Eftirfarandi gullkorn er frá syni mínum Byltingamanninum.
Sko! Til skamms tíma leit út fyrir að Helvíti yrði brátt eini staður veraldarinnar þar sem maður gæti búist við að finna ósnortna náttúru. En nú eru svo margir virkjanasinnar komnir þangað að þeir eru örugglega búnir að virkja hvern einasta hver og hvert einasta eldfjall í Vítii.
Ég játa á mig áhrifagirni og fordóma. Mig langaði ekkert sérstaklega að sjá Öxina og jörðina, fór aðallega af því að Haukur hafði áhuga. Ég sé hins vegar ekkert eftir því að hafa farið. Þetta er aldeilis stórfín sýning og legg ég til að þeir gagnrýnendur sem hafa rakkað hana niður og áreiðanlega dregið úr aðsókn, taki dóma sína og troði þeim upp í Þjóðleikhúsið á sér.
Þetta átti að heita lokasýning en þar sem hefð er fyrir aukasýningum og allra síðustu sýningum er ekki útilokað að enn gefist tækifæri. Verði svo hvet ég alla leikhússunnendur til að mæta.
Svolítið framandlegt að vera hér aftur. Eftir öll þessi ár. Leggja bílnum í stæðið við hliðina á stæðinu sem eitt sinn var stæðið mitt. Það er búið að skipta um útidyrahurð og gólfteppi en gömlu hjónin með púddelhundinn sem dó búa enn á 2. hæð og einstæða móðirin (sem ég frétti seinna í kvöld að sé ekki lengur einstæð) á þeirri 3.ju.
Ganga upp stigann og snerta vegginn sem ég hallaði mér upp að á meðan ég kyssti svo sætan og skemmtilegan mann hálftíma áður en ég lokaði augunum og lifði það af, árið sem Keli var í Albaníu. Áfram upp á 4. hæð, næstum eins og heimsækja sjálfan sig nema ég fer ekki alla leið að mínum dyrum. Halda áfram að lesa
-Veistu dálítið, þú ert ekki skráð sem Eva í gemsanum mínum, sagði hann sposkur á svip.
-Nú? Heldur hvað?
-Lilith. Af því að þú ert miklu frekar Lilith en Eva. Halda áfram að lesa
Fyrir um 13 árum eignaðist ég vinkonu sem mér þykir ennþá vænt um þótt við höfum sáralítið samband haft síðustu árin. Á þeim tíma vorum við hinsvegar heilmikið saman. Hún var nógu lítil til að ég gæti notað fötin hennar en of stór til að hún gæti notað fötin mín. Halda áfram að lesa
Við Pysjan fórum að sjá Belgíska Kongó í kvöld. Drottinn minn dýri hvað ég skemmti mér vel. Átti von á góðu en þetta var alveg óborganlegt. Ætlaði reyndar að eyða laugardagskvöldinu með stráknum en Sigrún bað mig að vinna með sér á laugardagskvöldið svo ég samdi við hann um að við færum frekar í leikhús í kvöld og að þeir Snorri gætu þá verið saman á laugardagskvöldið. Hann var hæstánægður með það og ég verð að segja að ég er fegin því annars hefði ég líklega misst af þessu frábæra stykki. Bara ein sýning eftir og ég hvet alla til að fara á lokasýninguna.
Pysjan er kominn með leyfi til æfingaaksturs. Finn hvernig ég breytist í teiknimyndafígúru um leið og hann rykkir af stað. Finnst eins og hárið á mér sé vírbursti, augun glennast ósjálfrátt upp og ég yrði ekki hissa þótt kæmi í ljós að þau séu fest í tóttirnar með gormum, munnurinn hrepist saman og ég hreinlega ræð ekki við röddina, æpi upp þvert gegn ásetningi mínum þegar hann, svellkaldur, lætur sig vaða inn í hringtorg þvert fyrir ljósgráan Pajero, hreinan og með virðuleg jakkaföt við stýrið. Ég hef ekki orðið svona hrædd síðan ég sat í bíl með Borghildi systur minni síðast. Halda áfram að lesa