Ég giftist Hilmari 18 ára og ólétt. Fyrsta heimilið okkar var í vesturbæ Hafnarfjarðar en þegar Haukur fæddist fluttum við í götóttan hjall við Lækinn. Hann hét Brautarholt og var rifinn fyrir mörgum árum. Þegar við fluttum inn hafði húsið þegar verið úrskurðað óíbúðarhæft og dæmt til niðurrifs en þar sem eigandi neðri hæðarinnar, fátæk, einstæð móðir með bein í nefinu, harðneitaði að flytja nema bærinn útvegaði henni íbúð sem hún réði við að borga af, varð ekkert af framkvæmdum í nokkur ár. Halda áfram að lesa
Greinasafn fyrir merki: Minningabókin
Afi dálítið utan við sig
Afi Jói gat aldrei munað að Beggi bróðir minn héti Guðbjörn. Hann kallaði hann alltaf Berg. Það var kannski nett pirrandi fyrir Begga en ekkert stórmál. Einu sinni varð gleymska afa Jóa á nöfn þó frekar neyðarleg. Halda áfram að lesa
Viltu gefa kærustunni dýraskartgripi?
Þessir eru víst að reyna að vera ægilega sniðugir en vinkonurnar kunna greinilega ekki að meta dýra-skartgripi í Tiffanys öskjum.
Af róttækni bernsku minnar
Í leit minni að felgulykli festist ég stutta stund í nýársboði hjá systur minni. Var þar meðal annarra stödd móðir mín sem rifjaði upp bréf mitt til Elíasar sáluga Bjarnasonar.
Umrætt bréf er fyrsta dæmið um þá aðferð sem ég hef mest notað til þess að angra yfirvaldið. Mér þótti reikningur óbærilega leiðinleg námsgrein og átti fastlega von á að deyja úr leiðindum fyrir aldur fram ef ekkert yrði að gert. Ég taldi víst að Elías Bjarnason, fyrrum yfirkennari, væri rót allar reikningskennslu. Án hinna ömurlegu bóka hans yrði grunnskólinn frjáls frá þessháttar leiðindum. Halda áfram að lesa
Mitt fyrsta ljóð
Ég var nú svo lítil að ég man ekkert eftir því sjálf en móðir mín sagði mér einhverntíma sögu af mínum fyrstu skáldskapartilburðum. Ég var víst bara rétt orðin talandi og ekki búin að læra rím og stuðla.
Ég sat á rauða gólfteppinu í Efstalandinu og söng:
Afi minn fór á honum Rauð
eitthvað suður á bæi.
Amma stóð við gluggann og horfði út
„Ætlar karlhelvítið ekkert að fara að koma?
Ja sá sklasko heyra það þegar hann kemur.“
Ég sel þessa sögu ekki dýrara en ég keypti hana og þess ber að geta að móðir mín er ennþá lygnari en ég sjálf. Ég minnist þess þó að hafa sagt sklasko fram yfir fimm ára aldur.
Af menningarslysförum æsku minnar
Ég var algjört lúðabarn. Mig skortir ennþá tískuvitund en ég hlýt að hafa slegið öll met í hallærislegum útgangi á síðustu árum grunnskólagöngu minnar. Aðrar stelpur gengu í þröngum gallabuxum og háskólabolum. Ég vildi helst ganga í gömlum kjólum af móður minni og hýjalínsmussum. Náttföt hinna stelpanna voru stuttir bómullarnáttkjólar með áprentuðum myndum en ég gekk í síðum drottningarserkjum með pallíettum og pífum. Ég átti einn sem líktist þessum á myndinni. Halda áfram að lesa
Falskar minningar
Martraðir bernsku minnar snerust um hyldýpi. Að detta fram af björgum, niður um holræsi, ofan í skurð. Í draumunum voru mamma mín og amma alltaf nálægar en þær björguðu mér ekki. Stundum ýttu þær mér fram af brúninni. Ég vaknaði hljóðandi og kaldsveitt en neitaði að tjá mig um efni martraðarinnar. Halda áfram að lesa