Þegar lögreglan var send á Vatnsstíginn til að binda endi á pólitíska hústöku, þá hreinlega rifu þeir húsið utan af fólkinu. Væri ekki rökrétt að gera það líka núna? Eða getur verið að lögreglan hafi meðvitað gengið erinda húseiganda við Vatnsstíginn fremur en að það hafi verið nauðsynlegt að eyðileggja húsið?
 |
Kallað eftir liðsauka |
Ég þakka Morgunblaðinu kærlega fyrir þessa mikilvægu og upplýsandi frétt. Það eru augljóslega merkileg orsakatengsl milli harðstjórnar og eistnaskorts. Nú bíð ég spennt eftir fréttum af tveimur sögufrægum fegurðardrottningum sem áttu það sameiginlegt að vera með óvenjustóra endajaxla.
|
Franco var með eitt eista |
Hvernig er það úrræði að hneppa fólk í skuldaánauð til lífstíðar? Jú, fólk sem sér fram á að verða húsnæðislaust sér það kannski sem lausn á sama hátt og það er lausn fyrir götubörn á Indlandi að gangast inn á skilmála þrælahaldara til að fá mat og húsaskjól.
Sjálfsagt duga þessi ‘úrræði’ flestum til að halda heimilum sínum. En er það lausn að greiða þegar upp er staðið tífalt verð fyrir íbúðina miðað við verðgildi hennar fyrir hrun, en fá svo lægra verð fyrir hana en hún var keypt á? Mér sýnist það nú frekar vera í ætt við að festast í gildru en að losna. Ég legg því til að ríkisstjórnin hætti að tala um ‘lausnir og úrræði’ á greiðsluvanda heimilanna og tali frekar um ‘festir og íræði’.
|
Aðgerðirnar eru taldar duga flestum |
Ef þú ert skikkaður til að taka þátt í læknisfræðilegri tilraun, það sem þér er boðið að velja á milli þess að vera sýktur af hiv veirunni, krabbameini, MS eða bólusótt, (að öðrum kosti velur bara meirihlutinn fyrir þig), er þá hægt að segja með einhverri sanngirni; þetta er það sem þú valdir?
|
Vilji kjósenda skilaði sér í niðurstöðum kosninganna |
Einu sinni leit ég á kosningadag sem hátíð. Að fara á kjörstað varð athöfn. Kaffihús á eftir, vakað yfir sjónvarpinu í góðra vina hópi, a.m.k. þar til úrslit þóttu ljós og stundum til síðasta atkvæðis.
Í dag finnst mér þessi dagur frekar standa fyrir blekkingu og undirokun en lýðræði og frelsi. Það er nákvæmlega sama hvað ég kýs eða hvort ég kýs, ég fæ alltaf það sama, valdapýramída, þar sem nokkrir menn faldir á bak við stórfyrirtæki, ríkja yfir fjöldanum og bera svo bara við ‘trúnaði’ þegar Jón almúgi vill fá að vita á hvaða hátt er verið að ráðskast með örlög hans. Það eina sem við getum hugsanlega haft áhrif á, er hverjir sjá um að tilkynna okkur að okkur komi það ekki við hvernig auðlindir landsins séu nýttar og í þágu hverra eða hver gerði hverjum vinargreiða og hvað hann fékk að launum.
Kosningar snúast ekki um það hvernig landinu er stjórnað, heldur hverjir fái að vera háttvirtir þingmenn og hæstvirtir ráðherrar. Að sniðganga kosningar, skila auðu eða ógildu nú eða éta kjörseðilinn, felur ekki í sér afstöðuleysi, heldur afstöðu gegn kerfi sem byggir á valdníðslu stórfyrirtækja, spillingu embættismanna og fáfræði og sinnuleysi almennings.
Ég hefði haldið að smettin á þeim sem bjóða sig fram til þingsetu séu öflugri áróðurstæki en barmmerki með listabókstöfum. Ef er bannað að reyna að hafa áhrif á það hvernig kjósendur greiða atkvæði, væri þá ekki rökrétt að banna aðgang þingmannsefna að kjörstöðum, nema þeir hylji andlit sín?
|
Bjarni Ben kaus fyrstur |
Fín lausn fyrir þá sem ekki þola óþægilegan sannleika, vilja ekki horfast í augu við hræsni sína, að ganga bara út.
Þetta er auðvitað talandi dæmi um kynþáttahyggju. Kannski ekki kynþáttahatur í öfgafyllsta skilningi, heldur þá kynþáttahyggju sem alltaf og ævinlega tekur þægindi Vestrænna manna fram yfir öryggi og frelsi annarra. Réttur Evrópubúans til að komast hjá því að hlusta á mógðanir, skal æðri rétti arabans til ættjarðar, frelsis og jafnvel réttinum til lífs.
|
Íslendingar gengu ekki út |