Ég ber afskaplega litla virðingu fyrir „best fyrir“ dagsetningum á matvöru. Ég lít á slíka merkingu sem ábendingu um það hvenær maður ætti ekki að borga fyrir vöruna en ekki sem heilagri tilskipun um að henda henni. Lykt og bragð kemur allajafna upp um skemmda fæðu og ég sé enga ástæðu til að bæta nothæfum mat við sorpbirgðir veraldarinnar. Sjoppmundur vinur minn er sama sinnis og gefur mér stundum vörur sem eru orðnar of gamlar til að hann geti selt þær. Ég geri það sama, gef uppáhaldskúnnum krem og olíur sem eru að renna út eða býð upp á köku þegar ég sé fram á að hún fari annars í ruslið.

Það hlýtur nú samt að vera einhver munur á því að vera nýtinn og að nota magann á sér sem ruslafötu. Í gær braut ég allavega það prinsipp að láta nef og tungu um að meta ástandið. Ég rakst á sinnepsbrúsa í kæliskáp föður míns. Hann var merktur best fyrir 07 2001. Ég veit ekki hversu lengi sinnep geymist en hugsaði sem svo að ef á annað borð gæti myndast eitrun í sinnepi yrði þetta ættargóss að teljast varasamt. Þar sem dagsetningin var orðin máð, ákvað ég að gefa forræðishyggju minni lausan tauminn og forða föður mínum frá bráðum bana af völdum sinnepseitrunar.

Þetta var frekar sárt. Flaskan var næstum því full. Sem bendir reyndar til þess að pabbi sé ekki nógu sólginn í sinnep til að leggjast í þunglyndi yfir tjóninu.

Einu sinni fyrir löngu kom til mín viðskiptavinur sem bað um galdur til að losna við erfiða nágranna. Það er svosem ekkert óalgengt að fólk biðji um ráð til að bæta andann milli granna, hjálp við að leysa deilur friðsamlega eða jafnvel að losna við einhvern sem reynist óviðræðuhæfur. Þetta tilvik var þó dálítið sérstakt, þar sem allir í stigagangnum voru ósambúðarhæfir og ef ekki þeir sjálfir, þá voru það vinir þeirra sem gengu um með háreysti eða lögðu bílunum sínum illa. Halda áfram að lesa →

Kæti mín hefur verið býsna sveiflukennd í morgun.

Byrjaði daginn á því að uppgötva að einhver fíkillinn hefur ekki getað stillt sig um að kveikja í eiturstöngli í lyftunni heima hjá pabba. Ég skilgreini reykingar í návist minni sem grófa líkamsárás og það er dálítið spes að finna öndunarfærin herpast saman en sjá ekki árásarmanninn. Ég veit að ég verð skrýtin á svipinn þegar fólk segir mér að illir andar hafi ráðist á það en þótt ég trúi því staðfastlega að vanlíðan þess eigi sér aðrar skýringar og veraldlegri, þá skil ég a.m.k. alveg hvernig því líður. Halda áfram að lesa →