Pistill Jódu um drullusokka á 340 kr. rifjaði upp fyrir mér smáatvik sem ég var næstum búin að gleyma.

Fyrir rúmu ári var baðið í Starrahólunum stíflað. Ég fann ekki drullusokkinn og Vörður laganna (sem hafði ekki hugkvæmi til að gera neitt í málinu nema gráta) var rambandi á barmi örvæntingar yfir því að þurfa að lykta eins og skítahaugur um alla framtíð. Eftir dauðaleit að drullusokknum fór ég í Nóatún og keypti nýjan (hann var reyndar aðeins dýrari en þessi sem Jóda talar um í sínum pistli, mig minnir að hann hafi kostað 420 kr.) Ég var að flýta mér (enda hafði blessaður lögregluþjónninn ekki komist í sturtu síðan í hádeginu) og spurði konu sem var að raða tannkremstúpum í hillu hvort þau væru ekki með drullusokka. Hún svaraði að bragði; „jújú það er nóg af þeim hér, verslunarstjórinn er að vísu ekki við en þú getur prófað að reyna við Pétur“ og kinkaði í átt að starfsmanni sem var að fylla á frystinn.

Ég fór út með rauðan gúmídrullusokk. Leist ekkert á Pétur en átti auk þess íðilfagran drullusokk með lifur og nýru heima hjá mér. Við fluttum úr Starrahólunum viku síðar og nú á ég lítið notaðan rauðan Nóatúnsdrullusokk en engan af holdi og blóði. Kannski ætti ég að skreppa í Nóatún og athuga hvort Pétur sé genginn út.

Péningakallar fullyrða að hægt sé að spara óháð tekjum. Ég hef alltaf sottla trú á því að þeir sem eru ríkir viti eitthvað um fjármál svo ég held að það hljóti að vera eitthvað til í þessu. Samt er ég ekki alveg sannfærð.

Sá sem hefur milljón á mánuði í ráðstöfunartekjur getur augljóslega sparað. En hvað um þann sem hefur engar tekur? Þann sem er á framfæri annarra og hefur ekkert ráðstöfunarfé? Hann sparar auðvitað ekki nema einhver gefi honum peninga, það hljóta allir að viðurkenna. Halda áfram að lesa →

Ég held að ég sé fullkomlega fær um að drepa. Þ.e.a.s. ef ég sæi virkilega ástæðu til þess. Það hefur bara ekki gerst ennþá að neinn hafi pirrað mig nógu mikið til þess að ég vildi taka það að mér. Ekki fyrr en núna. Ég er búin að finna erkióvin minn númer 1, 2 og 15.

Ég ætla að fremja morð. Ég er ekki ennþá búin að finna aðferðina en það kemur allt með góðum ásetningi.

Ég ætla að drepa skattinn.

-Ég færi ykkur miklar gleðifréttir: Um helgina verður tekið til í herbergjunum ykkar og ef þið gerið það ekki þá geri ég það sjálf, sagði ég í hótunartón.

Þegar ég kom heim í gærkvöld voru Byltingamaðurinn og Sykurrófan farin í leikhús. Á herbergishurðinni var miði með þessari áletrun:

Gleðifréttir staðfestar.
Tiltekt hófst áðan og verður haldið áfram á eftir. Vinsamlegast aðhafist ekkert í millitíðinni.
-H

Þá er því markmiði náð. Nú þarf ég bara að kúga Heimasætuna og Pysjuna til starfa.