Lengi hélt ég að enginn vildi mig.

Svo áttaði ég mig á því að almennilegir menn vilja mig alveg. Það voru bara fávitarnir sem vildu mig ekki. Það var ég sem var vandamálið. Ég varð bara hrifin af fávitum og almennilegir menn eru ekkert að reyna við konur sem sjá þá ekki. Þegar ég áttaði mig á þessu fór ég að horfa á aðrar týpur. Halda áfram að lesa →

…fyrir bókina.
Hún er yndisleg.

Lærlingurinn hefur, eins og allir vel uppaldir piltar, mikið álit á kærustunni sinni. Honum finnst lítið koma til rómantískrar hugmyndaauðgi þeirra manna sem færa konum sínum blóm og súkkulaði og segist ekki hafa neina trú á því að sín heittelskaða sé nógu „grunnhyggin“ til að falla fyrir svo „ódýru trixi“. Halda áfram að lesa →

Hann var með samskiptatæknina á hreinu. Sem er auðvitað toppmál. Jós yfir mig runu af gullhömrum með löngu eeeni í lokin.
-eeeeen, þú virðist standa í einhverju ruglsambandi og ég velti fyrir mér hvað þú ætlir að gera í því.
Ég sagðist ekki kannast við neitt „ruglsamband“. Ég ætti að vísu sálufélaga sem mér þætti innilega vænt um og ég reiknaði með að yrði hluti af lífi mínu áfram, rétt eins og Keli, pabbi minn, synir mínir og hver annar sem ég elska mikið. Hvort hann vildi vera svo vænn að skilgreina fyrir mig rugl. Halda áfram að lesa →

-Hvers konar tilfinningar berðu þá til hans? spyr Lærlingurinn og það er von að hann spyrji. Í skilgreiningaróðu samfélagi sem samt sem áður viðurkennir aðeins eina tegund tilfinningatengsla milli manns og konu, fer ekki hjá því að fólki þyki undarlegt að maður elski einhvern mjög mikið en þarfnist samt tengsla við einhvern gerólíkan honum. Halda áfram að lesa →

Ég minnist þess ekki að hafa séð hann fyrr en hann er svipuð týpa og Hugi í útliti. Rétti mér pakka í bleikum silkipappír og kvaðst vilja færa mér gjöf í tilefni af Hrekkjavöku.
-Hver ert þú eiginlega? spurði ég undrandi, enda nýbúin að skoða póstinn minn og samkvæmt honum virðist ekki tiltakanlegur hundraðþúsundkallaskortur hrjá lesendahóp minn. Allavega engin fyrirheit um karl í kynnisferð í dag. (Á samt stefnumót við einn óséðan í kvöld)
-Lestu kortið, svaraði hann og snaraðist út.

Í pakkanum var myndskreytt ævintýrabók, „The Widow´s Broom“ eftir Chris Van Allsburg.
Undir kortið ritar „Þórfreður“.

Ég taldi mig hafa sannreynt þá kenningu að Þórfreður væri fullreyndur fáviti sem af og til skýtur upp kollinum í von um að ég sé orðin afhuga þeirri skoðun að sá sem leggur líf manns í rúst þrisvar sinnum, muni gera það í fjórða sinn ef hann fær ráðrúm til.
Ég hafði rangt fyrir mér. Þ.e.a.s. um að Þórfreður væri fávitinn í dulargervi. Hin kenningin er enn í fullu gildi.

Ætli Du Prés birtist næst?

Tvö stefnumót bókuð í vikunni. Vííí! Það er greinilega vit í því að bjóða fundarlaun (sem hefðu hvort sem er farið í makaleitartilraunir, mun ólíklegri til árangurs).

Ég skora samt enn og aftur á alla sem langar í hundraðþúsundkall að plögga mig. Muna bara að ég er ekki að leita að bólfélaga eða kærasta heldur maka. Ég trúi ekki á kærustusambönd. Vinkona mín var búin að þekkja manninn sinn í 9 ár áður en þau giftust. Þau skildu. Önnur varð fyrir því að eftir 20 ára hjónaband stóð maðurinn upp frá morgunverðarborðinu og sagðist „ekki nenna þessu lengur“ án þess að húnhefði nokkra vitræna ástæðu til að halda að eitthvað væri að. Langur tími er sumsé engin trygging fyrir eilífri ást og hamingju. Sæmilega glöggt fólk ætti ekki að þurfa meira en sex mánaða tilhugalíf til að gera upp við sig hvort það er tilbúið til að búa saman, með þeim fórnum sem sambúð útheimtir. Sumsé, ef þú þekkir einhvern frambærilega sem er í alvarlegri makaleit, sendu hann þá til mín.