Skrýtið, og þó, kannski er það ekkert svo skrýtið.

Ég býst við að langsveltur maður sem sest að veisluborði sjái næringuna á undan lúxusnum. Hann áttar sig á því að allt er flott og fullkomið en hann treður sig fyrst út til að seðja sárasta hungrið og fer svo að dást að borðbúnaðinum og serviettunum og pæla í því hvernig laxasneiðunum er raðað í blómamynstur.

Síðustu þrjá mánuði hef ég eytt meiri tíma í húsi Pegasusar en heima hjá mér. Og auðvitað tók ég alveg eftir því að húsið er flott og fullkomið, maður þyrfti að vera blindur til að sjá það ekki. En það er fyrst núna sem ég er að meðtaka smáatriðin.

Ef ég hefði verið beðin að lýsa húsinu fyrir hálfum mánuði hefði ég sagt að það væri risastórt og fokkans flott. Ég hefði getað lýst rúminu hans (enda hef ég varið flestum stundum þar) og sagt til um litinn á eldhússinnréttingunni og sófasettinu í arinstofunni. Ég hefði vitað að það er lazyboy sófasett í aðalstofunni, en ég hefði líklega sagt að stólarnir væru tveir (þeir eru fjórir). Ég hefði getað lýst handriðinu, sófaborðinu, rósettunum í loftinu (sem eru úr gipsi en ekki frauðplasti) og ljósakrónunum af því að þessir hlutir eru bara listaverk sem höfða sérstaklega til mín en ég hefði sagt að rósetturnar væru tvær og báðar í stofunni en hið rétta er að þær eru fimm. Ég vissi að kæliskápurinn er með klakavél en ég hefði ekki munað að hann er tvöfaldur. Ég hefði sagt að garðurinn væri stór og að það væru mörg herbergi í húsinu og að skrifstofan væri full af viðurkenningarskjölum og prófskírteinum. Og stjörnukíki. Og bílskúrinn fullur af bílum og hjólum og allskonar. Ég hefði ekki getað lýst flísunum á baðherberginu (engu þeirra) gólfefnunum, höldunum á eldhússskápunum, lömpunum í svefnherberginu, speglinum á aðalbaðherberginu, ljóskerjunum í garðinum, símahillunni, útidyrahurðinni og ýmsum smáhlutum. Efri hæðina þekki ég svotil ekkert ennþá en ég er allt í einu núna að kveikja á því að þar er fullt af ónýttum og lítt nýttum herbergjum.

Ég hef verið svo upptekin af því að drekka í mig ástúð og blíðu að heilinn í mér hefur hreinlega ekki skrásett það sem blasir þó greinilega við. Ég er semsagt núna fyrst, eftir þriggja mánaða samband að meðtaka það að ég er með manni sem er rúmlega vel stæður. Ég vissi, svona vitrænt séð að hann byggi svosem ekki við neinn skort en það er einhver nýr skilningur að smella inn. Það allra skrýtnasta er að það hræðir mig ekki.