðurlandsþversögnin
Svo merkilegt sem það er þá er barátta aðgerðasinna gegn þjóðernishyggju sprottin af föðurlandsást. Baráttan gegn Kárahnjúkavirkjun beindi sónum okkar að mannréttindabrotum álrisa og virkjanafyrirtækja, mannréttindabaráttan gerði okkur meðvituð um ömurlegar aðstæður flóttafólks, vandi flóttamanna sprettur af hugmyndinni um þjóðríkið.
Áherslurnar hafa breyst og aðgerðasinnar á Íslandi eru fáir. Þeir hafa ekki ráðist gegn Landsvirkjun og álrisunum af neinni alvöru um hríð en það merkir ekki að þeim sé ekki ennþá jafn annt um náttúru landsins. Nýlegar fréttir af hörmulegum áhrifum virkjunarinnar á lífríki Lagarfljóts ýta við okkur því þótt okkur hafi ekki tekist að afstýra Kárahnjúkavirkjun er langt frá því að stóriðjuskrímslið hafi fengið nægju sína. Varla er sú lækjarspræna á landinu sem ekki þykir vænlegur virkjanakostur og þörfin fyrir umhverfisaktivisma er síst á undanhaldi.