Það er orðið algengt að Íslendingar noti þágufallsmynd kvenkynsorða sem enda á –ing þar sem eignarfall er viðeigandi. Ég hef þegar nöldrað yfir tilhneigingunni til að spyrja spurninguí stað spurningar. Það er hreint ekki eina útbreidda dæmið um notkun þágufalls í stað eignarfalls. Sumir fresta öðrum framkvæmdum vegna byggingu hússins og fara snemma heim af útihátíð sakir rigningu.

Ég hélt að fólk væri þarna að slá saman út af því og vegna þess, þar til kona nokkur sagði mér að dóttir hennar ætlaði að safna hári fram til fermingu. Þetta er ljótt og rangt. Stúlkur ættu að safna hári fram að fermingu, eða bíða með það til fermingar að láta klippa sig ef þær vilja hafa sítt hár á fermingardaginn. Sömuleiðis ættum við að fresta ferðalagi vegna rigningar.

„Má ég spyrja þig eina spurningu?“ sagði stúlkan.

„Nei,“ sagði ég „en þú mátt spyrja mig einnar spurningar eða margra spurninga og þú mátt spyrja mig um hvað sem þú vilt.“
„Ókei þá, má ég þá spyrja þig um eina spurningu?“ sagði hún, dauðþreytt á þessum endalausu leiðréttingum. Ég skil vel að henni hafi ekki þótt orðalagið má ég spyrja þig um eina spurningu eðlilegra en má ég spyrja þig eina spurningu.

Fallega væri að segja: Má ég spyrja þig einnar spurningar? Má ég spyrja þig um dálítið? Má ég spyrja að svolitlu? Má ég spyrja þig út í þetta? Eða, ef við viljum vera formleg: Má ég leggja fyrir þig eina spurningu?

Og þá man ég eftir nokkrum dæmum um fullorðið fólk sem vill fá að leggja undir mig nokkrar spurningar. Þetta er skelfilegt málfar og ef ég væri raunverulega fasisti myndi ég leggja til að það yrði gert skaðabótaskylt að særa málkennd sannra íslenskufasista með svo hroðalegum ambögum. Ég er aftur á móti fús til að svara spurningum sem eru lagðar fyrir mig og segja skoðun mína á máli sem er borið undir mig.

Ég vil helst ekki trúa því en ætli maður verði ekki að horfast í augu við staðreyndir; margir, margir, mjög margir Íslendingar segja ég vill, í stað ég vil.
Ég vil vernda tunguna gegn svona klúðri. Þú vilt það líka. Lýðurinn vill það, þjóðin vill það og menntamálaráðuneytið vill það. Við viljum það öll og til þess að svo megi verða þurfum við að standa saman um það.

Í fyrsta sinn sem ég heyrði fullorðinn mann segja ég á ekki efni á þessu fannst mér það stórfurðulegt. Nú hef ég heyrt þetta orðalag notað svo oft að það stingur mig ekki verulega lengur. Ég er hrædd um að þetta sé orðið mörgum eðlilegt.

Stundum á ég ekki fyrir því sem mig langar að kaupa. Það hendir líka að ég á svosem peninga en þar sem hluturinn er ekki á forgangslista og fjárráð mín takmörkuð met ég það svo að ég hafi ekki efni á honum. Ég tek æ oftar eftir því að fólk ruglar þessu tvennu saman og segist ekki eiga efni á því sem það langar að láta eftir sér. Látum þennan leiðinlega samslátt ekki festast í málinu.