Fundarlaun fyrir réttan maka

Mig langar í mann og það er laugardagskvöld. Ætti ég þá ekki að vera á leiðinni út á lífið? Það er víst lítill tilgangur í því að kasta ástargaldri ef maður fylgir honum svo aldrei eftir.

Málið er að ég nenni því ekki. Mig langar í mann en ekki nógu mikið til að ég sé tilbúin til að leggja það á mig að fara inn á þá subbulegu og þrautleiðinlegu staði sem kallast skemmtistaðir. (Auk þess eru mennirnir sem ég hef áhuga á ekki þar, heldur einir heima hjá sér með góða bók eða bíómynd.) Halda áfram að lesa

Vitræn samúð

Ég var fyrst núna að lesa Flugdrekahlauparann. Þetta er góð bók, það vantar ekki, örlagasaga tveggja drengja sem alast upp í Afghanistan. Þetta er bók sem allir ættu að lesa en ég er samt ekki snortin. Sagan er til þess fallin að græta væmnisfrírri manneskju en mig en mér þykir bara ekkert vænt um aðalpersónurnar. Sögumaðurinn er sjálfhverf raggeit, vinur hans vammlaus og þrælslundaður. Ég kann illa við þá báða.

Samúð? Jú ég finn til samúðar með þeim á sama hátt og ég hef samúð með glæpamönnum og alkóhólistum. Það er vitræn samúð, siðferði fremur en tilfinning. Vitneskjan um að breiskleiki sé sammannlegur kvilli og að oftast séu gjörðir manna skiljanlegar, þótt þær séu ekki réttlætanlegar. En það er ekki samlíðunin með Ástu Sóllilju á jörðinni.

Flúin frá Satni

Framvegis mun Nornabúðin fagna 18. október til minningar um að þann dag beið ég í síðasta sinn í 20 mínútur eftir því að ná sambandi við þjónustuver Satans.

Ég er semsagt búin að flytja viðskipti búðarinnar til OgVodafone. Netið var tengt í dag og allt er fullkomið. Ef Vódafónn reynast mér ekki verr en Síminn (og það tel ég ótrúlegt þar sem ég hef aldrei átt viðskipti við nokkurt fyrirtæki sem veitir jafn lélega þjónustu) mun ég flytja heimasímann minn með öllu tilheyrandi þangað í desember, um leið og ég losna undan samningnum við Satan.