Eitt sem ég velti stundum fyrir mér, án þess að það skipti í sjálfu sér neinu máli:

-Ég held að flest pör stundi sitt samlíf oftar en ekki á kvöldin áður en þau sofna. (Ekki það að ég hafi verulega reynslu af því að tilheyra pari (allavega ekki pari sem stundar kynlíf neitt að ráði) en mér hefur sýnst þetta svona á sjónvarpsþáttum.)
-Þótt Íslendingar séu illa kristnir er samt fullt af fólki í veröldinni sem er mjög trúað og hefur fyrir venju að fara með kvöldbæn, eða jafnvel ræða svona kumpánlega við almættið um landsins gagn og nauðsynjar. (Ég hef lesið það í bók.) Halda áfram að lesa →

Æ, elskan.

Þú myndir segja honum það allt. Hvernig þér líður og hvað þú hugsar. Frá fiðrildum og silfurskottum og ostinum og öllu því.

Þú myndir segja honum það allt en þú reiknar ekki með að hann hafi áhuga á því. Halda áfram að lesa →

Ostur var það nú ekki heillin, ekki í bókstaflegri merkingu allavega.

Þetta með ostinn er vísun í söguna „Hver tók ostinn minn?“

Sagan greinir frá viðbrögðum músanna þegar þær uppgötva einn góðan veðurdag að osturinn þeirra er næstum því búinn. Þær þurfa að taka ákvörðun um það hvort þær eiga að fara á stúfana að leita að meiri osti og bíta jafnvel í sig kjark til að bragða á tegundum sem þær þekkja ekki eða hvort þær ætla að sitja úti í horni og nöldra „hver tók ostinn minn?“

Ég er sumsé búin að eignast ostagerð. Í bókmenntalegri merkingu.

Liggaligga lá.