Ekki skil ég hvað fólk er að burðast með minnimáttarkennd yfir öllu og engu. Það er algjör óþarfi. Enginn vandi að tileinka sér ofgnótt sjálfsánægju, galdurinn er bara sá að finna nógu helvíti hagstæðan viðmiðunarhóp. Ég er t.d. húmoristi dauðans ef maður miðar við Halldór Ásgrímsson og syng eins og næturgali í samanburði við Yoko Ono. Vísa hér með á bug öllum tilgátum um að metnaðarleysi mitt standi í sambandi við lágt sjálfsmat. Sé bara ekki ástæðu til þess að standa í einhverju útgáfuveseni þegar ég get fílað mig „pretty and witty and gay“ með því að sitja kyrr á mínum munúðarfulla mörkögglarassi og blogga eins og vindurinn fyrir fólk sem heldur að „ritgerð um blindu“ sé handbók fyrir augnlækna og hefur aldrei séð rassinn á mér hvort sem er.

Í rauninni er þetta einfalt.

Systir mín offitusjúklingurinn fann nýjan fitukepp á augnlokinu á sér um helgina og hefur nú grátið sig í svefn þrjár nætur í röð. Samt er hún með mynd af síðbotna renisanskonum í svefnherberginu hjá sér. Komplexar hennar vegna offitunnar stafa auðvitað bara af því að hún ver meiri tíma til þess að skoða slúðurblöð með fótósjopp myndum af vippkúnnum dýrustu lýtalækna veraldar en þessa renisansmynd eða ljósmyndir Saudeks.

Ég er hér með hætt að lesa nokkuð metnaðarfyllra en bloggsíður vina og kunningja. Bókmenntir gera mig hvort sem er ekki hamingjusama.