Ég vaknaði í morgun, við hljóm nýrrar klukku
sem ekki hefur áður slegið í húsi mínu.
Fagnandi leit ég í dimmbláa skífuna og spurði:
„Hvenær klukka mín,
hvenær mun tif þitt hljóðna
og þögnin ríkja á ný í húsi mínu?“

Í þeirri dimmbláu skífu sá ég engan vísi
aðeins svarta miðju og tóma,
aðeins tóma miðju og hring,
í húsi mínu.

En í tifinu hljómaði svarið,
ekki sorgbitið,
ekki ástríðufullt,
aðeins blátt-áfram staðreyndatif;
bráð-um, bráð-um.

Sett í skúffuna í ágúst 1999

Drukknuð í rauðhærðu faðmlagi,
hef ég unað mér á freknubeit við axlir þínar.
Þambað vitleysuna af vörum þér
og prrrððrað þríhendu í hálsakotið.

Og leggi ég eyra við nafla þinn
má greina söng sálarinnar í fjarska:
„Allar vildu meyjarnar eiga hann,
hæfaddírífaddirallala og amen“.

Sting að lokum Litla Bleik í vettlinginn
og ríð til þings,
falleruð af ljóðlöngu falleríi forfeðra
sem súrraðir út úr rykugum deginum
vitja mín í hlátri.

Haustskógarhárið þitt
hefur fellt lauffreknur
á axlir þínar.

Enn lifa bláberjaaugu mín
í lyngmóaaugunum þínum.

Þó finn ég kvíðann nauða
í nöktum greinum
og bý mig undir næturfrost
þegar ég heyri
vængjaþytinn
í hjarta þér.

Hafaldan greiddi sólarlagið frá öxlum þér
og kyssti fjörusteina.
Greip þétt um þanghjartað
og bar það á burt.

Tvö smáhöf á brimsöltu háflæði
skorti seiðmagn
til að flétta sólarlag,
verja fjörugrjót kossum,
festa rótum þitt reikula þang.

Enga höll hef ég ennþá reist mér fyrir austan sól,
aðeins lítið hús fyrir austan fjall
og garðurinn í óttalegri órækt.

Enga sigurför hef ég farið á hvítum hesti á enda veraldar,
tel það nokkuð gott að aka út í Kaupfélag,
hef ekki einu sinni rænu á að þrífa bílinn.

En dag nokkurn mun ég að standa upp
og axla bakpoka áhættunnar.
Leggja leið mína yfir fjöllin sjö
þangað sem nornir sitja ennþá og spinna mér örlagaþráð.

Og ég mun hrifsa þann þráð úr höndum þeirra
og setja upp minn eigin vef
og slá hann af krafti,
til hallarbygginga og sigurfara,
sjálf.

Þegar ég er búin að koma garðinum í þokkalegt stand
og bóna bílinn.

Þetta verður allt í lagi
sagði ég sannfærandi
og lét sem ég tæki ekki eftir efanum
sem seytlaði niður í hálsmálið
og rann í köldum taum niður bakið.

Þetta bjargast áreiðanlega
sagði ég ákveðin
og þóttist ekki finna hvernig ég kipptist til
þegar kvíðinn skreið upp í buxnaskálmina
og nartaði í hnéð.

Allt fer þetta víst einhvernveginn
tautaði ég
og bauð hættunni heim
á meðan uggurinn gróf sig undir hörundið
og bjóst til vetursetu.

Og þegar allt fór á versta veg
og angistin skaut rótum
á bak við þindina
sá ég ekki ástæðu til að líta í spegilinn.
Allt fór þetta jú einhvernveginn
og ég varð ég ekki einu sinni hissa.