Ef það er rétt að góðir hlutir gerist hægt, þá hljóta spilin sem ég pantaði og borgaði þann 11. september að berast mér á ólíkinda giftusaman hátt. Líklega mun Johnny Depp afhenda mér þau, ásamt bónorðsbréfi.

Í nótt braust einhver inn til mín og framdi skemmdarverk.
Málaði þennan líka ljóta skratta á vegginn í svefnherberginu mínu. Allavega blasir hann við og ég minnist þess ekki að hafa málað hann sjálf.

Á morgun hitti ég mann einn, prúðan, orðhagan og fríðan sýnum. Kannski kemur óþokkinn og málar hvítt yfir skrattann á meðan.

Einhverntíma ræddum við Anna möguleikann á því að bjóða upp á aflúðunarnámskeið fyrir alla þessa góðu, greindu og skemmtilegu menn, sem sakir lúðleika síns eru ófærir um að kveikja frygðarbál í kvenmannskauti. Í alvöru talað, það er ekki nóg að vera klár og skemmtilegur. Hvort sem maðurinn er illileg Önnutýpa eða fermingardrengur að mínum smekk er vesældarlegur líkamsburður, hárbrúskar út úr nösum, illa hirt hár og tennur og sniðlaus fatnaður bara fullkomið turnoff.

Þar sem umræddir menn hafa iðulega óraunhæfar hugmyndir um eigin ómótstæðileik, og ganga aukinheldur með þá flugu í kollinum að konur sem aldrei hafa sýnt þess nokkur merki að hafa áhuga á þeim, séu frávita af ást og losta í garð þeirra, gerum við okkur ekki neina von um að aðsókn yrði næg til að svara kostnaði.

Þetta er náttúrulega fötlun.

Það er samt eitt sem ég verð, ritræpu minnar vegna að koma á framfæri, þótt ég reikni ekki með að þeir taki það til sín sem eiga það (ég álít ekki heldur að Hálslón verði tæmt aftur þótt ég finni mig knúna til að krefjast þess).
Aldrei, aldrei, aldrei, fálma másandi í klofið á konu. Það virkar EKKI.

Sá ótrúverðugi atburður hefur nú átt sér stað að ég hef kynnst manni sem slær sjálfri mér út í túlkunargleði.