Ný rannsóknarskýrsla

algtari-hannesar

Það stendur ekki utan á þér hvort þú trúir á Davíð. En þú finnur, að lífið þitt verður dýrmætara. Þá ertu fær um að geta elskað Davíð, grátið og hlegið. Fær um að geta fyrirgefið hrunstjórninni. Kannt að samgleðjast auðmönnum, þegar þeir fá fyrirtækin sín aftur á silfurfati, í stað þess að öfunda þá.

Þetta segir prófessor við Gvuðfræðideild HÍ. Nýútkomin rannsóknarskýrsla hans um orsakir efnahagshrunsins leiðir í ljós að meginástæðan fyrir hruninu var sú að skríllinn hafði fjarlægst Fjárhirði þjóðarinnar og tileinkað sér svokallað raunsæi. Að sögn prófessorsins voru það einkum vinstri sinnaðir skemmtiþjófar sem predikuðu raunsæisstefnu í stjórnmálum og bitnaði það mjög á grillveislum landsmanna. Margir þorðu ekki að að krydda svínakjötið með gulli en grilluðu þess í stað sjálft gvuðslambið sem bar synd heimsins. Staðfestir prófessorinn aukinheldur það sem marga hefur grunað að veikindin hafi Drottinn hersveitanna lagt á Fjárhirði þjóðarinnar í þeim tilgangi að hreinsa Íslendinga af góðærissyndunum.

Hann fórnaði sér fyrir syndir okkar og var saklaus krossfestur sem hver annar þjófur til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur kjósi Sjálfstæðisflokkinn um aldir alda. Og það er töff. Að trúa á kapítalismann er töff.

Prófessorinn kynnti rannsóknarskýrslu sína í  Bústaðakirkju um helgina. Ljósmyndin á töflunni er söguleg, því að hún er sennilega ein hin síðasta af Davíð Oddssyni forsætisráðherra, áður en hann veiktist alvarlega aðfaranótt miðvikudagsins 21. júlí 2004.  Textinn á töflunni er úr fermingarkveri Silfurskeiðabandalagsins en skemmtiþjófar Stöðvar tvö eiga heiðurinn af þýðingunni.

Stærstu mistök Reykvíkinga

66459_10151649286648438_1545015980_nÍ upphafi 19. aldar var Reykjavík varla meira en þorp.  Þar bjó rjómi þjóðarinnar, athafnamenn og harðduglegt fólk sem byggði upp þessa menningarborg sem Reykjavík er í dag. Meirihluti Íslendinga var þó búsettur úti á landi. Á þeim tíma bjó vinnufólk við vistarband. Það merkti að þeim sem ekki höfðu jörð til umráða var skylt að ráða sig í vist, til árs í senn. Tilgangurinn var bæði að tryggja bændum fast vinnuafl og fátæklingum öryggi. Bændur höfðu framfærsluskyldu gagnvart hjúum sínum en á móti var vinnufólk bundið í vist fram að vinnuhjúaskildaga. Um leið átti vistarbandið að koma í veg fyrir vergang öreiga svo enginn hreppur sæti uppi með annarra sveita ómegð.

Halda áfram að lesa