Kalt og blautt
og beint í andlitið.
Er einhver í geðillskukasti þarna uppi?
Fyrr má nú vera veðrið!
Annað en í minni sveit,
þar var alltaf sumar og sól.
(Nema stundum, en það er önnur saga.)

Nei, ég segi það satt,
þetta er ekki ásættanleg framkoma.
Það hljóta að vera borgarenglar
sem hrækja svona
í andlitið á saklausu fólki.

Strýkur gullnum lokk
við stælta vöðva malbiksstráksins,
sleikir vetrarhrím af hörundi hans
allt niður að buxnastrengnum.

Andar undir stuttkjól stelpu
sem gengur hjá.

Andartak mætast augu þeirra;
blístur og bros,
í þeirri óbifanlegu trú
að pervafuglinn
búi í hormónahreiðri bak við augun.

Þegar ég var barn
söng þakrennan í vindinum.

Á daginn kátt og klingjandi
-þá voru álfar á ferli.
Um nætur djúpt og dapurlega
-þá riðu draugar húsum.
Regnvatnið rann niður glufur
í ryðguðu rörinu
og lék undir þann söng.

Dag nokkurn gerði mikinn storm
og þakrennan hrundi niður.
Það gerði ekkert til,
hún var hvort eð var búin að gegna sínu hlutverki.

Og söng ekki framar.

Ný renna kom í hennar stað.
Heil og gljáandi,
beindi regnvatninu aðeins eina leið.
Hina réttu leið.
Og söng ekki.

Þann dag voru fjöllin hnípin
og vöfðu grá sjölin
fastar að herðum sér.

Myrkar skríða nætur
úr skotunum
gera sér hreiður í snjóruðningum

og dagarnir
skoppa út í bláinn.

Síðar breytti ég þessu ljóði en ég held að fyrri gerðin sé betri. Seinni gerðin er þannig:

Myrkar skríða nætur
úr skotunum
gera sér hreiður í snjóruðningum;
þar hafa dagarnir sofið.

Í mjóum taumum
renna þeir út á götuna
leystir úr viðjum
skoppa þeir fagnandi
út í bláinn.

Ljósastauraskógur.
Malbikaður árfarvegur.
Málmfiskar malandi af ánægju
í röð og jafna bilin
synda hratt milli gljáandi ljósorma
undir skini glitepla.

Líf.

Fjarri einsemd og myrkri.
Fjarri bílakirkjugarði
og ónýtum gaddavírsgirðingum.
Fjarri mýrarflákum,hrossaskít
og bilaðri rotþró.
Regnbogabrák í vætu bensínstöðvarplansins.
Ilmur af borg.

Hingað liggja allar leiðir.