Maðurinn sem er með sprungu í skelinni kom í morgunkaffi.
-Má ég kalla þig pabba? sagði Andlit byltingarinnar þegar hann kom fram á nærbuxunum og slengdi hrömmunum utan um hann. Það er von. Við höfum reyndar ekki einu sinni prófað að kyssast en strákarnir eru ekkert vanir því að ég kynni þá fyrir þeim sem ég er skotin í fyrr en korter í sambúð. Halda áfram að lesa
Mér finnst alveg fínt að hafa jól, sérstaklega ef maður fær jólafrí. Það er jólaklámið sem ég þoli ekki. Endalaus geðbólga í tvo mánuði yfir hlutum sem skipta ekki máli. Ég er ekkert farin að jóla ennþá en ég ætla að jóla smávegis í næstu viku. Ef ég verð í stuði til þess. Að elska jólin er nefnilega ekki það sama og að runka sér í hel yfir þeim. Halda áfram að lesa
Á morgun hitti ég mann með sprungu í skelinni.
Starf þjóns míns og lærlings er margþætt. Eitt af föstum verkefnum hans er að skoða með mér stöðuna á netbankanum reglulega og dásama fullkomleik fyrirtækisins (og minn eigin) sem einatt myndgerist í skilaboðunum „enginn ógreiddur reikningur“. Á þriðjudaginn greiddi ég vaskinn eins og lög gera ráð fyrir og kallaði svo á Búðarsveininn til að láta hann fara vandlega yfir stöðuna og dást að mér fyrir afrekið. Halda áfram að lesa
-Ég ætti að vera leiður en ég er það ekki. Ég þekki líftíma sambanda þinna, sagðir þú og hélst að þú værir að snúa hnífnum í sárinu.
Og nú þegar þú heldur nú samt sem áður að þú sért að missa mig, tekurðu skyndilega upp á því að lesa ljóðin mín og m.a.s. að skrifa ljóð sjálfur. Reyndar alveg ágætt ljóð af frumraun að vera enda innblásturinn sóttur til Birtu.
Æ, bróðir minn litli, ég er ekkert að fara frá þér. Þótt ég kynnist hundrað mönnum og treysti jafnvel einhverjum þeirra svolítið mun enginn nokkru sinni koma í veg fyrir að ég hlusti á hjarta þitt slá.
Elskan
Þú ert góður við mig. Ég þarfnast þess. Ekki endilega frá þér, heldur bara einhverjum en það vill svo til að þú ert til staðar. Þú ert góður við mig og veist ósköp vel sjálfur að það er ekki af því að þú sért svo góður gæi, heldur vegna þess að þér finnst það gott. Þú veist líka að allar mannsins gjörðir spretta af eigingjörnum hvötum, það er bara hluti af því að vera dýr og þessvegna skammastu þín ekkert fyrir það.
Stundum veltirðu samt fyrir þér andartakinu þegar ástúð, munúð og varúð renna saman og þú hugsar; hvenær skaðar maður mann og hvenær skaðar maður ekki mann? Það er mun sjaldnar sem við veltum fyrir okkur spurningunni; hvenær lætur maður skaðast?
Það er ekkert örlagaaugnablik milli nándar og losta. Þú þarft bara að skilja þessar tvær einföldu staðreyndir; maðurinn er það sem hann gerir og hugur stýrir hönd. Vertu meðvitaður um það og þú þarft aldrei að sjá eftir neinu.
Er sértæk jólaskrautsröskun algeng eða tekur maður bara svona vel eftir þessum tilvikum?