Límmiðar

Birt þann af

Allt er þetta mál hið spaugilegasta. Maður sem er þekktur fyrir það helst að útbreiða útlitsdýrkun og yfirborðsmennsku meðal ungdómsins er fenginn til að hanna útlit bókar sem enginn les á pappír nema þeir sem komnir eru yfir sextugt. Þegar grunsemdir um að útlitið sé innrætinu skárra, fá byr undir báða vængi, er eigendum bókarinnar boðið að hylja yfirborðið. Og almenningi náttúrulega enganveginn treystandi til þess að verða sér úti um límmiða eða krota yfir sín eigin skilaboð. Staðlaðar lausnir, það er það sem gildir í dag.

gilli

Myndin er stolin af visi.is
af fullkomnu samviskuleysi og vanvirðingu fyrir höfundarréttarlögum

Dálítið táknrænt fyrir íslensku leiðina að redda klúðri með því að líma yfir það og kannski ennþá táknrænna að samkvæmt þessari mynd er helst að sjá sem límmiðarnir nái ekki yfir skankana á módelinu, ekki nema þá að hausinn standi upp fyrir. Hann er gangandi límmiði blessaður maðurinn.

Auðvitað hefði límmiðinn átt að vera sköndullaga. Það hefði þó allavega einhverjum þótt það fyndið.

Hvunndagsblogg

Birt þann af

Hér á ég heima. Við búum á 8. hæð og þetta er útsýnið út um stofugluggann. Beint á móti er skipasmíðastöð og ég sé nú ekki alveg fegurðina í henni en Eynari finnst hún æðisleg. Þetta er fullkomið, við sitjum bara þannig að hann sjái skipasmíðastöðina en ég þennan huggulega hluta sem sést á myndinni. Hún er tekin síðasta sumar og nú eru trén nakin. Engu að síður er dásamlegt að horfa yfir ána á meðan maður drekkur morgunkaffið. Eynar er búinn að koma mér upp á almennilegt cappuccino og ég hef ekki drukkið skyndikaffi síðan í nóvember.

Ég átti von á að veðurfarið væri hundleiðinlegt á þessum árstíma en þessar rúmu tvær vikur sem ég hef verið hér hefur alltaf utan einu sinni verið blankalogn einhvern hluta dagsins og yfirleitt hlýtt. Við búum við göngugötu sem liggur meðfram ánni og verðum aldrei vör við bílaumferð. (Sjá mynd hér til hliðar.) Sjö mínútna gangur í lestarstöð og bæjarkjarna með helstu verslunum og þjónustu. Sjö mínútna ferð með lestinni í miðbæinn.

Ef marka má bæjarkjarnann næst hverfinu okkar eru borgarbúar að jafnaði veikir, í fjárhagsvandræðum og gífurlega uppteknir af hárinu á sér. Allavega er allt fullt af apótekum, veðlánurum, nytjamörkuðum og hárgreiðslustofum. Stutt í söfn, ég er þegar búin að skoða tvö söfn og svo er pöbb sem var einu sinni kirkja í göngufæri og einnig skrúðgarður. Við fórum þangað daginn eftir að ég kom út og það er allt fullt af útsprungnum blómum.

 

     

Íbúðin er fín. Stór, opin, björt, snyrtileg, öll tæki fullkomin. Gestaherbergi og við erum meira að segja með baðkar.

Húsgögnin eru reyndar heldur stílhrein til að teljast heimilisleg, við erum sammála um það eins og flest annað sem máli skiptir og eigendurnar hafa hörmulegan smekk hvað varðar myndlist og skrautmuni. Ef við ákveðum að vera hér til frambúðar sækjum við væntanlega eitthvað af búslóðinni minni til Danmerkur og finnum eitthvað huggulegra á veggina. En þetta er fínt í bili. Eiginlega bara sultufínt.

Feitabollan hætti í megrun

Birt þann af

Út af fyrir sig áhugavert að komast að því hvar hinnar djúpu rætur vanlíðunar hennar liggja en um leið vaknar ein spurning sem ég er dálítið hrædd um að fáir komist undan næstu áratugina; hversu mörgum sentimetrum bætir hún á sig í þessu ferli?

Annars langar mig ofboðslega til að vita hvort er raunverulegt samband milli megrunar og holdafars til lengri tíma og hvort er samband milli holdafars þýðis og áherslu samfélagsins á útlit en það er nú sennilega mjög erfitt að mæla það.

Fyrirsagnafúsk

Birt þann af

Fjölmiðlar þrífast á grípandi fyrirsögnum. Samt sem áður er hlutverk fjölmiðla að miðla fréttum en ekki skáldskap og eðlilegt er að gera þá kröfu til þeirra að þeir hafi rétt eftir viðmælendum sínum. Sláandi fyrirsögn þarf því líka að vera í einhverju samræmi við veruleikann til þess að teljast góð. Halda áfram að lesa →

Alhæft um karla

Birt þann af

Af hverju er alltaf talað um að „karlar“ eigi allar eignirnar, vinni minna en konur, stjórni stórfyrirtækjum og stríðsrekstri, nauðgi og meiði, þegar staðreyndin er sú að langflestir karlar ráða andskotans engu, vinna af sér rassgatið til að tryggja konum sínum og börnum efnahagslegt öryggi, eru skikkaðir til herþjónustu og sjá nauðganir og barsmíðar sem nákvæmlega það ofbeldi sem þær eru?

Hvernig stendur á því að sama fólk og það sem aldrei nefnir valdatogstreitu kynjanna, án þess að kvarta yfir því alhæfingum um feminista, sér ekkert athugvert við að alhæfa um karlmenn?

Æ og klámið enn og aftur, hversu oft skoðuðu drengir klám árið 1978? Er eitthvað sem bendir beinlínis til þess að hlutfall kláms í menningarneyslu unglinga hafi aukist? Og er eitthvað sem bendir til þess að klámneytendur séu meiri ofbeldismenn eða á annan hátt verri manneskjur en púritanar?