Ég hef velt því fyrir mér hvað geri það að verkum að fólk orkar á mann sem „hallærislegt“. Í mínum huga felst hallærisleiki fyrst og fremst í þessum litlu hlutum sem fólk segir og gerir til þess að reyna að fela sig en koma í rauninni upp um ömurlega sjálfsmynd.

Hallærislegt fólk er t.d.

Karlar í kvenmannsleit sem byrja á því að segja manni kvennafarssögur af sjálfum sér.
-Halló gæskur, ef þú værir kvennagull færi það ekki fram hjá mér. Finnst þér svona hræðilegt að njóta ekki meiri kvenhylli? Gerðu eitthvað í því eða byggðu sjálfsmynd þína á einhverju öðru, þú blekkir ekki einu sinni sjálfan þig. Af hverju ættirðu annars að vera kvennagull? Hefurðu virkilega ekkert annað eftirsóknarvert?

Karlar sem segjast vera að leita að föstu sambandi og senda manni mynd af typpinu á sér.
-Hvað ertu að reyna að selja mér? Ef þetta er það áhugaverðasta við þig, farðu þá á sjálfsstyrkingarnámskeið hið snarasta.

Konur sem kvarta undan hinu kvenkúgandi karlaveldi en fást svo ekki til að taka setu í stjórn félags eða mæta í viðtal við fjölmiðla.
-Er svona niðurlægjandi að viðurkenna að þér finnist þægilegt að láta aðra stjórna þér? Hvað er annars að því að vilja vera passiv?

Konur sem afsaka allan sinn vesældóm og ábyrgðarleysi með því að þær eigi börn.
-Ææææ, þér líður bara svo vel í hlutverki hins eilífa þolanda. Þig langar ekki rassgat að verða þér úti um menntun, taka þátt í tómstundastarfi eða standa þig í einu eða neinu. En þér finnst ágætt að aðrir haldi að það séu óviðráðanlegar aðstæður sem hindri þig í að blómstra.

Fólk sem bregst við þunglyndiseinkennum með því að taka sér frí úr vinnu, fara á eyðslufyllirí eða eitthvað annað álíka óábyrgt „til að hessa sig við“.
-Fín leið til að bæta samviskubiti í sarpinn og láta sér líða ennþá verr en það er það sem þú vilt er það ekki? Af því að þá færðu samúð og einhver kemur hlaupandi til að hjálpa þér við það sem þú þarft enga hjálp við.

Fólk sem sendir manni nafnlausan tölvupóst eða kommentar á bloggsíður án þess að gefa upp nafn.
-Ojmingjar sem hafa sennilega áhyggjur af því að það sem þeir segja falli ekki í kramið eða að einhver viti eitthvað um þá sem væri óþægilegt að kæmist í hámæli. Það væri nefnilega svo agalegt ef einhverjum líkaði ekki við þig. Það er alveg nóg að þú sjálf(ur) vitir hvað þú ert ömurleg(ur) þótt aðrir komist ekki að því líka.

Fólk sem segist vera „menntað í skóla lífsins“.
-Ææææææææ, það er svo rosalega ömurlegt að hafa ekki orðið sér úti um menntun. Aðrir gætu haldið að þú sért heimsk(ur)og það má fólk náttúrulega ekki halda (eða vita). Kommon auminginn þinn, ef þetta er svona mikið mál drullaðu þér þá í skóla, það geta allir hálfvitar lært eitthvað. Og hvað er annars að því að hafa ekki menntun? Þegar allt kemur til alls er löngu sannað að gáfur og menntun eru hreint engin trygging fyrir velgengni.

Fólk sem heldur því fram að það hafi valið að vera einhleypt og viðurkennir ekki að það sé einmana en æðir svo í fangið á þeim næsta sem lítur við því.
-Ojbara. Þú þykist vera svo mikil hetja að þú finnir ekki til mannlegra kennda. Heldurðu virkilega að það sjái ekki allir í gegnum þig? Nei, fólk sem velur sér að vera eitt grætur ekki niður í koddann sinn af einsemd eins og þú. Það bara viðurkennir að það sé stundum einmana og verður sér úti um félagsskap þegar það gerist. Eða ekki en lítur allavega ekki á einsemd sína sem merki um að það sé eitthvað að því.

Fólk sem er í ömurlegu starfi eða ömurlegu hjónabandi en staðhæfir að það sé stolt af því.
-Gimmíabreik, stolt af því að vinna leiðinlegt, erfitt og illa launað starf sem enginn metur að verðleikum. Stolt af því að hanga með maka sem er ekki góður við þig? Hvaða guð sagði að maður ætti endilega að vera stoltur af hlutskipti sínu, eða sáttur við það? Þú býrð áfram við það sama, a.m.k. þar til þú viðurkennir að þú viljir það ekki. Og stundum er fyrsta skrefið bara að viðurkenna að þú sért hreint ekkert fórnarlamb, nennir bara ekki að gera það sem þarf til að breyta. Lúser!

Fólk sem er fatlað, lesblint eða með önnur vandamál og þykist vera stolt af því.
-Asni. Það er hægt að vera stoltur af því að hafa döngun til að takast á við lífið þrátt fyrir erfiðleikana. En að þykjast vera stoltur af því að þurfa að hafa meira fyrir lífinu en aðrir, það er BARA HALLÆRISLEGT.