Af hverju ætti kona að leggja eigin hamingju til hliðar þótt hún gangi með barn fyrir annað fólk? Eru óléttar konur óhamingjusamari en aðrar? Er eitthvað sem bendir til þess að staðgöngumæður séu óhamingjusamari en aðrar konur? Hefur einhver lagt til að staðgöngumæðrum á Íslandi verði búin sömu skilyrði og á Indlandi?
Ég óska ennfremur eftir gögnum sem sýna fram á að eitthvert vit sé í þessari fullyrðingu: „Margir búa við slíka upplifun í samfélagi okkar, oftar en ekki fólk sem orðið hefur fyrir alvarlegum áföllum, ofbeldi eða er haldið fíkn.“
Ég gæti nefnilega vel trúað því að þeir sem helst aftengjast líkama sínum séu sjúklingar, fólk sem þjáist og finnst líkaminn vera því til trafala. Ég hef allavega orðið þess vör að sjúklingar og gamalmenni tala oft um líkama sinn á svipaðan hátt og gamla flík eða jafnvel byrði.