Þremur dögum áður en Hollendingurinn fljúgandi lét mig róa, spurði hann mig hvort ég væri óánægð.

-Ekki óánægð heldur áhyggjufull, sagði ég. Þessir flutningar eru búnir að vera alveg jafn erfiðir og ég hélt að þeir yrðu og við erum ekki búin með helminginn af því sem við ætluðum. Ég er ekkert að ásaka þig, hef bara áhyggjur af því að við náum þessu ekki fyrir haustið og verðum í pappakössum fram að áramótum. Það er heldur ekkert fyrirsjánlegt að við náum því að kaupa hinn hlutann og þetta er of lítið til lengri tíma. Halda áfram að lesa →

Fjölskylda og vinir spyrja um það hvernig utanfararnir hafi það og hvernig ferðin hafi lukkast. Hér kemur skýrsla yfir helstu niðurstöður af þessum könnunarleiðangri.

-Það er langt til Hullusveitar. 3ja tíma flug + tæpra 4ra stunda lestarferð með skiptingum
-Saltkjöt virðist þyngra þegar maður dregur það í ferðatösku á milli lesta.
-Það er kalt í rigningu í Hullusveit en lóðin er frábær og mig dauðlangar að koma þangað í sumar.
-Húsið og innanstokksmunir allir eru með því Hullulegasta sem ég hef séð.
-Mágur minn minkatemjarinn er líklega sá maður í lífi mínu sem kemst næst því að kallast drykkjufélagi minn. Nú höfum við hrunið í það saman tvisvar sinnum (fyrra skiptið var kvöldið sem Katla gaus) og ég man bara ekki eftir því að hafa áður orðið full með sömu manneskju tvisvar sinnum (skal þá ósagt látið hvort sú staðreynd segir meira um áfengisfíkn mína en félagsleg tengsl).
-Það er gaman að spila póker.
-Systir mín hin æðrulausa er ennþá æðrulaus en auk þess í skóla.
-Börnin eru ennþá haldin þessu opendoorsyndromi sem einkennir svo marga krakka en eru almennt indæl og í góðu jafnvægi og dýrka skólann sinn.
-Fyrir utan krónísk blankheit, bilaðan bíl og söknuð eftir ættingjum, vinum og flatkökum er velstandið að meðaltali lukklegt.

Snúin heim frá fyrirheitna landinu þar sem ég dvaldist í góðu yfirlæti um páskana, að vísu ekki í bleikum kastala heldur rauðu múrsteinshúsi í útlandasveitinni. Og nú hefur fjölgað í fjölskyldunni. Ekki svo að skilja að Byltingamaðurinn hafi keypt sér silkiterríer, heldur flutti ég heimasætuna í Hullusveit með mér til föðurlandins. Og hún er sko enginn silkiterríer þótt hún sé hættulega falleg. Á morgun ætla ég að fara með hana til lýtalæknis og láta græða stórt kýli á nefið á henni.

Eftir nokkra klukkutíma legg ég af stað til systur minnar sem býr í útlandinu, að vísu ekki í bleikum kastala en allavega í loftkastala. Hef ekki séð hana í heilt ár og það er alltof langur tími því hún er ein þeirra fágætu sálna sem ættu að vera á launum fyrir að vera yndislegar.

Sonur minn tröllavinurinn ætlar að halda matarboð fyrir nokkra aðra tröllavini að mér fjarstaddri og segir mér svo hugur um að mannaþefur verði í helli mínum fram yfir páska. Ég bind þó vonir við að matgæðingurinn verði búinn að taka til í herberginu sínu þegar ég kem aftur og helst vildi ég að hann yrði líka búinn að verða sér úti um silkiterríer með bleika slaufu. Vera má að það séu meiri óþrif af smáhundum en kærustum en ef hvolpur fæðist yrði einfaldara að takast á við foreldra kjölturakkans en kærustunnar. Mamma Sykurrófunnar þolir ekki tröllavininn og ég býð ekkert í vesenið ef þau taka upp á því að fjölga mannkyninu.

Ég hef aldrei átt smáhund og er að vona að sonur minn fái sér einn svo ég geti kynnst svoddan kvikindi án þess að bera ábyrgð á því. Ég átti reyndar einu sinni stóran íslenskan hund. Á sama tíma átti ég lítinn, mjúkan mann og hann fór ekki nærri eins mikið úr hárum og hundurinn. Hann hljóp heldur aldrei geltandi á eftir köttum sem verður líka að teljast kostur og þegar hann stakk af lokaði hann á eftir sér en það gerði hundspottið ekki. Á hinn bóginn kom hundurinn alltaf aftur.

Ég er annars að verða vitlaus á þessari eilífu ástleitni Leníns. Hann hreinlega lætur mig ekki í friði. Er stöðugt að róta í hárinu á mér, narta í augnlokin og tísta í eyrun á mér. Hann reynir m.a.s. að elta mig á klósettið. Fyrir nú utan óþrifin af þessu. Það verður reyndar að viðurkennast að það kemur fyrir að Pysjan þrífur eftir hann óbeðinn. Engin hætta á að það fari fram hjá manni því til að tryggja að maður taki eftir afrekunum snýr hann nokkrum af postulínsbrúðunum mínum til veggjar þegar hann er búinn að þurrka af. Versta helvíti hvað páfagaukar lifa lengi og jafnvel þótt hafi komið fyrir að við gleymum að loka glugga, virðist hann ekki haldinn minnsta votti af því karlmennskuheilkenni að láta sig hverfa.

Hlutirnir þróast stundum á annan hátt en maður ætlaði. Þegar ég hóf þessa sápuóperu ákvað ég að hafa bara tengla á þá sem koma við sögu og annað sem ég sjálf skrifa. Það hefur ekki alveg gengið eftir og ég er komin að þeirri niðurstöðu (allavega í bili) að þessi stefna mín sé alls ekki sniðug nema þeir sem koma við sögu bloggi eins og vindurinn.

Ég hef haft tengla á annað efni frá mér en hef ekki hugmynd um hvort einhver les það en auk þess hef ég ekki verið dugleg að uppfæra þær síður. Ákvað að taka þá tengla út en setja þá frekar inn aftur þegar er eitthvað nýtt að sjá þar. Halda áfram að lesa →